Grał nawet w głupich Czterech pancernych

Warto oglądać całe bez przewijania ze względu na ciekawe opowieści fachowca

Bolid Arrows z silnikiem V10 z roku 2001, za kierownicą Lucas DiGrassi. Ktoś chyba źle przypiął pasażera.
Enjoy

Nie trzeba profesjonalnego sprzętu. Wystarczą chęci.

Дуга, zwana też Okiem Moskwy to nieużywana obecnie instalacja radzieckiego strategicznego radaru pozahoryzontalnego (OTH) pracującego w zakresie fal krótkich, znajdująca się nieopodal Czarnobyla na Ukrainie. Instalacja służyła podobno do wykrywania nadlatujących nad terytorium ZSRR pocisków balistycznych z głowicami nuklearnymi, jako jeden z ważnych elementów systemu wczesnego ostrzegania przed atakiem na ZSRR.



Rosjanie pracowali nad budową radaru już pod koniec lat 50tych. W okolicy Mikołajowa powstał pierwszy, eksperymentalny, radziecki radar pozahoryzontalny. W 1964 roku za jego pomocą wykryto start własnej rakiety z kosmodromu Bajkonur, co potwierdziło zdolności tej aparatury. W 1970 roku w jego miejscu powstała następnie udoskonalona wersja eksperymentalna o kryptonimie Duga.

Decyzję o budowie systemu Duga-2 w Czarnobylu podjęto w 1969 roku. Stacja rozpoczęła pracę w lipcu 1976 roku. 26 kwietnia 1986 radar został wyłączony, aby ochronić jego elektronikę przed uszkodzeniem, które mogło być wywołane podwyższonym promieniowaniem związanym z katastrofą nuklearną w Elektrowni Atomowej w Czarnobylu. Ostateczne zamknięcie obiektu nastąpiło w sierpniu 1988, gdy okazało się, że z powodu wysokiego promieniowania obiekt nie będzie działać. Są tacy, którzy twierdzą, że to właśnie działanie Oka mogło przyczynić się do katastrofy.



Wśród krótkofalowców i profesjonalnych użytkowników fal krótkich funkcjonuje określenie "Rosyjski Dzięcioł", z powodu charakterystycznego rytmu przypominającego stukanie dzięcioła. Pierwszy raz sygnał wykryto 27 marca 1976 w fińskiej stacji monitorującej.

Jeszcze pod koniec lat 70. poniektórzy zaczęli się zastanawiać, czym mógł być ów sygnał i czemu miał służyć. Pojawiły się spekulacje, iż jego oddziaływanie może mieć charakter "prania mózgu" obywateli świata zachodniego jak też wpływać na zmiany pogodowe (do tej pory nie wiem, w jaki sposób).
Już od początku Zimnej Wojny zachodni specjaliści ostrzegali przed tym, że Związek Radziecki prowadzi zaawansowane badania nad bronią psychotroniczną. Wskazywano na silne sygnały pochodzące z wielu "nadajników typu Tesli" oraz, że "wysyłane z ZSRR sygnały uznawane są za psychoaktywne" i zagrażają zdrowiu wielu ludzi.

Nigdy jednak nie znaleziono ostatecznych dowodów na to, że sygnały emitowane m.in. przez systemy Duga-3 miały za zadanie kontrolowania umysłów mieszkańców Europy Zachodniej czy też USA. Dalsze dywagacje dla wielbicieli teorii spiskowych, ja nie pamiętam żadnego oddziaływania, bo jeszcze mnie nie było.

W bonusie: Duga obecnie



Plus słynny dzięcioł, rozkosz dla ucha:

Okrążenie instalacyjne po torze w Barcelonie z punktu widzenia kierowcy F1. Enjoy!

Nigel Farage miażdży Barosso i resztę hołoty z UE. Warto posłuchać kolesia, bardzo dobrze gada!

Wzdłuż drogi do jednego z najsłynniejszych zabytków Chin - Wielkiego Muru Chińskiego około 45 minut od Pekinu stoi jako przykład problemów Chin. Położony na ponad 100 hektarach, prace zostały wstrzymane w 1998 roku ze względu na rozbieżności finansowe z deweloperami.

wino, herbata? Wódka! [video]20120701

" Defqon 1 - festiwal odbywający się od 2003 roku na którym gra się głównie hardstyle "

Można to porównać do "Przystanek Woodstock" ale z innym gatunkiem muzyki.
Ogólnie jedna wielka impreza

Mimo że nie przepadam za takim rodzajem muzyki to i tak na takiej imprezie chciał bym się znaleźć

Z cyklu: sadol uczy i bawi

Licząc ponad 646 metrów wysokości maszt radiowy w Konstantynowie był najwyższą konstrukcją na świecie w latach 1974–1991, tj. do chwili jego zawalenia w dniu 8.08. Mało kto ma świadomość, że my, Polacy postawiliśmy coś takiego. A było się czym chwalić, cała konstrukcja ważyła 550 ton i w całości wykonana była ze stali. Jego sygnał był słyszalny w całej Europie, Wschodniej Azji, Północnej Afryce, a nawet w USA i Kanadzie. Trudno się dziwić, skoro moc nadajnika wynosiła 2 MW.

Nadajniki posiadały duży stopień automatyzacji pracy i kontroli jak na ten czas budowy obiektu, samo załączenie nadajników ur🤬amiało się jednym przyciskiem, natomiast resztę procesu kontrolowały komputery, co w tamtych czasach było nowością. Nadzór nad pracą urządzeń ułatwiały liczne urządzenia kontrolne i sygnalizacyjne. Komunikację pionową wzdłuż masztu zapewniała specjalna samobieżna winda z silnikiem spalinowym, pracująca na zasadzie kolejki zębatej. Czas wjazdu na szczyt przy szybkości ok. 0,35 m/sek wynosił 30 minut. Dodatkowo maszt wyposażony był w rezerwowe drabiny. Wejście po drabinie przy dogodnych warunkach atmosferycznych trwało aż 2 godziny.

Maszt runął o godzinie 19.10 w czasie prac konserwatorskich. Trwała wymiana pięciu zespołów odciągów, które utrzymywały konstrukcję w pionie. Było to 15 lin o średnicy 5 cm. Za główną przyczynę katastrofy przyjęto nieprawidłowe napięcie odciągów. Jedna z lin pomocniczych wysunęła się z zacisków. Druga zerwała się z mocowania, nie mogąc zrównoważyć sił pozostałych lin głównych. Maszt złamał się i uderzył w podstawę. Konstrukcja przewróciła się w ciągu kilkunastu sekund.

Nikt nie zginął, ani nie został ranny. Ówczesny kierownik ośrodka odradził wjazd ekipy na szczyt. Obawiał się, że zbyt długo będzie to trwało i prace nie zostaną zakończone przed godziną 20. W chwili zawalenia się maszt był w fatalnym stanie technicznym i katastrofa była nieunikniona. Od 1974 do 1988 r. (a wiec przez 14 lat) nie był poddawany zabiegom konserwacyjnym i niezbędnym remontom. Nie uwzględniono faktu, że maszt o takiej wysokości jest narażony na nieznane dotychczas przeciążenia, jak też szybsze - od zakładanego - starzenie się. Wznosząc tę konstrukcję, nie przejmowano się zbytnio problemami związanymi z bieżącą konserwacją ani też przeprowadzeniem generalnego remontu. Kierownik ekipy konserwującej konstrukcję za spowodowanie katastrofy został skazany na dwa i pół roku wiezienia.
A maszt, wpisany do Księgi rekordów Guinnessa, skończył na złomie.


W bonusie: fragment filmu o Radiowym Centrum Nadawczym w Konstantynowie:



O wiele więcej ciekawych informacji (w tym zdjęcia, długie teksty, dane techniczne) na stronie pana Witolda, byłego pracownika centrum nadawczego.
RCN Konstantynów