ciekawą ludzie mają prace

Ten rodzaj zabawy z przesłuchiwaną osobą zaproponował niejaki H. Marsili, mając na uwadze zmuszenie do zeznań bez stosowania okrutnych mąk… no bo cóż to za męka. Narzędzie, którego głównym elementem było wygodne siedzisko w kształcie ostrosłupa, zazwyczaj okutego blachą. Delikwenta rozbierano i za pomocą systemu lin podciągano do góry ze związanymi rękami. Zabawa polegała na tym, iż kat na przemian podnosił i opuszczał skazanego, by wierzchołek ostrosłupa zagłębiał się w odbyt (w przypadku ludzi) lub pochwę (w przypadku kobiet). W ciele ofiary dochodziło do rozerwania narządów wewnętrznych. Czasami w celu przedłużenia cierpień fundowano skazanemu upojną noc na siedzisku. Taka tortura była w zamyśle przewidziana do dłuższego zastosowania, w sposób uniemożliwiający odpoczynek ofierze. Także wtedy, gdy ból doprowadzał do utraty przytomności, osobę torturowaną cucono, by kontynuować przesłuchanie. Umożliwiało to stosowanie kołyski aż do przyznania się podejrzanego i przyczyniło się do ochrzczenia jej mianem Tortury Śpiochów. Ta niepozorna zabawa często kończyła się śmiercią, głównie z powodu zakażeń, gdyż rzadko (a zazwyczaj wcale) nie czyszczono kołyski...

Orzeł Haasta - Najcięższy znany orzeł, jaki kiedykolwiek występował na Ziemi. Charakteryzował się potężnymi szponami, wąską czaszką i stosunkowo krótkimi skrzydłami, co sugeruje, że był to ptak leśny.


Ptak-ludożerca był częstym bohaterem opowiadań krążących wśród rdzennej ludności Nowej Zelandii. Teraz po wnikliwych analizach dokonanych przez naukowców pojawiła się hipoteza, że czarnym charakterem przedstawianym w legendach Maorysów był orzeł Haasta, znany też jako Te Hoikoi.

Orzeł Haasta po raz pierwszy został sklasyfikowany przez Juliusa von Haasta w latach 70-tych XIX w. Opisywano go jako potężnego czarno-białego drapieżcę. Na początku podejrzewano, że Te Hoikoi żywił się jedynie padliną. Wszystko ze względu na cechy fizjonomiczne, które upodabniały go do sępa. Jednak dzięki najnowszym badaniom przeprowadzonym niedawno przez naukowców z Canterbury Museum w Christchurch oraz University of New South Wales z Australii udało się wykazać, że ptak posiadał miednicę wystarczająco silną do tego, by podczas ataku odbywającego się z prędkością 80 kilometrów na godzinę, zadać ofierze śmiertelny cios.

Pozostałe cechy orła Haasta były równie imponujące. Drapieżnik posiadał skrzydła, których rozpiętość mogła wynosić nawet 3 metry, a jego waga dochodziła do 18 kilogramów. Naukowcy zauważają, że jest to masa dwukrotnie większa niż największych z obecnie żyjących orłów. Ponadto szpony tego ptaka były równie duże jak pazury tygrysa.

Specjaliści są niemal pewni, że powyższe właściwości pozwalały tym orłom przeprowadzać mordercze ataki na ludzi. "Z pewnością był zdolny do tego, by zanurkować i porwać dziecko." - stwierdził Paul Scofield z Canterbury Museum. "Za pomocą swoich szponów mogły nie tylko uderzać, ale po ich zamknięciu także unieść ofiarę dzięki tak wytrzymałym elementom jak miednica.

Orły Haasta najczęściej polowały na potężne ptaki moa - nieloty, których waga wynosiła nawet 250 kg, a wzrost sięgał 2,5 metra.

Gatunek wymarł około roku 1400, choć niektórzy twierdzą, że widywano go również w XIX wieku.
Współcześnie najbliższym krewnym orła Haasta jest orzełek włochaty (Hieraaetus pennatus), z którym miał wspólnego przodka około milion lat temu, a nie, jak wcześniej sądzono, orzeł australijski (Aquila audax).

Anioł śmierci na nagrobku Izy Salmonowiczówny na cmentarzu na Rossie w Wilnie (1903) .





Dla tych co dopiero raczkują Wilno to była Polska kiedyś ...
Piękne miasto ..

Obejrzyj powtórkę z matematyki:
youtu.be/eX4FEYT9aME