Ostatnimi czasy dużo przesiadywalem u Alexa, znudzeni monotonia pracowniczego dnia od rana palilismy jointy by wieczorem pójść do pracy na nocna zmiane. Z dnia na dzień czas mijał szybciej, a niechęć stawała się coraz większa. Kto normalny pracuje w nocy, w dodatku od roku i 6 razy w tygodniu. Po poludniu, gdy normalni ludzie kończą pracę, ja wiem ze zostało mi parę godzin do godziny zero. Miałem jeszcze dwie godziny i kończyłem palić papierosa, gdy w pokoju z telewizora dało się słyszeć wiadomości. Terrorysta powiązany z państwem islamskim, jak ich ostatnio nazywali - samotne wilki, wybrał sobie cel ataku zatłoczony tramwaj, i stając na jednym jego końcu, wyciągnął kałacha i zaczął walić do ludzi. Tuziny trupów, terrorysta zastrzelony po krótkiej wymianie ognia przez policjanta. To było 2 miesiące temu. Dzisiaj, siedząc w podziemnym garażu miło wspominam pracę, tam przynajmniej była woda. Oprócz tego że świat już prawie nie istnieje, nie wiadomo nic więcej. Spadły atomowki. Prawdopodobnie pół świata jest rozj🤬e, zostały tylko pomniejsze miejscowości, parę których systemy przeciw-rakietowe zadziałały jak należy i kilka najbiedniejszych państewek których nie opłacało się bombardować, bo i tak nic tam nie było. Nowa ziemia obiecana, o ironio, kraje w których nie ma dostępu do bieżącej wody stają się światowymi mocarstwami. A ja siedzę w garażu że swoimi konserwami, dwudziestoma litrami wody i paroma osobistymi rzeczami. Sam. Moje życie uratowało pewnie to że szybko zszedłem na dół, gdy tylko usłyszałem głośne jebnięcie gdzieś w oddali. Intuicja kazała mi brać co było pod ręką i uciekać. Stało się to góra dwa tygodnie po ataku w tramwaju, a ja siedzę tu już co najmniej trzy tygodnie bo wiem, że promieniotworcze izotopy, te które zabijają w parę miesięcy jeśli ma się szczęście, za parę dni ich nie będzie. W końcu zobaczę co zostało ze świata.
- ostatnia aktualizacja:
Wczoraj 23:55
Szare, a jednak twarzowe
