Do balona... rewolwerem 9mm

Tato,tato! a jak pojedziemy nad morze to będę mógł postrzelać z RPG ?

Tak właśnie brzmi

To zdumiewające w co muszą ludzie wierzyć, by twierdzić, ze restrykcje w prawie do posiadanie broni są skuteczne:

Że włamywacz zabije cię w pół sekundy od wyciągnięcia broni z kabury - ale nie skrzywdzi cię kiedy będziesz wykręcał 997, rozmawiał z dyspozytorem i czekał pół godziny na policje.

Że restrykcje w posiadaniu broni są skuteczne - dlatego nie ma nielegalnej broni w Północnej Irlandii czy Bejrucie.

Że właściwą odpowiedzią na atak jest wezwanie policji - ale tylko nieuzbrojonej policji, bo "Przemoc do niczego nie prowadzi".

Że porywacz z łatwością odbierze bron pilotowi - ale setka pasażerów na pokładzie nie będzie w stanie odebrać broni porywaczowi.

Że jeśli byłaby broń na pokładzie American Airlines Flight 11, to komuś mogłaby się stać krzywda.

Że gw🤬ciciele wolą atakować uzbrojone kobiety, żeby odebrać im broń i użyć jej przeciwko nim.

Że 1 właściciel broni palnej na 10.000 będzie stosował przemoc w swoim życiu - i to jest dużo bardziej przerażające niż 25% kierowców którzy spowodują poważny wypadek.

Że powinieneś polegać na policji bardziej, niż na swojej broni - tak jak powinieneś polegać na dentyście bardziej niż na swojej szczoteczce do zębów.

Że klucze, parasolka czy lakier do włosów są dobrymi narzędziami do samoobrony - pomimo faktu że policja ciągle nosi broń.

Że stan Waszyngton ma niski współczynnik zabójstw na poziomie 80,6 na 100.000 mieszkańców tylko dzięki ścisłemu ograniczeniu posiadania broni - ale w Wirginii wysoki wskaźnik zabójstw 1,6 na 100.000 jest spowodowany swobodnym dostępem do broni.

Że człowiek może mieć depresje i zaburzenia nerwowe, więc na wszelki wypadek nie powinien posiadać broni wystrzeliwującej pociski z energią 350J - ale nie jest to powód by zakazać mu posiadania 2 tonowego samochodu mającego 1.500.000J energii.

Że NASA, armia, fizjolodzy i trenerzy są zgodni, a wyniki na olimpiadach potwierdzają, że przeciętnie mężczyzna ma więcej siły niż kobieta - ale kobieta powinna próbować bronić się walcząc gołymi rękami, a nie za pomocą broni.

Że policja nadjeżdżająca z prędkością 130 km/h jest lepszą metodą do zatrzymania przestępców niż kula nadciągająca z prędkością 1.300 km/h.

Że ludzie kupują broń jako "substytut penisa", ponieważ tylko ludzie z małymi penisami są atakowani przez przestępców.

Że rodzinom z dziećmi nie powinno się pozwolić posiadać broni dla ich bezpieczeństwa - tak jak nie powinno się im pozwolić posiadać psów, urządzeń elektrycznych czy substancji trujących.

Że niewłaściwą argumentacją jest to, że terroryści atakujący World Trade Center nie potrzebowali broni by porwać samolot - ale właściwa jest, że w Magdalence bandyci mieli broń... nielegalną.

Że kiedy ktoś umarł, ponieważ nie mógł otrzymać opieki medycznej której państwo mu nie zapewniło, to tragedia - ale kiedy ktoś umarł ponieważ nie mógł się obronić za pomocą pistoletu, którego państwo mu nie pozwoliło posiadać, to tylko życie.

Że kryminaliści są w jakiś sposób większym zagrożeniem dla gliniarza, niż dla zwykłej osoby - więc policja potrzebuje broni, a zwykły obywatel nie.

Że "zasadnym" zastosowaniem dla broni jest polowanie i strzelectwo sportowe, ale nie samoobrona. Innymi słowy, jest akceptowane by użyć ich jako zabawek, ale nie jako urządzeń do obrony życia.

Że jest moralny obowiązek by zapobiec przestępstwu - i że powinno to zostać dokonane poprzez okrzyk "Stój, albo znów krzyknę ''Stój!"", a nie poprzez wyciągnięcie broni.

Że inteligentni ludzie powinni popierać zakaz posiadania broni, ponieważ zdają sobie sprawę, że są zbyt głupi by można im było zaufać i dać broń.

Że bron jest substytutem penisa, więc w przypadku ataku przez bandytę należy wyciągnąć...

Że bron jest symbolem penisa... co to ma do obrony czyjegoś życia - nie mam pojęcia. To po prostu służy jako dowód, że popierający zakaz posiadania broni mają Freudowskie odchyły które powinni zaadresować do SIEBIE.

Że słuszne są wysokie opłaty za pozwolenie na broń - ale posiadanie broni jest niewłaściwe.

Że prawny zakaz posiadania broni spowoduje, że ludzie nie będą tego robić - tak jak ograniczenie prędkości do 50 km/h spowoduje, że nikt nie będzie jeździł szybciej.

Że powinniśmy walczyć z problemem przestępstw popełnianych z nielegalnie posiadanej broni poprzez zabranie uczciwym ludziom legalnie posiadanej broni.

Że powinniśmy zakazać posiadania broni - jeśli to uratuje choćby jedno życie, jest tego warte, i powinniśmy zakazać urządzeń elektrycznych - jeśli to uratuje choćby jedno życie, jest tego warte, i powinniśmy zakazać samochodów - jeśli to uratuje choćby jedno życie, jest tego warte, i powinniśmy zakazać niezdrowej żywności - jeśli to uratuje choćby jedno życie, jest tego warte, i powinniśmy zakazać...

Że im bardziej jesteś bezbronny, tym bardziej jesteś bezpieczniejszy.

Że powinieneś dać rabusiowi swój portfel, ponieważ on wcale nie chce cię zastrzelić i puści cię wolno - a nie że powinieneś mu dać portfel, ponieważ on zastrzeli cię jeśli tego nie zrobisz.

Że jeśli policja nie nadjedzie na czas by uratować cie przed bandytą, to normalne - ale nie jest dopuszczalne pół godziny czekać, aż do stłuczki przyjedzie radiowóz.

Że "Miami Vice" i "Brudny Harry" są filmami dokumentalnymi.

Że intruz będzie obezwładniony przez gaz łzawiący czy pieprzowy, ale postrzelony z .357 Magnum wpadnie we wściekłość i cię zabije.

Że zwykli ludzie po wręczeniu im broni staną się krwiożerczymi rzeźnikami, ale wrócą do normalności jak im się broń odbierze.

Że ktoś, kto do czyszczenia zapomniał rozładować broń, zapomniał skierować broń w bezpieczną stronę, nacisnął spust zapominając sprawdzić komorę nabojową i odstrzelił sobie stopę jest przykładem jak nawet "wyszkolony profesjonalista" może być "ofiarą" diabolicznej broni - ale ludzie w wojsku, którzy czyszczą broń tysiące razy w przeciągu lat służby bez wypadku są "tępymi trepami".

Że "Newsweek" jest pełny fachowych artykułów o broni - tak jak "Strzał" ma wspaniałe artykuły na temat chirurgii serca.

Że powinno konsultować się z mechanikiem samochodowym w sprawie hamulców, elektrykiem w sprawie przebić prądu, neurochirurgiem w sprawie paraliżu - ale i posłem Dziewulskim w sprawie broni palnej.

Że "prawo ludzi do życia w pokoju", "prawo ludzi do nienaruszalności miru domowego", "prawo jednego człowieka nie może ograniczać praw innych ludzi" dotyczy obywateli, ale "prawo do obrony życia, zdrowia i mienia" dotyczy państwa.

Że kobieta w miniówce, wyperfumowana i z ostrym makijażem, bez bielizny, jest bezbronna ofiarą - ale ktoś, komu płacą 5 zł/godz. za przewożenie pieniędzy ze sklepu do banku, "prosi się o to". I nie można pozwolić mu nosić broni.

Że każdy polityk może bez problemu otrzymać od Policji zgodę na posiadanie broni, i jest to uzasadnione tak samo, jak prawo zabraniające obywatelowi posiadania broni, nawet gdy ktoś dostał 50 listów z pogróżkami i ma sklep jubilerski. I nie jest to oznaka państwa policyjnego.

Że wolność słowa daje prawo do rozgłaszania swoich poglądów w radiu, telewizji, prasie, internecie - ale prawo do obrony uznaje tylko gołe ręce.

Że 45 kilogramowa kobieta zaatakowana przez 90 kilogramowego gw🤬ciciela i jego 90 kilogramowego pomocnika ma "prawo" by zabić ich w obronie własnej - pod warunkiem, że użyje gołych rąk.

Że przestępca odbierze ci broń i użyje przeciwko tobie - więc konsekwentnie najlepszą rzeczą, jaką można zrobić gdy stoi się przed lufą, jest zabranie kryminaliście broni i użycie jej przeciwko niemu.

Że nie można ludziom dać broni, ponieważ jakiś wariat może zacząć strzelać do ludzi na ulicy - ale każdy, kto chce posiadać broń ze strachu przed takimi szaleńcami jest paranoikiem.

Że uczenie ludzi posługiwania się bronią jest nauką zabijania - ale uczenie poborowych posługiwania się bronią jest wypełnianiem obywatelskiego obowiązku.

Że współczynnik przestępstw obniża się z powodu restrykcji w posiadaniu broni - ale wzrost współczynnika przestępstw wymaga większych restrykcji.

Że zakaz posiadania broni pod zaborami lub okupacją był jednym z czynników zniewolenia - ale zakaz posiadania broni w III Rzeczpospolitej jest jednym z czynników mających na celu obronę wolnych obywateli.

Że statystyka pokazująca wysoki wskaźnik morderstw usprawiedliwia zakaz posiadania broni - ale statystyka pokazująca wzrost wskaźnika morderstw po ograniczeniu prawa do posiadania broni to "tylko statystyka".

Że broń jest nieskutecznym narzędziem samoobrony w rękach wyszkolonego obywatela - ale w nieumiejętnych rękach bandyty jest zagrożeniem dla społeczeństwa.

Że broń jest tak skomplikowana, że użycie jej wymaga specjalnego treningu - ale jest tak prosta, że z łatwością można jej użyć do morderstwa.

Że broń powiązana jest z wysokim wskaźnikiem śmiertelności i powinna być zakazana - ale papierosy i alkohol są OK.

Że broń prowokuje przestępstwa - dlatego nigdy nie było masowej rzeźni na targach broni.

Że broń prowokuje przestępstwa - tak jak zapałki prowokują podpalenia.

Że broń jest przyczyną przestępstw - tak jak kobiety są przyczyną prostytucji.

Że broń jest przyczyną przestępstw - tak jak mężczyzna jest przyczyną gw🤬tu.

Że broń nie jest potrzebna dla bezpieczeństwa narodowego - dlatego armia ma jej kilkaset tysięcy sztuk.

Że restrykcje są skuteczne - dlatego policja ma Kałasznikowy i Glauberyty przeciwko uzbrojonym przestępcom.

Że pistolet, z 4 przełącznikami i dźwigniami, jest zbyt skomplikowany by nauczyć młodych ludzi się nią posługiwać - w przeciwieństwie do samochodu który ma ich 20.

Że broń krótka jest użyteczna tylko do zabójstw - dlatego policja i wojsko definiuje ją jako broń boczną.

Że większość narodu popiera restrykcje - tak jak większość narodu popierała komunizm.

Że jest bezpieczniej jak nie ma broni - dlatego Policja ma Kałasznikowy, Glauberyty, Mossbergi i Walthery na wyposażeniu.

Że większości ludzi nie można ufać, dlatego powinniśmy mieć prawo zabraniające posiadania broni - które większość ludzi będzie przestrzegać, bo można im ufać.

Że kobieta zgw🤬cona i z opuszczonymi majtkami stoi moralnie wyżej, niż kobieta z dymiącym rewolwerem i martwym gw🤬cicielem u stóp.

Że broń powinna być zakazana z powodu zagrożenia które niesie, ale informowanie mafii przez polityków, co może skończyć się śmiercią policjantów to akt który NIE MOŻE być porównywalny.

Że w domu, w którym jest broń, jest trzy razy większa szansa, że ktoś w nim zostanie zabity - tak jak w domu, w którym jest insulina, jest trzy razy większa szansa, że ktoś w nim zostanie diabetykiem.

Że ludzie, którzy posiadają broń ze strachu przed przestępcami, są paranoikami - ale ludzie, którzy nie chcą by inni mieli broń ze strachu, że popełnią oni przestępstwo, są racjonalni.

Że powszechny dostęp do broni w USA powoduje wysoki wskaźnik przestępstw z jej użyciem - nawet jeśli w skrajnie restrykcyjnej Japonii jest on trzy razy wyższy.

Że nie ma moralnej akceptacji użycia broni - ale alkohol ma, dlatego policjanci noszą broń zamiast piwa.

Że policjanci i żołnierze są elitą społeczeństwa, wyznaczoną do wykonania specyficznej pracy, do której są perfekcyjnie predysponowani dzięki wysokim standardom moralnym i błyskotliwemu intelektowi, mogą więc używać tych skomplikowanych narzędzi i być naszymi strażnikami.

Że jest akceptowalne, by uzbroić ochroniarza zarabiającego 5 zł/godz., by zastrzelił przestępców okradających bank - ale nieakceptowalne jest by biznesmen z wyższym wykształceniem zrobił to sam.

Że wymaganie wstrzemięźliwości zamiast używania prezerwatywy jest skazane na porażkę - ale zakazanie posiadania broni zamiast nauki bezpiecznego jej używania, to jedyna skuteczna metoda.

Że broń jest ogromnym zagrożeniem dla społeczeństwa - ponieważ 150.000 posiadaczy broni nie popełniło wczoraj przestępstwa.

Że strażnik bankowy może chronić pieniądze z bronią w ręku - ale ty nie możesz tak chronić swoich dzieci.

Że nisko opłacany, przepracowany ochroniarz będzie szczęśliwy broniąc cię przed bandytami.

Że twoje bezpieczeństwo jest w rękach rządu - ale rząd nie ma prawa mówić ci jak masz żyć.

Że broń w rękach obywateli jest bezużyteczna przeciwko agresji z zewnątrz - dlatego w Czeczenii jest pokój.

Że ktoś zacznie strzelać do dzieci przed szkolą - a nie że zostanie przejechany przez nabuzowanego hormonami nastolatka.

Że "To mi się nie przytrafi."

Że "Tutaj nic się nie stanie."

Że broń nie jest skutecznym narzędziem samoobrony - dlatego policja ją nosi.

Że powszechny obowiązek służby wojskowej nie istnieje.

Że zamki i kluczyki do blokowania broni czynią broń bezpieczniejsza - dlatego policja i wojsko odmawia ich stosowania.

Że powodując utrudnienia w uzyskaniu koncesji na handel bronią zredukuje się liczbę handlarzy nielegalną bronią.

Że bezpieczniej jest nic nie robić, niż stawiać opór z bronią w ręce - dlatego tak wiele zwycięstw odniesiono nie walcząc.

Że posiadanie broni do obrony osobistej wskazuje na chęć zabijania - tak jak posiadanie apteczki w samochodzie wskazuje na chęć powodowania wypadków.

Że sugestia, by nauczyciele byli uzbrojeni, jest czymś straszliwym w "cywilizowanym" społeczeństwie - dlatego w Szwecji i Izraelu jest to dopuszczalne.

Że wypadki z bronią są wystarczającym powodem, by jej zakazać - dlatego nikt nie chce zakazać basenów, samochodów, czy nawet przedmiotów służących do ratowania życia.

Że ludzie, którzy za 120.000 zł budują nielegalne skomplikowane laboratoria do produkcji narkotyków nie będą budować za 40.000 zł nielegalnych prostych wytwórni broni.

Że ludzie z dużą kolekcją broni są niebezpieczni - szczególnie jeśli mają więcej niż dwie ręce, z których mogliby strzelać.

Że strzelanie do intruza który wyważył twoje drzwi i wszedł z nożem w ręku jest w jakiś sposób "eskalacją przemocy".

Że jest bezpieczniej, jak jest mniej broni - dlatego strzelaniny zdarzają się w szkołach, a nie na targach broni.

Że bron palna prowokuje przestępstwa - dlatego w Średniowieczu nie było gw🤬tów czy zabójstw.

Że tworzenie przestępstw związanych z bronią poprzez stworzenie drakońskiego prawa nie jest problemem - i usprawiedliwia tworzenie większej ilości paragrafów by stworzyć więcej przestępstw.

Że posiadacze broni są zagrożeniem przez samo swoje istnienie, które musi być usunięte za wszelką cenę i ich prawa są nieistotne - ale bandyci którzy atakują nas na ulicach, przeciwko którym właściciele broni chcą być uzbrojeni, są po prostu nieistotnym problemem do rozwiązania.

Że powinno się ukarać wszystkich posiadaczy broni za kilku kryminalistów, tak jak powinno się ukarać wszystkich Cyganów za kilka kradzieży na przedmieściu.

Że to tragedia, kiedy dziecko zginie w wypadku z bronią i musimy przeforsować restrykcyjne prawo by temu zapobiec, ale dziecko otrute przez trzymane w domu chemikalia to po prostu nieunikniony wypadek.

Że nie potrzebujesz broni, tak jak nikt nie potrzebuje, i masz prawo by wymusić tą wiarę na innych.

Że głupota może być leczona prawodawstwem.

Że społeczeństwo z mniejszą ilością broni ma mniej zabójstw z użyciem broni, tak jak społeczeństwo z mniejszą ilością samochodów ma mniej wypadków drogowych. Bo to jest oczywiście analogiczne.

Że kryminalista, który rabuje by zaspokoić swój głód narkotyczny może wydać tysiąc złotych na broń.

Że ponieważ bron palna nie jest 100% skuteczna do obrony osobistej, powinieneś się jej pozbyć, razem ze swoja apteczką i gaśnicą, skoro one także nie są 100% skuteczne.

Że "bezpieczna bron" pomoże zmniejszyć liczbę przestępstw z użyciem broni - tak jak "bezpieczny sex" świetnie zmniejsza ilość gw🤬tów.

Że policjant z naganami w aktach i służbowym Kałasznikowem jest godny zaufania, ale religijna matka z mandatem za złe parkowanie, jako największym wykroczeniem, jest niezdolna do użycia pistoletu w obronie swoich dzieci.

Że samobójca który użył broni byłby ciągle żywy, gdyby użył noża lub sznura.

Że ktoś, kto się zastrzelił, jest takim problemem dla nas, że powinniśmy oddać naszą broń.

Że alkohol jest akceptowany w domu, tak długo jak się nie siada za kierownicą, ale zwykłe posiadanie broni jest zagrożeniem dla innych.

Że przestępcy lepiej strzelają niż obywatele, ponieważ cały czas spędzają na strzelnicy.

Że ponieważ przestępcy lepiej strzelają wg powyższej logiki, bezpieczniej będzie nie odpowiadać ogniem, tylko po prostu czekać aż im się skończy amunicja.

Że to rozsądne twierdzić, że wypadek byłby śmiertelny, jeśli ofiara nie zapięłaby pasów bezpieczeństwa - rozsądne jest tez twierdzić, że uzbrojony obywatel byłby bezpieczny, jakby nie miał broni.

Że jeden śmiertelny przypadek to za dużo - ale dziesiątki ludzi umierających, ponieważ nie mają prawa do samoobrony jest nie do uniknięcia i nie jest warte uwagi.

Że powinniśmy zakazać posiadania broni ponieważ ludzie mają "prawo czuć się bezpiecznie" - ale prawo by czuć się bezpiecznie poprzez fakt posiadania broni palnej w celu obrony osobistej nie jest wystarczające.

Że polityka "zero tolerancji" jest zła jeśli chodzi o narkotyki - ale jest dobra jeśli chodzi o broń.

Że sztuki walki są lepszą forma samoobrony i można pokonać uzbrojonego napastnika - ale ciągle musimy zakazywać broni z powodu zagrożenia jakie prezentuje dla tych kilku ludzi co nie znają karate.

Że osiemnastolatek może obsługiwać karabin maszynowy i zginąć w Iraku czy Afganistanie, prawdopodobnie zostając bohaterem - ale 18-latek który spróbuje użyć broni by bronić swoich dzieci, pójdzie do więzienia.

Że tych niewielu ludzi, którzy nie mogą użyć sztuki walki lub innej nie-zabójczej metody samoobrony - dzieci, starcy, niepełnosprawni, słabi, mali, w ciąży - są po prostu niezbędną ofiarą, jakie musimy złożyć kryminalistom by uniknąć ryzyka pozwolenia ludziom być uzbrojonym.

Że ryzyko związane z bronią palną przeważa nad jej rekreacyjnym użyciem - w przeciwieństwie do alkoholu i motocykli.

Że pozbycie się broni zredukuje przemoc - dlatego wojsko powinno być uzbrojone w bukiety kwiatów.

Że po pogrzebie powinniśmy rodzinie ofiary powiedzieć jak są szczęśliwi, że ich bliska osoba została zabita przez pijanego kierowcę, a nie człowieka z bronią.

Że biednym ludziom którzy żyją w rejonach wysokiej przestępczości i nie stać ich na alarmy i ochronę, nie powinno się także pozwolić posiadania broni.

Że poinformowanie mordercy, że pójdzie do więzienia za noszenie broni spowoduje, że dwa razy pomyśli.

Że jedyną metoda by skończyć z przestępstwami z użyciem broni jest zakazać jej - tak jak jedyną metodą na skończenie z błędami lekarskimi jest zakazać lekarzy.

Że zabicie trzykrotnego mordercy by nie zostać czwartą ofiarą jest "eskalacją przemocy".

Że broń jest przeznaczona tylko do zabijania - tak jak kobieta jest przeznaczona tylko do rodzenia dzieci.

Że tylko ludzie powyżej 21 lat mogą i umieją się bronić.

Że powinno się zakazać broni, ponieważ jej głównym przeznaczeniem jest zabijanie ludzi - ale nie powinniśmy zakazywać alkoholu, którego głównym przeznaczeniem jest zatruwanie organizmu i utrata kontroli, często zwiększając agresję i powodując przypadkowe zgony.

Że człowiek, który użyje przemocy za pomocą broni, nigdy by tego nie zrobił mając nóż.

Że kobieta będąca gw🤬cona powinna odmówić pomocy od uzbrojonego nieznajomego i w zamian zaczekać na policje.

Że osoba, która popełniła przestępstwo z użyciem broni nigdy nie powinna mieć prawa posiadania broni - tak jak każdy gw🤬ciciel powinien być kastrowany przed wypuszczeniem z więzienia.

Że sędzia strzelecki PZSSu ma najbardziej niebezpieczną pracę na świecie ponieważ każdy z kim ma do czynienia jest uzbrojony.

Że rząd może kontrolować posiadanie broni - tak jak kontroluje posiadanie narkotyków.

Że nietolerancja nie jest wartością - ale każdy właściciel broni jest bandziorem, alkoholikiem, świrem i impotentem.

Że broń, która spokojnie leży w szufladzie i kosztuje złotówkę za nabój to zły pomysł na samoobronę - ale pies który wymaga spacerów, szkolenia, opieki weterynaryjnej, brudzi chodniki i trawniki, nie daje spokoju sąsiadom szczekaniem jest dobrym pomysłem na obronę domu.

Że najgorszą rzeczą jaką można zrobić jak do domu wchodzi intruz, jest wyciągnięcie broni - najlepszą rzeczą jaką można zrobić, to nie spać i czekać aż sobie pójdzie, zwłaszcza jak gw🤬ci twoją córkę bądź żonę.

Że policjant ma specjalne umysłowe, emocjonalne i fizyczne predyspozycje, które umożliwiają mu postępowanie z niewiarygodnie skomplikowaną bronią palną - i zwykły obywatel nie ma nawet szansy by osiągnąć taki poziom kompetencji.

W Teksasie(USA) mężczyzna czyszcząc broń przypadkowo postrzelił dwóch murzynów, a trzeciego ranił nożem.

Z drogi śledzie, nak🤬iam wszędzie

Zwykły dzień na przedmieściach w Brazylii, gdy nagle...

Witam wszystkich
Ponieważ ostatnimi czasy takie zainteresowanie wzbudzają u was treści historyczne, chciałem się podzielić artykułem, który znalazłem przypadkowo. Jak się spodoba, to okey, a jak nie to c🤬j murzyński wam w dupę, a temat na śmietnik
Link do artykułu
historia.focus.pl/wojny/bron-chemiczna-smierc-nie-zawsze-jest-taka-sama-1479
Poniżej wklejam całą treść, na wypadek gdyby artykuł zniknął z serwerów.
Miłej lektury!

Najpierw był chlor, potem gaz musztardowy. Zaatakowanym bronią chemiczną żołnierzom było wszystko jedno, od czego giną. Pragnęli tylko jednego – umrzeć jak najprędzej.

Umierała w mękach. Każdy oddech sprawiał rozdzierający ból. Wokół rozkwitała wiosna, ale słońce nie ogrzało jeszcze ziemi. Było coraz zimniej. Serce trzepotało rozpaczliwie, sprawiając, że życie uchodziło z niej coraz szybciej. Usłyszała przeraźliwy krzyk, poczuła szarpanie. Było coraz ciężej żyć. Śmierć przyszła po dwóch godzinach.

Clara Haber była doktorem chemii. Obserwowała karierę swojego męża Fritza i coraz bardziej niepokoiło ją to, że wprzęga naukę do służby na rzecz przemysłu. Gdy wybuchła I wojna światowa, Fritz spontanicznie zaangażował się w działania dla armii niemieckiej. „Niemcy mają prawo do zemsty za wszelkie krzywdy i upokorzenia” - mówił. Zgłosił się do Ministerstwa Wojny i zadeklarował chęć opracowania nowej broni, która przechyliłaby szalę zwycięstwa na rzecz Niemiec w wojnie pozycyjnej. Urzędnicy początkowo nie byli entuzjastycznie nastawieni do tych prac. Poszukiwania naukowców wydawały się zbyt kosztowne w stosunku do oczekiwanych efektów. Ale żona Fritza, utalentowana chemiczka, doskonale wiedziała, czego może się spodziewać. W laboratorium męża obserwowała śmierć zagazowywanych zwierząt doświadczalnych, która za każdym razem przytłaczała ją horrorem objawów towarzyszących zgonowi.

Haber nie ustawał w dążeniach i je- sienią 1914 roku zaprezentował wojskowym pokaz działania swojego wynalazku na poligonie pod Kolonią. „Sehr gut, Herr Profesor” - usłyszał od widzów. Został awansowany do stopnia oficerskiego i objął kierownictwo wydziału chemicznego Ministerstwa Wojny. Pierwszymi ofiarami byli dwaj asystenci Habera, którzy zginęli w laboratorium. „Zaklinam cię, przestań!” - krzyczała Clara. Ale gaz był już gotów, a profesor Haber nie zamierzał wstrzymywać działań.

180 TON CHLORU POD YPRES

Pierwsza bitwa pod Ypres, największa bitwa 1914 roku, została nazwana przez Niemców Kindermord - rzezią niewiniątek. Miesiąc walki pozycyjnej przyniósł 108 tysięcy ofiar śmiertelnych po stronie Wielkiej Brytanii, Francji i Belgii oraz 130 tysięcy zabitych po stronie Niemiec. Dowództwo niemieckie stanęło na stanowisku, że trzeba poszukać nowej broni, która ograniczy straty własne i pozwoli na szybsze i bardziej spektakularne wygrywanie przyszłych bitew. Okazało się, że taka broń jest już gotowa, przeszła testy i jedyne, co jest potrzebne - to sprzyjający wiatr. Dosłownie, nie w przenośni.

22 kwietnia 1915 r. pod Ypres był pięknym dniem. Przed południem Niemcy zorganizowali niechlujny ostrzał artyleryjski, potem ucichli. Ciepło. I taki nieduży, miły wiaterek.

Po niemieckiej stronie frontu cisza. W okolicach, gdzie zajął pozycje 35. gazowy pułk inżynieryjny, plącze się kilka osób - co rusz podnoszą poślinione palce, machają małymi chorągiewkami i spoglądają w niebo. Wydawało się, że tego dnia wojna nie przyniesie wielu ofiar. Francuska brygada wojsk kolonialnych wreszcie odpoczywa, żołnierze śmieją się, opowiadają sobie o planach na przyszłość, jeden z Algierczyków czyta na głos list z domu. Urodził mu się syn i w każdym liście żona opisuje coś nowego.

Nic się nie dzieje, nikt nie strzela, śmierć nie zbiera codziennego żniwa. Haber dochodzi wtedy do wniosku, że wiatr już się nie zmieni, i daje sygnał wojskowym. Pod pierwszą linię frontu docierają żołnierze gazowego pułku inżynieryjnego. Z miejsca, w którym się znajdują, słychać rozmowy Francuzów. Wciąż nikt nie strzela, nie było rozkazu.

Technika, którą się posłużono, nawet wtedy uznawana była za prymitywną. Kto to widział, by po prostu wkopać w ziemię jakieś butle, a potem, odkręciwszy je, czekać na efekt, zdając się na kierunek i siłę wiatru? Ale niemieccy żołnierze nie dyskutowali z otrzymanymi rozkazami - założyli maski i odkręcili butle.

Butle rozmieszczono w terenie na długości około 6 km. Znajdowało się w nich około 180 ton chloru.

Chlor jest cięższy od powietrza, świetnie nadaje się do rażenia wroga tkwiącego w okopach. Skrapla się go pod ciśnieniem; w momencie otwarcia pojemnika, w którym się znajduje, gw🤬townie wytryskuje, przechodząc prawie natychmiast w gaz. W zagłębieniach, do których spłynie, może utrzymywać się nawet do 3 godzin.

Sprzyjający wiatr podniósł chmurę oparów i skierował ją na okopy Francuzów. Żołnierze zobaczyli smugi białawego dymu, płynącego od niemieckiej strony. Przeważała ciekawość - dziwna mgła zasłaniała linie wroga i przez chwilę nikt nie obawiał się ostrzału. Mieniła się teraz dziwnymi kolorami, z wierzchu żółtawa, jakby pochłaniała słońce, od spodu zielonkawobrunatna. Nawet ładna. „Koledzy, widzieliście?" - Algierczyk, któremu urodził się syn, złożył starannie list i wyjrzał na chwilę z okopu.

Nadlatujące opary miały dziwny zapach, mdławy, słodkawo-cierpki. Ktoś nieostrożnie zaczerpnął głębszy oddech. I wtedy się zaczęło.

Najpierw krzyki, potem próby ucieczki, byle dalej, przed siebie, porzucić broń, schować się w zaułkach okopów. Potem krzyki ucichły, pojawiła się tylko koszmarna melodia rzężeń, kaszlu i rozpaczliwych wymiotów. Tysiące żołnierzy niemalże w jednym momencie padło w konwulsjach, próbując złapać choć łyk powietrza. Najszybciej umierali ci, którzy upadli na dno okopu. Prężyli się w próbach ucieczki przed śmiercią. Twarz Algierczyka, którego syn miał zaledwie kilka miesięcy, nie przypominała już ludzkiego oblicza. Sczerniała jak zwęglona, na poparzonych wargach bulgotała krew. Innym krew ciekła z nosów, z uszu. Z oczu lały się toksyczne łzy. Może ktoś się modlił o szybszą śmierć, od szrapnela, od kuli, bagnetu. Lepiej byłoby dać się zatłuc kolbami, umrzeć, trzęsąc się w gorączce gangreny, próbować włożyć w brzuch wypływające zeń trzewia, niż dożyć do takiej śmierci.

Koszmar spotkał też nadbiegających z pomocą. Gaz spływał do okopów, otulał wciąż żywych i tych już martwych.

Wokół miejsca ataku wybuchła straszliwa panika, żołnierze nawet w bardziej odległych miejscach frontu z rozpaczliwym krzykiem rwali się do ucieczki na oślep, na śmierć.

CLARA UMIERA JAK ŻOŁNIERZ

Nie wiadomo, dlaczego Niemcy nie wykorzystali do końca swojego sukcesu militarnego, dlaczego nie ruszyli do ataku. To debiut, pierwszy tak udany atak chemiczny, jego skutki były trudne do oszacowania. Profesor Fritz Haber uważnie obserwował zaatakowane tereny, sporządzając niezbędne, szczegółowe notatki. Wrócił do sztabu, przy najbliższej okazji udzielił obszernych wyjaśnień dziennikarzom. Zanim dotarł do domu, w niemieckiej prasie ukazały się artykuły pełne zachwytów nad geniuszem naukowca, który swoje umiejętności ofiarował ojczyźnie. Pojawiły się komentarze, że gaz profesora Habera jest bardziej humanitarny niż miny czy pociski artyleryjskie. „Pański wspaniały sukces nie zostanie nigdy zapomniany" - napisał w liście do chemika minister wojny. Rozentuzjazmowany Haber ze sloganami o miłości do ojczyzny na ustach pojawia się w domu.

Clara Haber ma już 45 lat i niemalże od 13 lat jest przykładną panią domu. Publicznie pokazuje się tylko na spotkaniach podobnych jej kobiet; jedyne wykłady, jakie wygłasza, dotyczą zastosowania chemii w gospodarstwie domowym. Mąż nie potrzebuje już jej pracy naukowej, a kiedy Clara próbuje rozmów merytorycznych, jest odsyłana na należne żonie wielkiego naukowca miejsce - w cień. Opieka nad trzynastoletnim synem Hermannem wypełnia cały jej czas. „Zawsze uważałam, że ludzkie życie jest tylko wtedy coś warte, gdy człowiek może w pełni wykorzystać wszystkie swoje zdolności i doświadczyć wszystkiego, co los mu ofiarowuje" - pisze gorzko Clara w liście do przyjaciółki.

Widzi męża otoczonego chwałą, awansowanego do stopnia kapitana, przyjmującego gratulacje ze wszystkich stron, i doskonale wie, za co jest tak chwalony i poważany. Nauka, którą ona kocha, w jej oczach została przez niego sprostytuowana, wykorzystana do masowego zabijania. Clara doskonale wie, jak umierali Francuzi pod Ypres. Nie widziała tych straszliwych obrazów, ale wie.

Po raz kolejny prosi męża, by zaprzestał swoich badań. Określenie „prosi" wydaje się stanowczo za słabe. 2 maja 1915 roku, po przyjęciu na cześć Fritza, Clara pokazuje siłę swojego charakteru, który kazał jej kiedyś walczyć o studia, o karierę naukową, o tytuł doktorski. Mówi: „zabiję się, jeśli nie przestaniesz". Fritz obojętnie zostawia ją, rzucając przez ramię frazes o zdradzie ojczyzny. Wychodzi. Musi pracować.

A Clara chce, żeby jej życie było wreszcie coś warte. Wykrada mężowi pistolet. Idzie do ogrodu i tam strzela sobie w serce.

Strzał nie jest śmiertelny. Kula rozrywa klatkę piersiową, narusza serce, ale go nie zatrzymuje, masakruje płuco. Odłamki kości i skrzepy krwi bulgoczą w kruchym ciele. Serce trzepocze rozpaczliwie; powietrze, które pani doktor wciąga do płuc, jest boleśnie zimne, sprawia ból. Clara próbuje się czołgać, ale starcza jej sił jedynie na to, żeby drzeć paznokciami ziemię. Usta sinieją, z oczu lecą łzy, z ust płynie czarna krew. Widzi coraz gorzej i nie wie, czy to zapadający zmierzch, czy ciemnieje jej przed oczami. Chce umrzeć, umrzeć jak najszybciej, ale wtedy słyszy krzyk i zdaje sobie sprawę, że widzi ją jej ukochany syn Hermann, jedyne dziecko, jedyne światło i sens jej zmarnowanego życia. Czuje szarpanie i coraz większy ból. Próbuje coś powiedzieć Hermannowi, ale tylko pluje skrzepami. Hermann płacze. Długie dwie godziny umierania jak żołnierz pod Ypres. Fritz nie uczestniczy w jej pogrzebie. Na wojnie muszą być ofiary.

INSPEKCJA POLA BITWY

Jeden sukces musi zrodzić następny, inaczej straci sens. Armia niemiecka przygotowywała się do powtórnego użycia nowej broni, tym razem na froncie wschodnim. Należało skruszyć siły i morale przeciwników. Haber był tytanem pracy. Krótki okres pomiędzy śmiercią żony a kolejnym eksperymentem z bronią chemiczną spędził na żmudnych badaniach naukowych. Nową broń należało rozwijać i doskonalić.

Kolejny test nowej broni został wyznaczony na koniec maja. Wybrano miejsce - Bolimów, niedaleko Skierniewic. To właśnie tam przebiegała linia frontu, ciągnącego się wzdłuż Rawki i Bzury. Niemieccy żołnierze z tamtego rejonu mieli już pewne doświadczenie w stosowaniu innowacyjnej broni. Jeszcze w styczniu 1915 roku przeciwko siłom carskim użyto substancji zbliżonej w działaniu do gazu łzawiącego - bromku ksylilu. Wtedy atak nie powiódł się na skutek zbyt niskiej temperatury, ale nic nie stało na przeszkodzie, żeby spróbować ponownie, tym razem z użyciem nowego środka, chloru.

Rozmach operacji, którą nadzorował profesor Haber, budził podziw i szacunek w Ministerstwie Wojny. Trudne zadanie logistyczne przewidywało przetransportowanie na linię frontu aż 12 tysięcy ciężkich, stalowych 40-litrowych butli z chlorem. Ostrożne rozmieszczenie ich przed linią rosyjskich okopów wymagało od oddanych niemieckich patriotów niezwykle ciężkiej pracy, z narażeniem życia i zdrowia. Żołnierze pułku gazowego zostali wyposażeni w górnicze aparaty tlenowe, a niemieckie wojska znajdujące się w pobliżu w specjalne tampony, blokujące możliwość przypadkowego wdechu trujących oparów.

W ten sposób na froncie wschodnim, na jednym tylko odcinku koło Bolimowa, znalazły się 264 tony chloru. Pierwsza część operacji była niezwykle trudna i choć została szczęśliwie zrealizowana, strona niemiecka wciąż nie mogła mieć pewności pełnego sukcesu. Haber z uwagą monitorował pogodę. Wiosenne ciepło i stały do tej pory wiatr mogły w każdej chwili ulec zmianie. Wreszcie w nocy z 30 na 31 maja 1915 roku na rozkaz dowódcy 9. Armii odkręcono zawory butli z chlorem.

100 ton chloru więcej niż pod Ypres zagwarantowało wspaniały sukces. Z butli uniosła się aż sześciometrowa fala oparów i przemieściła się na pozycje wroga. Z rosyjskich okopów dochodził ten sam dźwięk, co miesiąc wcześniej pod Ypres - krzyki, jęki, rzężenia - a potem cisza. Mając pewność, że gaz opadł, profesor Fritz Haber osobiście udał się na inspekcję pola walki.

Nie schylał się nad umierającymi wrogami, wiedział bowiem, że trujący gaz kłębi się przy ziemi i mimo posiadanego zabezpieczenia może mu zaszkodzić. Szedł więc wyprostowany, rozglądając się czujnie i sprawdzając skuteczność broni. Jako asystenta przydzielono mu młodego lejtnanta Maxa 22 I Wilda, agenta służb specjalnych. Nowy sposób walki zdał egzamin. „Dziś, kiedy mamy cały świat przeciwko sobie, musimy odrzucić skrupuły moralne" - rzekł zadowolony z efektów chemik.

Max Wild, zawodowy żołnierz, widział już trupy, widział śmiertelnie rannych, zmasakrowanych i okaleczonych, widział ludzi umierających na skutek zakażeń. Znał smród gnijących bandaży, krew i ropę, a jako agent służb specjalnych widział wszelkie okrucieństwa wojny. Ale to, co zobaczył pod Bolimowem, wstrząsnęło nim tak bardzo, że zaczął profesorowi zadawać pytania o bestialstwo, moralność i człowieczeństwo. „Czy to jeszcze jest wojna?" - pytał.

Szedł z piechotą, która miała wzmocnić pierwszy atak, ale podczas ich marszu nie padł ani jeden strzał. Rosyjscy żołnierze leżeli w konwulsjach. Niektórzy próbowali pełzać, drąc paznokciami ziemię, inni na czworakach parli naprzód, w zwierzęcej chęci ucieczki od złej śmierci. Otwierali i zamykali niebieskie usta, wystawiali sine języki, próbowali pluć, wymiotować. Co rusz ktoś trząsł się w suchym odruchu wymiotnym. Ktoś próbował zedrzeć z siebie mundur, mając płonną nadzieję, że dzięki temu nabierze wreszcie powietrza. „O, proszę zwrócić uwagę, że ma już niebieskie gałki - mówił z zainteresowaniem profesor - nic to, już po nim, idziemy dalej".

Niemcy szli w milczeniu, z opuszczonymi karabinami. Ktoś schylił się i podniósł zsiniałą bezwładną postać. Po chwili kolejni żołnierze zaczęli podejmować z ziemi ni to żywych, ni to zwłoki. W ciągu kilku godzin na dziedzińcach szkół w pobliskich miejscowościach poukładano setki żołnierzy potrutych gazami. Nieliczni lekarze z siostrami Czerwonego Krzyża krążyli bezradnie. Zabrakło wyszkolonego personelu, aby ratować zagazowanych. Rosjanie i Polacy, żołnierze armii carskiej, umierali wreszcie po godzinach męczarni, spokojnie, cicho, bez buntu, całymi dziesiątkami.

Wobec ewidentnego sukcesu i obezwładnienia jednym atakiem około 11 tysięcy wrogów, dowództwo armii niemieckiej zdecydowało się w dalszym ciągu korzystać z nowej broni chemicznej. Nad Bzurą i Rawką powtórzono ataki jeszcze trzykrotnie: 12, 17 czerwca i 6 lipca 1915 roku.

Sukces pomniejszyły nieoczekiwane straty własne. Nie dość dokładna obserwacja pogody sprawiła, że rozpoczęto emisję gazów w momencie, gdy zmieniał się wiatr - ponad 1200 żołnierzy niemieckich padło ofiarą gazu. Dowództwo niemieckie stanęło wówczas na stanowisku, że ryzyko potencjalnych strat własnych jest za duże, by ponownie użyć niepewnego preparatu.

NOWA SUBSTANCJA

Po pierwszym zastosowaniu chloru w bitwie pod Ypres generał Berthold von Deimling pisał, że zarówno przed, jak i po ataku targały nim sprzeczne emocje. Z jednej strony sama myśl, by przebywających w sąsiednich okopach żołnierzy po prostu wytruć jak szczury, była wstrętna dla zawodowego żołnierza, gotowego na otwarty bój na śmierć i życie. Z drugiej jednak strony wahał się - wojna pozycyjna, w jaką od samego początku wpakowały się jego wojska, nie była niczym dobrym. Ofiar wśród własnych sił przybywało, żołnierze umierali nie tylko w wyniku ataków, ginęli też powoli i boleśnie z powodu zakażeń, z braku antybiotyków, podstawowej aseptyki. Morale spadało niepokojąco, a ci, którzy jeszcze w coś wierzyli, modlili się o zwycięstwo lub śmierć. Może więc szybki atak chemiczny uratowałby sytuację, pozwolił na decydujące zwycięstwo?

Jego tok myślenia był bliski wielu oficerom z niemieckiego dowództwa. Nawet ci, którzy poznali koszmar ataków oparami chloru, nawet ci, którzy widzieli śmiertelne konsekwencje pomyłki zastosowania tej broni, mieli nadzieję, że nowocześniejszy, lepszy środek da wreszcie przewagę w boju. Rzecz w tym, że alianci uczyli się na błędach - wkrótce na wyposażeniu ich wojsk znalazły się maski gazowe. To znacznie redukowało efektywność ataku chemicznego. Rozwiązanie stanowiłaby substancja, która atakowałaby nie tylko drogi oddechowe oraz byłaby łatwiejsza do kontrolowania niż chlor.

Frederick Guthrie był skromnym fizykiem i popularyzatorem nauki. W roku 1860 przypadkowo odkrył działanie związku etylenu z chlorkiem sulfurylu. Mieszając substancje niechcący polał odrobiną swoją dłoń. Bezbarwna, oleista ciecz o dziwnym, jakby kulinarnym zapachu wsiąkła w skórę naukowca z wielką łatwością. Po chwili w tym miejscu powstał czerwony piekący pęcherz. Bardzo bolesny. Fizyk opisał zjawisko starannie, po czym przeszedł do innych prac.

Chmura dotarła do pierwszych stanowisk i wtedy... Ludzie zaczęli uciekać przez pola bez zmysłów, na oślep. Wyprzedzając morderczą chmurę

O jego przypadkowym odkryciu przypomniano sobie, poszukując innowacji w broni chemicznej. Związek, co sprawdzono w laboratorium, okazał się środkiem bardzo agresywnym, drażniącym poważnie drogi oddechowe oraz płuca, ale również - i to okazało się bardzo istotne - wywołującym oparzenia skóry. Można było zatem liczyć na to, że wróg, nawet gdy zastosuje maski, zostanie wyeliminowany z pola walki. Jak stwierdzono - na skutek hydrolizy iperytu siarkowego powstaje reaktywny cykliczny jon sulfoniowy - a zatem na działanie nowego środka najbardziej narażone będą wilgotne powierzchnie ciała nieprzyjaciela jak odkryta skóra i oczy. Jon łączy się z DNA wroga i powoduje śmierć komórek lub mutacje prowadzące do późniejszej śmierci. Gaz musztardowy jest świetnie rozpuszczalny w tłuszczach, z łatwością przenika nawet przez suchą skórę. Zawodowych wojskowych znacznie lepiej niż wyniki doświadczeń laboratoryjnych przekonują doświadczenia w boju. Na taki test zdecydowano się dwa lata po atakach nad Rawką. Tym razem poligonem prób stało się znów Ypres. Potrzebne było zwycięstwo!

Nową broń chemiczną wypróbowano 12 lipca 1917 roku. Gaz nie był już losowo rozpylany - użyto granatów odłamkowo-chemicznych, zawierających nową substancję oraz niewielki ładunek wybuchowy dla rozerwania skorupy i rozproszenia trucizny. Prawdziwie nowoczesna broń, łatwa w zastosowaniu i działająca wielotorowo. Sukcesu na taką skalę nie spodziewał się nikt, z wyjątkiem nadzorujących atak chemików.

Żołnierze francuscy, widząc rozprzestrzeniającą się w wyniku ostrzału szarozieloną chmurę, która stopniowo zabarwiała się na żółto, pośpiesznie nakładali maski gazowe. Myśleli, że będą bezpieczni, choć niektórzy z nich, mając w pamięci koszmar ataku falowego sprzed 2 lat, zdjęci strachem cofali się nerwowo. Chmura dotarła do pierwszych stanowisk i wtedy... ludzie zaczęli uciekać przez pola bez zmysłów, na oślep. Wyprzedzający morderczą chmurę, niosącą za sobą dziwny zapach piknikowego jedzenia, mieli w oczach przerażenie. Za nimi szła śmierć, niszcząc wszystko, do czego się kleiła. Spalona ziemia, martwe rośliny, leżące w oddali drgające ciała. Oślepli żołnierze, twarze sino zabarwione, wyciągnięte w rozpaczliwym geście wołania o pomoc dłonie. Za nimi w wypełnionych gazem okopach zostały setki martwych i konających towarzyszy broni. Straszliwe obrażenia tych, którzy stali w pierwszej linii podczas ataku, nigdy wcześniej nie były obserwowane podczas żadnej bitwy. Skóra ofiar zmieniła kolor, była bladosinoniebieska, a ciała pokrywały się ogromnymi pęcherzami pełnymi żółtawego płynu. Pęcherze pękały, a skóra odchodziła płatami, bezwstydnie obnażając kolejne warstwy skóry, głęboko, aż do mięśni. Oczy tych żołnierzy, na których zadziałała płynna, a nie tylko gazowa forma substancji, były wypalone. Pole bitwy zapełniały odczłowieczone, nagie worki z kośćmi. Potem chmura gazu opadła i rozeszła się pod wpływem wiatru i wydawało się, że już jest po ataku.

Ale nie było. Niemieccy eksperci ustalili, że konsekwencje użycia nowego gazu będą inne niż w przypadku użycia chloru. Po pierwsze - kompleksowe działanie na cały organizm nieprzyjaciela. Po drugie opóźnione efekty, co oznaczało, że nawet ci, którzy mieli kontakt z trującym gazem bojowym o mniejszym stężeniu, będą po pewnym czasie ostatecznie usunięci z pola walki. Gaz miał więc szczególnie korzystne - z bojowego punktu widzenia - właściwości.

Ci, którzy wyszli z ataku cało, pomagali transportować poparzonych i oślepionych towarzyszy poza strefę rażenia. Docierali do lazaretów, a potem wracali na swoje stanowiska, ostrożnie wciągając w nozdrza powietrze, by wyczuć, czy znów nie nadpływa nieznośnie musztardowy zapach. Chwytali za broń i byli gotowi do walki.

Na skutki porażenia nową bronią trzeba było poczekać nawet i kilka godzin. Okazało się, że było warto. Postępujące oparzenia, utrata wzroku, trwałe uszkodzenia płuc z niedającą się usunąć dusznością... Skażeni byli nawet ci, którzy tylko przeszli przez teren ataku. Skażeniu uległy przedmioty osobiste bezpośrednich ofiar ataku, a zatem prędzej czy później z pola walki pozbywano się nawet tych żołnierzy, którzy chociażby trzymali pamiątki po swoich zmarłych towarzyszach. Pierwsze objawy zaobserwowano u Szkotów, których mundury zawierały element tradycyjnego stroju. Obnażone pod kiltem nogi zaczęły po kilku godzinach od ataku pokrywać się powiększającymi się pęcherzami, które wypełniała żółta maź...

Liczne dane wykazują, że tylko w dniu ataku zmarło aż 20 tysięcy żołnierzy alianckich - Francuzów, Anglików i Szkotów. Badania przeprowadzane jeszcze wiele lat po tym wydarzeniu sugerują, że liczba ofiar była o wiele większa. Iperyt - jak nazwano gaz musztardowy - wywołał opisane wcześniej przez naukowców mutacje komórkowe, czyli spowodował znaczące obniżenie odporności i liczne nowotwory u porażonych.

Broni chemicznej nie używali wyłącznie Niemcy, choć oni posługiwali się nią najczęściej - podczas I wojny użyli około 56 tysięcy ton gazów. Palmę pierwszeństwa wśród państw alianckich dzierżyli Francuzi - 26 tysięcy ton. Brytyjczycy użyli 14 tysięcy ton. Według różnych statystyk ofiarami nowych środków bojowych padło ogółem nawet milion trzysta tysięcy żołnierzy i dość trudna do określenia liczba cywilów. Pod koniec wojny co czwarty niemiecki pocisk artyleryjski wystrzelony na stanowiska wroga niósł gaz musztardowy. Tylko w wyniku stosowania iperytu zmarło w trakcie ataków lub tuż po nich około 150 tysięcy żołnierzy brytyjskich, przy czym liczby te są z pewnością zaniżone, bo dotyczą jedynie zatrutych gazem przyjętych do lazaretów i szpitali. Śmierć pokazała zupełnie nowe oblicze.

Gratuluję tym, którzy wytrwali do końca, myślę że było warto

Średnica papierosa jest równa 7,62mm, czyli tyle ile standardowych wojskowych pocisków karabinowych? Stosowane jest to po to, aby niektóre urządzenia służące do produkcji papierosów można było zastosować do produkcji amunicji.

Nawet najlepsze kamizelki kuloodporne i hełmy są przebijane przez pociski pośrednie i karabinowe ze sporych odległości, oczywiście przy użyciu specjalnej amunicji.

Amerykanie potrzebowali w Wietnamie 300 tyś. pocisków aby zabić jednego Wietnamskiego żołnierza.

Wbrew pozorom bardzo skuteczną bronią przeciw lotniczą jest zmasowany ostrzał karabinków szturmowych (dawniej karabinów i pistoletów maszynowych), ponieważ nawet najlepiej opancerzony pojazd powietrzny ma porządny pancerz tylko koło silników i kabiny pilota. Trafienie w samolot czy śmigłowiec nie jest łatwe, ale jeśli ogniem ciągłym przed samolot strzela 40 ludzi (przyjmujemy, że każdy wystrzeliwuje 10 naboi na sekundę), to wcale nie jest to niemożliwe. Przyjmuje się, że przed samolot daje się poprawkę 200m, a przed śmigłowiec 50m.

Nawet jeśli kamizelka kuloodporna nie został przebita, człowiek który został postrzelony może mieć połamane żebra.

Strzelanie ogniem ciągłym z broni automatycznej to rzadkość, ponieważ broń podnosi się po każdym strzale ze względu na odrzut, a magazynek starcza na około 3 sekundowe strzelanie w ten sposób.

Niektórzy myślą że najlepsza broń, to taka która ma małą masę i silny nabój. Nie jest to prawda gdyż silny nabój powoduje duży odrzut potęgowany małą wagą (np. M14), a tym samym brak możliwości celnego strzelania seriami.

Niektóre osoby myślą że tym większa szybkostrzelność w broni automatycznej tym lepiej. Nie jest to prawda gdyż taka broń nie nadaje się do strzelania ogniem ciągłym ,ponieważ magazynek starcza wtedy na miej niż 1,5 sekundy strzelania tym rodzajem ognia. Najlepsza szybkostrzelność jest w granicach 600-700 pocisków na minutę (AK47, M16, Steyr Aug, MP5).

Karabinek AK (AK47) okazał się na tyle udaną konstrukcją że został skopiowany. Najpierw skopiowali go Finowie tworząc Valmeta. Później Valmet został skopiowany przez Izraelczyków i tak powstał Galil. W RPA skopiowano natomiast Galila tworząc Vectora.

Przyjmuje się że po 25 latach w broni zaczyna pojawiać się zmęczenie pierwotne, które obniża parametry takie jak celność. Natomiast po 50 latach pojawia się zmęczenie wtórne, które powoduje że broń nadaje się właściwie tylko do muzeum. Oczywiście można z niej strzelać, ale jest to dosyć ryzykowne.

źródło

+ bonus

ukryta treść

Od kiedy żołnierz może używać broni?

Od kiedy Bronia skończy 15 lat.

Z ostrą amunicją