Dziś między [M]ną i moją [P]rzyjaciółką wywiązał się taki oto dialog:
P: Ej, sala otwarta jest?
M: Nie, zamknęli właśnie na kwadrans.
P: Nie no, ja tamponów potrzebuję!
M: Cóż, mówi się trudno...
P: I krwawi się dalej...

Uszkodzone komputery, drukarki i inne urządzenia elektroniczne, prędzej czy później znajdują się na składowisku. Ilość śmieci zawierających elektroniczny farsz, rośnie we wszystkich krajach co roku. Urządzenia elektroniczne emitują szkodliwe substancje przez co prawo zabrania składowania tego typu odpadów na zwykłych śmietnikach. W takim wypadku, ogromna część wadliwych urządzeń elektronicznych, które są gromadzone w punktach w Europie, USA i Japonii, w "tajemniczy sposób" przychodzi do krajów trzeciego świata (tam, gdzie nie ma specjalnych punktów recyklingu odpadów elektronicznych, a większości sprzętu elektronicznego nie jest zbyt wiele) i odprowadzane tam są do zwykłych dzikich wysypisk. Każdego roku na całym świecie produkuje się kilkadziesiąt milionów ton odpadów elektronicznych, z czego prawie 70% z nich leży na wysypiskach w najbiedniejszych krajach. Wiele e-odpadów jest wysyłanych do państw Afryki Zachodniej pod pretekstem pomocy humanitarnej lub towarów używanych. Ghana to jeden z krajów, gdzie corocznie dostają się miliony przestarzałych komputerów. Prezentowane zdjęcia zrobił fotograf Andrew McConnell, który odwiedził e-odpadowe wysypisko w Akrze, stolicy Ghany.











ciekawe czy logują się stamtąd na sadistica

Uwaga, jedna akcja mocno spedalona

Prawnik Michael’a Jackson’a powiedział, że od tej pory piosenkarz nigdy już nie będzie dzielił łóżka z chłopcami. W kilka minut po tej wypowiedzi, paparazzi widzieli Michael’a w sklepie, jak kupował bardzo duży hamak.

Akcja dla niecierpliwych od 0:30

Zdjęcie huraganu Isaac z satelity Suomi-NPP.

W serii obrazów o nazwie Atlas, artysta dokonał integracji postaci ludzkich i zwierzęcych z mapami fizycznymi świata, nadając miejscami polityczne, miejscami mitologiczne znaczenie. Seria urzeka kolorystyką, jaką zastosował artysta, starając się zachować barwy zbliżone do barw atlasów fizycznych.




reszta w komentarzach

Jason de Caires Taylor urodził się w 1974 roku. Artysta ten wychowywał się częściowo w Europie, częściowo w Azji, dużo czasu spędzając na nurkowaniu i podziwianiu raf koralowych u Wybrzeży Malezji. Jest instruktorem nurkowania. Woda jest jego żywiołem i stała się także naturalnym otoczeniem jego rzeźb.

Ponadto te prace naprowadzają też na świat fantazji, mogą nasuwać skojarzenia ze światem zatopionej Atlantydy, z historiami o zaginionych rozbitkach, z podróżami do wnętrza ziemi, do tego, co niedostępne lub funkcjonujące jedynie w świecie wyobraźni.



W 1988 roku Taylor ukończył Instytut Sztuki w Londynie, później kształcił się jeszcze w rzeźbie w tradycyjnym kamieniu. Zachwycony podwodnym światem, zauważa zarazem jego degradację, do której przyczynia się zresztą między innymi turystyczne nurkowanie. Chodzi o nurków, którzy podziwiając rafy koralowe, dotykają je i tym samym niszczą. I dlatego Jason de Caires Taylor postanowił tworzyć podwodną sztukę, aby odciągnąć turystów od raf koralowych. Jego rzeźby przeistaczają się w sztuczną rafę, porastają glonami, stają się siedliskiem dla żywych organizmów i w ten sposób wtapiają się w podwodny świat.





Podwodne zespoły rzeźbiarskie tego artysty, tworzone od 2007 roku, znajdują się między innymi w wodach Morza Karaibskiego u Wybrzeży Meksyku, a także u wybrzeży Grenady. Jedna z największych realizacji powstała na terenie Narodowego Parku Morskiego Cancún, Isla Mujeres i Punta Nizuc, gdzie rocznie nurkuje ok. 750 tysięcy osób. Na głębokości dziewięciu metrów zatopionych zostało 400 rzeźb naturalnej wielkości. Jest to część projektu The Silent Evolution, który realizowany jest w ramach działalności MUSA Museo Subacuático de Arte w Cancún.





Oczywiście sztuka Taylora też nie istnieje jedynie w środowisku naturalnym, prezentowana jest przede wszystkim w internecie. Jednak fotografie i filmy, choć znakomite, mogą dać jedynie namiastkę wrażenia, które zapewne sprawiają te rzeźby w rzeczywistości.

Zwraca to więc tym samym uwagę na problem materialnego istnienia sztuki w konkretnym miejscu, na dnie morza. Ciekawy jest też proces, który odbywa się na powierzchni tych rzeźb, które stają się coraz bardziej zarośnięte, przeistaczają się w swoiste hybrydy i zaczynają żyć własnym życiem.

Reszta zdjęć w komentarzach.

zapięte pasy wskazane w tej sytuacji

coś pięknego