Wczoraj w Sądzie Okręgowym w Płocku odbyła się rozprawa, podczas której sąd miał zadecydować o losie siedmioletniego Wojtka i przyznać prawo do opieki jednemu z rodziców, którzy mieli się rozwieść. Historia jest bardzo dramatyczna, gdyż oboje rodzice znęcali się fizycznie nad Wojtkiem i ten na czas rozprawy został przekazany ciotce. Podczas rozprawy Wojtek powiedział Sądowi, że ciotka również go bije i to nawet bardziej niż jego rodzice. Sąd zaskoczony takim obrotem spraw zasugerował, by chłopiec zamieszkał z dziadkami. Chłopiec przez łzy przyznał, że dziadkowie również się nad nim znęcali fizycznie i psychicznie.

Podczas wielu pytań ze strony psychologa oraz sędziego wyszło na jaw, że problem przemocy fizycznej dotyczy całej rodziny i dziecko nie może w niej dłużej przebywać. Sędzia pozwolił sobie na bezprecedensową propozycję kompromisu poprzez zaproponowanie Wojtkowi samodzielnego wyboru miejsca przebywania, by ten czuł się dobrze i bezpiecznie. Chłopiec nie wahał się ani chwili. Po godzinach obrad i sprawdzania warunków legalnych chłopiec znalazł nowy dom. Sędzia przyznał tymczasową opiekę nad dzieckiem polskiej reprezentacji w piłce nożnej, która (wg opinii chłopca i sądu) nie jest w stanie nikogo pobić.

Syn poszedł do ojca po radę.
- Tato, o czym mam rozmawiać z dziewczyną, bo nie mam pomysłów.
- Słuchaj, po pierwsze powiedz coś o rodzinie. Po drugie o miłości, a po trzecie coś filozoficznego.

Na następny dzień syn spotyka się z dziewczyną, no i se tak myśli "Cholera, jaki był ten pierwszy temat? A, o rodzinie"
- Ej słuchaj, czy masz brata?
- Nie mam.
"No i pierwszy temat skończony, następna była miłość"
- A czy lubisz makaron?
- No lubię.
"K🤬a, został ostatni, coś filozoficznego"
- Jak myślisz, gdybyś miała brata to by lubił makaron?


Usłyszane od wuja.

Witam!
Chciałbym podzielić się z Wami sytuacją, która miała miejsce przy niedzielnym stole.
Jak zwykle na obiad rosół i kotlet, bo to standard w niedziele.
Moja mama, osoba już nieco starsza poruszyła temat cz🤬chów w telewizji, poczułem pismo nosem
Że przyjeżdżają z zadupia, gówno mieli i widzieli i rżną pana na salonach, że egzotyczne, że inne i postępowe, że pewnie się sprzeda jak kamienica po Ż__zie. Lecz najbardziej rozwaliło mnie stwierdzenie, że woli oglądać małpy smarujące się gównem na National Geographic niż murzyna w telewizji, bo małpy przynajmniej nie kradną i mają hierarchie w stadzie nie jak ten tumult, który tu zjeżdża i też smaruje się gównem a całe społeczeństwo musi to znosić.

Ostatnio rozgorzała wielka dyskusja przy jednym z tematów na temat patriotyzmu. Oczywiście lewicująca część sadola zasypała portal komentarzami w stylu: "Nie będę umierał za kraj, który nic mi nie daje", "I tak stąd wyjeżdżam, mam to w dupie", "Mogłem urodzić się gdziekolwiek, czemu ma mnie interesować akurat ta ziemia".
Zaraz odezwała się cześć prawicowa mieszając tamtych z błotem. Że umierać za kraj to obowiązek, że rotmistrz Pilecki porzucił rodzinę żeby walczyć itd. itp. Jak czytałem te wszystkie bzdury z każdej strony to mnie krew trochę zalewa... Zdaję sobie sprawę, że każdy rozumie patriotyzm po swojemu, ale co to naprawdę jest? Czy patriotyczną akcją było Powstanie Warszawskie, przez które zginęła porażająca część naszego "polskiego kwiatu", czy może wprowadzenie stanu wojennego, który być może uratował polską ludność przed interwencją zbrojną ZSRR?
Moim zdaniem drodzy Sadole, patriotyzmem nie można tak szastać jak robią to niektórzy użytkownicy tego portalu, lub jak obrzucają się nim jak gównem politycy. Patriotyzm nie jest lewy, ani prawy; to coś zupełnie innego.
To obowiązek, odpowiedzialność za siebie i swoich bliskich, oraz troska, przede wszystkim o dobro swojej rodziny, a w szczególności dzieci, bo to one są zawsze przyszłością kraju. Nie zawsze walka aż do śmierci przynosi coś dobrego, ale wpuszczanie wroga, który chce nas zabić, lub odebrać nam naszą wolność również nie przynosi nic pożądanego. Ktoś słusznie w jednym z komentarzy napisał, że w przypadku wybuchu wojny pierwszym co by zrobił, to "wywiózł rodzinę w bezpieczne miejsce".
Najpierw jestem głową rodziny, potem obywatelem swojego miasta. Potem Polski, wówczas dopiero Europy a potem obywatelem świata. W takiej kolejności, nie na odwrót! Tym jest tzw. codzienny patriotyzm. Uczenie swoich dzieci wartości moralnych. Pomoc starszej kobiecie z naprzeciwka we wniesieniu zakupów, nie bycie obojętnym na krzywdę innych. (jak ktoś tonie to go ratujemy a nie nagrywamy komórką bo "będzie materiał na harda"). Dbanie o swój grajdołek, że tak powiem. Głosowanie w wyborach (żeby nie wybierać ciągle złodziei i kurew). Kupowanie polskich produktów, wspieranie lokalnych wytwórców. Praca w Polsce, nie za granicą (choć czasem rzeczywiście sytuacja nas przymusza). Generalnie aktywność społeczna (nie mylić ze społeczniactwem).
Patriotyzmem nie jest darcie mordy na stadionie i wyrywanie krzesełek żeby okładać nimi policją (nie mylić z prawdziwymi kibicami). Nie jest nim też na pewno nap🤬lanie na ulicy ludzi, którzy nie pasują do naszego "prywatnego" obrazu idealnej Polski (nie mylić z promocją różnych zboczeń).

No trochę się rozpisałem bo i temat rzeka i trochę się wk🤬iłem. Jak się komuś nie chce czytać niech nie czyta.

Świeżutki komiks od Andrzeja.

Obrazek odnosi się do najnowszych sondaży wg. których bardzo niewielka liczba młodych Polaków stwierdziła, że jest w stanie zginąć w obronie kraju.

Prawdziwe cud kiedy ma się 4 rude córki rudą żonę i 0 synów

p.s
tak na pocieszenie

Ostatnio będąc na kimi(xx)kach zauważyłem pewien dowcip trochę go też przerobiłem

-Nienawidzę mojej żony, a ona nienawidzi mnie.
-A dzieci?
-To jedyne co nas łączy... oboje ich nienawidzimy.

Co Pan wiezie w bagażniku?

Czy da się prowadzić jednocześnie samochód i filmować pociechy siedzące z tyłu samochodu?

jak w opisie