Teraz już wiadomo za co lisek chytrusek został ukarany.

Opuszczona podziemna kostnica gdzieś w Rosji, przyznam, że osobiście prędzej bym się zesrał niż postanowił tam wejść...klimat miejsca naprawdę mroczny

Kilka historii z życia. Mają po kilka lat, wrzucałem je wcześniej na Joemonster. Jak teraz czytam, to sam twierdzę, że niektóre suche w c🤬j.

Znawca
Obok mojego bloku kiedyś kopali głębokie rowy, by dostać się do jakichś rur z gazem i coś wymienić. Rowy te były dobrym miejscem na zabawy dla mnie i kumpli, gdyż mieliśmy wtedy od 10 do 14 lat. Bawiliśmy się w komandosów, nasza "misja" polegała na wejściu do rowu w jednym miejscu, podłożenie "ładunku wybuchowego" i wyjściu w innym miejscu. Po podłożeniu "ładunku" pozostało nam wyjść, wspiąłem się po prawie pionowej ścianie i gdy już wychodziłem jeden z kumpli krzyknął - Granat! - po czym rzucił we mnie bryłką ziemi. Spadłem na dno rowu, gruchnąłem plecami o glebę i zacząłem się dusić. Kumple przerażeni, w końcu się pozbierałem. Na pytanie co się stało że się dusiłem, odpowiedziałem, iż siła upadku zadziałała na oskrzela i nie mogłem złapać oddechu.
- Ale ty głupi jesteś, oskrzela to ma ryba - skomentował jeden z kumpli.

Ładowanie baterii
Miałem kiedyś ruską gierkę z Wilkiem i Zającem, chodziła ona na baterie, takie małe i okrągłe. Grałem w nią zbyt często i baterie się wyczerpały. Wiedziałem że można lekko podładować baterię gdy się ją podgrzeje. Trzymanie baterii na kaloryferze było zbyt czasochłonne, a ja byłem zbyt niecierpliwy. Odpaliłem więc gaz, baterię wziąłem w kleszcze i podgrzewam. Podgrzewam, podgrzewam a tu nagle BUM. Padłem na ziemię, nie wiem co się dzieje. Matka wbiega do kuchni przerażona, pyta - Co tu się stało? - a ja jej na to - Baterię ładowałem.

Pokemony
W czasach kiedy był szał na Pokemony, gdy zebrało się kilka(naście) etykiet z butelek pewnych napojów gazowanych, można je wymienić w sklepie na pokeball. Pewnego razu kupiłem dwulitrowy napój, w kuchni odcinałem etykietę za pomocą żyletki. W pewnym momencie musiałem za mocno przycisnąć narzędzie do butelki, gdyż ta eksplodowała a na domiar złego była wcześnie mocno wstrząśnięta. Dwa litry napoju o smaku i kolorze pomarańczowym zafundowało nowy wystrój ścian na kilka miesięcy, potem została położona boazeria.

Niechcący się dopowiedziało
Wracam autem z uczelni i przy okazji podwożę kumpla. Przejeżdżamy osiedle, a tam pijany pan w podeszłym wieku idzie środkiem ulicy. Powiedziałem właściwie sam do siebie, żeby zszedł na chodnik po czym go wyminąłem. Kumpel wtedy wybuchnął śmiechem. Czy ja powiedziałem coś śmiesznego? - zastanawiałem się. Kolega mi potem wyjaśnił. Akurat leciało nagranie Vavamuffin - Jah jest prezydentem. Akurat skończył się refren, który leci:
"Jah jest prezydentem
Jah jest kierownikiem
JahJah jest trenerem
ja jestem jego zawodnikiem",
i wtedy ja mówię:
"Dziadzia, kurde, idźże chodnikiem."

Walenie konia
Dzieciństwo. W bloku miałem wielu starszych kolegów. Kiedyś wszyscy śmialiśmy się z jednego z nich, który podobno "walił konia" w zbudowanym przez nas domku na drzewie. Również się śmiałem, choć nie mogłem zrozumieć skąd on wziął tego konia, jak zatargał go na drzewo no i dlaczego go bił...

Wielka ucieczka
Było nas pięciu. Ja i jeden kumpel mieliśmy po 10 lat, trzej pozostali kolejno 11, 12 i 12. Któregoś dnia postanowiliśmy z kumplami z bloku powkurzać robotników budujących most w okolicy opuszczonych działek. Panowie szybko się zdenerwowali (któż by się nie zdenerwował, gdyby nasikano mu do taczki?) i ruszyli za nami w pogoń. Jeden z nich był nawet uzbrojony w łopatę. Uciekliśmy na wcześniej wspomniane działki i (o dziwo, gdyż znaliśmy te działki jak własną kieszeń) straciliśmy orientację w terenie. Ze wściekłymi budowlańcami na ogonie, przebiegliśmy przez krzaki jeżyn. Cali poharatani znaleźliśmy się w potrzasku: z przodu, z lewej i z prawej zardzewiała siatka, a z tyłu krzaki jeżyn i przedzierający się przez nie robotnicy. Nie wiedzieliśmy co robić, jednak gdy łopata rzucona przez któregoś z goniących nas panów śmignęła kilka centymetrów od głowy kumpla, wszyscy jednocześnie rzuciliśmy się na zardzewiałą siatkę. Nie wytrzymała naszego ciężaru i runęła, a my razem z nią. Na nasze nieszczęście, zaraz za nią rosły pokrzywy. Na moje nieszczęście, ostry drut rozciął mi dłoń. Budowlańcy odpuścili, a my znaleźliśmy drogę powrotną do naszej bazy.
Bilans: nogi poharatane na jeżynach, cali w bąblach od pokrzyw, rozcięta dłoń i strach przed zakażeniem, zgodnie z mitem dzieciństwa "Jak przetniesz się zardzewiałkiem to dostaniesz zakażenia".

Ratowniczki
Jesteśmy z kumplem na basenie, w Sosnowcu. Porządku pilnują cztery niezbyt urodziwe ratowniczki. Miały pełne ręce roboty. Pełno dzieciaków - skaczą, biegają, wrzucają się do wody, podtapiają się. Co chwilę któraś musiała lecieć ich uspokoić. Cały czas pełna kontrola. W końcu znalazły chwilę wytchnienia, wracają wszystkie cztery na stanowisko ratowników: Krzywe nogi, nadwaga, małe cycki, z twarzy też nieciekawe. Kumpel skwitował:
- Jakie miasto, taki słoneczny patrol.

Do hejtu... Gotowi... Start!

Chłopaki, to jest jakieś totalne nieporozumienie!

Mieszkańcy miasteczka Pruchnik od dawna prosili o zamontowanie fotoradaru, niestety bez skutku. Postanowili więc zrobić własny, a oto efekt:



Za kamerę posłużył stary radziecki telewizor Junost

Jestem mieszkańcem tej małej, smutnej mieściny, więc każda taka akcja nie umknie tu niczyim oczom i uszom, zwłaszcza moim sadolowym.





Czy jesteśmy skazani na zagładę?

ukryta treść

Chrzestna dostała zaproszenie na prezentację firmy Philipiak Milano. Skąd mieli dane - nie wiadomo. Prawdopodobnie ktoś sprzedał bazę danych klientów.
Pokaz akcesoriów kuchennych: kuchenki, garnków i niezniszczalnych noże ceramicznych, których nigdy nie trzeba będzie ostrzyć.
Cieć z Philipiaka tak bardzo zachwalał noże, że zamiast kupować kuchenkę indukcyjną chrzestna wybrała noże.

Tak wygląda niezniszczalny nóż po jednorazowym użyciu.


Nóż wyszczerbił się na świeżym, dobrze spieczonym chlebie. Firma Philipiak oczywiście reklamacji nie uznaje, bo jak to ich rzeczoznawca stwierdził, iż:
"noże ceramiczne są niezwykle ostre, jednak ze względu na użyty do ich produkcji materiał są delikatne i kruche. To jest specyfika tych noży, informuje o tym instrukcja obsługi. Można kroić nimi tylko produkty, które są stosunkowo miękkie, jest to związane z użytym do ich produkcji materiałem. Ceramika pozwala na to, aby były niezwykle ostre i idealnie kroiły owoce i warzywa czy mięso bez kości. Zgodnie z instrukcją obsługi te noże nie służą do krojenia twardych produktów. Reklamacja została odrzucona, ponieważ użyła Pani noża niezgodnie z jego przeznaczeniem i w wyniku tego uszkodził się. Do krojenia chleba najlepiej nadają się noże stalowe kute lub ostrzone laserowo z ząbkami, dla noży ceramicznych skóra chleba może być za twarda.".

No przepraszam k🤬a bardzo, ale skórka od chleba jest twarda? Jeśli ten nóż tego nie wytrzymuje, to niech nie wciskają ludziom kitu.

Piszę tego posta, aby przestrzec przed tymi oszustami, bo jak się okazuje w internecie, oszukanych jest więcej. Noże za ponad 400 zł, które psują się po jednorazowym użyciu i firma, która reklamacji nie uznaje, bo nie. Bo rzeczoznawca wie lepiej, co się kroiło. Szkoda, że w rzekomej instrukcji obsługi nie napisali, co można nim kroić, a czego nie. Pewnie skończyłoby się na postawieniem go na półce i propagowaniu tzw. sztuki nowoczesnej.

Oczywiście rozumiem, że nie powinno się kupować na takich pokazach, ale jeśli już dokonano zakupu, to niech firma nie odwraca się od klienta i wmawia mu, że to jego wina.

Akurat ta scena jest z filmu Chłopaki z baraków.
Po więcej polecam sprawdzić ten mistrzowski serial

Pewnie większość z Was słyszała historię o gw🤬cie na biegaczce w Lesie Kabackim z tamtego roku. Ostatnio doszło do dość nieprzyjemnej sytuacji kiedy to moja koleżanka musiała uciekać przed potencjalnym gw🤬cicielem biegając sama po lesie.

Znalazłem parę rad dla kobiet jak unikać tak nieprzyjemnych sytuacji.

1. Oczywiście podstawowa rada: staraj się nie biegać sama.

Jednak wiemy, że tak się najczęściej dzieje, ja również biegam sama. Zatem….

2. Jeśli biegniesz sama wybieraj uczęszczane miejsca, gdzie wiesz, że są spacerowicze i inni biegacze. Park miejski jest bezpieczniejszy niż podmiejski las. Ja nie biegam samotnie w lesie Kabackim, ale w Łazienkach Królewskich, gdzie, co 5 minut mijam pracownika ochrony czuję się bezpiecznie nawet, gdy już zapada zmrok.

3. Nie rób skrótów, nie zbiegaj z uczęszczanej ścieżki do lasu. Domyślam się, że w tym drastycznym przypadku dziewczyna wbiegła do lasu z nagłą potrzebą. Planując samotnie bieganie starajmy się przewidzieć takie sytuacje i załatwmy „te sprawy” w domu, przed bieganiem.

4. Biegnąc sama nie używaj słuchawek, – aby usłyszeć ewentualne niebezpieczeństwo.

5. Miej ze sobą telefon – najlepiej, jeśli numer alarmowy mamy zaprogramowany na tzw. proste wybieranie.

6. Powiadom przyjaciół czy rodzinę o tym gdzie zamierzasz biegać – wiele aplikacji biegowych pozwala na śledzenie biegacza. Wystarczy poinformować o tym naszych przyjaciół czy rodzinę.

7. Przydaje wiedza na temat samoobrony – biegające dziewczyny raczej są sprawne i mają wiedzę na temat anatomii człowieka. Jeśli nie kurs samoobrony, jestem pewna, że w necie znajdziemy wskazówki, jak skutecznie obezwładnić napastnika jakimś sprytnym ruchem.

8. Staraj się nie biegać po zmroku.

9. Jeśli już biegniemy po zmroku wybierajmy chodniki przy ruchliwych i oświetlonych ulicach. Bardzo bezpiecznym rozwiązanie jest zapewne ścieżka rowerowa wzdłuż Traktu Królewskiego – oświetlona, monitorowana i naszpikowana strażnikami i ochroną (zaczynając od hotelu Hyatt, przez ambasadę Rosyjską, Belweder i cały szereg poważnych instytucji ciągnących się do Ronda de Gaulla. Biegając po zmroku warto wybierać podobne trasy.

10. Bądźmy czujne, gdy ktoś nas zaczepia. Jeśli jakiś obcy mężczyzna pyta nas o drogę, może nie warto się zatrzymywać. Niech spyta kogoś innego. Podobnie, gdy mijamy grupkę młodych mężczyzn i słyszymy uwagi pod swoim adresem. Lepiej omijać z daleka takich absztyfikantów.

11. Bezpieczniej będzie nie wyglądać zbyt seksownie po zmroku. Gdy jest ciemno nie mam nic przeciwko temu, żeby wyglądać jak facet. Czapka czy kaptur oraz spodnie od dresu zamiast obcisłych getrów bardzo pozbawia nas kobiecości. Kiedyś na mój widok – miałam bluzę z kapturem – jakaś para w samochodzie natychmiast wcisnęła zamki w drzwiach. Wyglądałam jak facet.

12. Zdrowy rozsądek. Na moje oko samotne bieganie w Lesie Kabackim o godzinie 19 nie wydaje się być rozsądne. Uczmy się na cudzych błędach.

źródło: polskabiega.sport.pl/blogi/run/2013/09/bezpieczenstwo_biegaczek/1?bo=1

W największym niemieckim obozie funkcjonował dom publiczny dla więźniów. Do niedawna był to temat tabu, o którym nie wolno było głośno mówić. Pracowały w nim Polki i Niemki, które zgłaszały się na ochotnika. Dla kobiet znajdujących się na granicy śmierci głodowej, wyczerpanych z powodu katorżniczej pracy, prostytucja była sposobem na przetrwanie. Kilkanaście kobiet obsługiwało do 150 klientów w ciągu kilku godzin. Po wojnie były jak ludzkie wraki, mimo to zostawiono je bez pomocy.
Cena: 2 marki.
Czas: 15 minut.
Pozycja: klasyczna.
Zabezpieczenie: brak.
Tak wyglądały wizyty w burdelu na terenie Auschwitz. Jeżeli można je z czymś porównać, to chyba tylko z pracą na taśmie w fabryce. Przed drzwiami pokojów ustawiali się w kolejkach więźniowie. Rozlegał się dzwonek - pierwszy szereg wchodził do środka. Mężczyźni zdejmowali spodnie i robili swoje. Po kwadransie rozlegał się kolejny dzwonek, mężczyźni wciągali spodnie i wychodzili na zewnątrz. Do wejścia szykował się kolejny szereg.

W drzwiach każdego z pokojów znajdował się wizjer, przez który na wszystko patrzyli esesmani. Chodziło o to, by więźniowie nie rozmawiali z prostytutkami i przypadkiem nie kopulowali z nimi w różnych pozycjach. Każda pozycja poza klasyczną uznawana była bowiem za przejaw seksualnego rozwydrzenia niezgodnego ze zdrowym narodowo-socjalistycznym światopoglądem. Strażnicy czuwali również nad tym, by więźniowie zdejmowali buty.

Wizyta w obozowym burdelu, nazywanym przez Niemców "puffem", nie miała więc na celu intymnego zbliżenia kobiety i mężczyzny, ale raczej mechaniczne rozładowanie napięcia seksualnego. Gdy sześć lat temu po raz pierwszy pisałem o tej sprawie, udało mi się dotrzeć do jednego z więźniów Auschwitz, który korzystał z usług obozowych prostytutek i zgodził się o tym opowiedzieć. Mężczyzna ten od roku już nie żyje.

- Na dole stał wyznaczony więzień funkcyjny - mówił w roku 2007. - Wręczało mu się talon. Potem szybka kontrola weneryczna i dyżurujący esesman wyznaczał odpowiedni pokój. Dostawało się numerek i szło na piętro. Każda dziewczyna miała swoje pomieszczenie. Pokoje urządzone były tak jak w normalnym domu. Łóżko, jakiś stolik, firanki. Dziewczyny były ubrane bardzo ładnie, w cywilne przyzwoite ubrania. Nikt, kto nie spędził kilku lat za drutami, nie zrozumie, jakie wrażenie mógł wywoływać w nas taki widok. Po stosunku sanitariusz dezynfekował członka jakimś płynem i szło się z powrotem do baraku.

Dwumarkowy talon więźniowie otrzymywali w nagrodę za ofiarną pracę czy dobre sprawowanie. Burdel był bowiem częścią wprowadzonego przez Heinricha Himmlera systemu motywowania więźniów. Seks miał być nagrodą zachęcającą do dalszej pracy. System ten nazywano "Frauen, Fressen, Freiheit", czyli "Kobiety, Żarcie i Wolność". Historyk Agnieszka Weseli podkreśla jednak, że nazwa ta była często przekręcana na "Fressen, Ficken, Freiheit", czyli "Żarcie, Pieprzenie i Wolność".
Jak podkreślają historycy, w całym przedsięwzięciu chodziło nie tylko o zwiększenie wydajności pracy więźniów, ale także o przeciwdziałanie homoseksualizmowi, który szerzył się wśród więźniów niemieckich obozów koncentracyjnych. W sumie burdele działały w około 10 kacetach. Ten w Auschwitz został założony latem 1943 r. Znajdował się na pierwszym piętrze w bloku numer 24. To pierwszy budynek po lewej stronie za bramą z napisem "Arbeit macht frei".

Na parterze znajdowała się kancelaria, na górze zaś było wiele małych pokoików, w których prostytutki przyjmowały klientów. Dom publiczny działał przez dwie-trzy godziny po wieczornym apelu.
Naraz w bloku 24 pracowało kilkanaście kobiet. W sumie przez obóz mogło się ich przewinąć kilkadziesiąt. Kim były? Z pochodzenia były to głównie Niemki i Polki. Oczywiście więźniarki. Teoretycznie, jako nieczyste rasowo, w burdelu nie mogły pracować Ż__ówki. Praktycznie zdarzały się i kobiety tej narodowości. Część z nich była zawodowymi prostytutkami. Były oznaczone jako ASO, czyli element aspołeczny. Za drutami wykonywały więc tylko swój zawód.

Część z nich jednak wcześniej z prostytucją nie miała nic wspólnego. Kobiety te zgłosiły się dobrowolnie podczas rekrutacji urządzanej w barakach. Dlaczego? Po prostu chciały przeżyć. Znajdowały się na granicy śmierci głodowej, wyczerpane z powodu katorżniczej pracy, zawszone, brudne, bite przez kapo i strażników. Esesmani obiecywali zaś, że w bloku 24 dostaną białe pieczywo, będą mogły odpocząć i wkrótce zostaną wypuszczone na wolność. Prostytucja była sposobem na przeżycie.

Agnieszka Weseli dotarła do następującej relacji byłej więźniarki: "Kiedyś ogłoszono, że poszukują chętnych do lekkiej pracy, ona się zgłosiła. Nie wiedząc, co to jest. Przyjął ją lekarz esesman. Kiedy ją zbadał, powiedział: Czy ty wiesz, gdzie pójdziesz? Ona mówiła: Nie, nie wiem, mówili, że do lekkiej pracy, gdzie będzie dużo chleba. Więc on jej mówił: Słuchaj, ta praca będzie polegała na tym, że będziesz miała do czynienia z mężczyznami, a poza tym jest taka rzecz, że będziesz miała przeprowadzony zabieg, który pozbawi cię możliwości macierzyństwa. Zastanów się, bo istnieje szansa przeżycia obozu, jesteś młoda, zapragniesz być matką - a wtedy to będzie już zupełnie niemożliwe. Ona mówiła - a co tam matką, matką. Ja chcę chleba". Zdarzył się nawet przypadek, że do pracy w bloku 24 zgłosiła się dziewica...
Chociaż obietnica wcześniejszego wypuszczenia na wolność nie została dotrzymana, sytuacja kobiet, które trafiły do obozowego burdelu, rzeczywiście się poprawiła. Dostawały porcje zgodne z przydziałem esesmanów (inni więźniowie nazywali te porcje "k🤬ią michą"), przyzwoitą bieliznę i ubrania. Te ostatnie pochodziły z Kanady. Czyli z miejsca, gdzie trafiały ubrania odebrane na rampie ludziom idącym do komór gazowych. Obozowe prostytutki mogły się malować, palić papierosy i codziennie myć.
Był to więc inny świat i część kobiet nie ukrywała zadowolenia z powodu wyrwania się z baraków oraz raptownej poprawy sytuacji. - Pamiętam, że jak przechodziliśmy koło tego budynku, idąc do pracy, dziewczyny wychylały się z okien. Machały do nas, posyłały nam całusy. Wyglądały bardzo ponętnie. Oczywiście chłopacy odpowiadali tym samym i wkrótce robiło się zbiegowisko - opowiadał mi jeden z byłych więźniów Jerzy Bielecki (numer obozowy 243).

Gdy kobiety zostały sprowadzone do bloku numer 24, Wydział Polityczny obozu kazał zrobić im fotografię. - Przyszły do mnie roześmiane, rozluźnione. Bardzo ładne. Żartowały i piszczały przed obiektywem. Osiem Polek i siedem Niemek - opowiadał zaś Wilhelm Brasse (numer 3444), słynny, nieżyjący już dzisiaj fotograf z Auschwitz. - Rozmawiałem z nimi. Były zadowolone, bo dano im nadzieję - dodał.

Zgodnie z zasadami rasowymi, które obowiązywały nawet w burdelach, Niemcy mogli korzystać tylko z usług niemieckich prostytutek, a Polacy wyłącznie z polskich. - Tak było jednak tylko w teorii. W praktyce więźniowie chętnie wymieniali się numerkami. Szczególnie chętni do takich wymian byli Niemcy. Polki były chyba ładniejsze - opowiada Brasse. Inne relacje potwierdzają te słowa. Niemki były na ogół tłustymi, mało apetycznymi blondynkami. Polki były zaś zgrabne i pociągające.

Praca w obozowym burdelu tylko z pozoru była jednak lekka. Dziennie przez blok 24 w Auschwitz przewijało się od kilku do 150 więźniów. Oznacza to, że kobiety musiały czasami spać nawet z ośmioma klientami w przeciągu kilku godzin. SS nie przejmowało się specjalnie ich zdrowiem i bezpieczeństwem. Więźniom nie rozdawano prezerwatyw, więc często zdarzały się przypadki zajścia w ciążę (nie we wszystkich obozach sterylizowano prostytutki).

Wtedy kobiety poddawano rutynowym aborcjom. Zabiegi przeprowadzane były od niechcenia, w prymitywnych warunkach przez obozowych lekarzy. W efekcie bardzo często kobiety były nieodwracalnie okaleczane. Brutalnie obchodzono się z nimi również wtedy, gdy zarażały się od więźniów chorobami. Błyskawiczne leczenie i z powrotem do pracy. I tak w kółko przez kilka lat. W efekcie kobiety wychodziły z Auschwitz jako ludzkie wraki.

Po wojnie miały problem z ułożeniem sobie życia. Żadna nie miała dzieci. Borykały się z różnymi problemami natury psychicznej. To naprawdę było dla nich tragiczne doświadczenie. To one były największymi ofiarami tego procederu. Niestety, zarówno więźniowie, jak i historycy traktowali je z pogardą oraz lekceważeniem. Na ogól nazywali je dz🤬kami i traktowali jako część załogi obozu. Podobną logikę przyjęły po wojnie władze RFN. Te kobiety, które przełamały wstyd i wystąpiły o odszkodowanie, zostały odprawione z kwitkiem. Uznano bowiem, że pieniądze im się nie należą, bo przecież dobrowolnie zgłosiły się do pracy w obozowych burdelach. Tego, że nie miały wyboru, nie uwzględniono.
Piotr Zychowicz, Historia do Rzeczy