To pojechali...

Zagadka rozwiązana więc nie ma się co bać

Making of teledysku „Układ zamknięty" zespołu KULT, utworu promującego „Układ zamknięty" -- nowy thriller reżysera „Przesłuchania" i scenarzystów „Czarnego Czwartku. Janek Wiśniewski padł" ze znakomitym Januszem Gajosem. W kinach od 5 kwietnia.

To się przejechał

Przeglądałem dzisiaj filmiki Dudula i nie mogłem się oprzeć wrzuceniu tego filmiku. Jak widać na tym filmiku wymyślił ciekwą technikę ninja

Piotr Kaszubski po raz kolejny wyraża kontrowersyjne zdanie, teraz na temat Kościoła i księży:



Reszta wywiadu na kanale: http://www.youtube.com/user/SzyderczyHalas

A więc moi mili sadole i sadolki ! Kolejny temat z działu radzieckiej technologi !

Na początek mała zagadka. Co to jest: nie ma kół, może poruszać się praktycznie w każdym terenie i jest ostatnim pojazdem, pod który chciałbyś wpaść? Oto prototyp radzieckiego transportera z nietypowym napędem.

Patrząc na ZIŁ-a 4904, można odnieść wrażenie, że został zaprojektowany przez Papcia Chmiela. W rzeczywistości jest dziełem radzieckich inżynierów, odnalezionym wśród innych prototypów na wojskowym złomowisku.

Pojazd zbudowano w 1972 r. ZIŁ 4904 to największy znany transporter z napędem śrubowym, który może przewozić ładunki o masie do 2,5 tony. Zamiast kół czy gąsienic ma dwie gigantyczne śruby. Metalowe walce, obracając się, sprawiają, że gwinty śrub „wkręcają” się w podłoże i posuwają pojazd do przodu. Podobny mechanizm stosuje się w podajnikach ślimakowych, używanych do przenoszenia materiałów sypkich.

Dlaczego te niesamowite transportery pozostały w fazie projektów? Nie wiadomo. Powstało tylko kilka egzemplarzy łazików z napędem śrubowym. Wydaje się, że dla wojska byłyby idealnym rozwiązaniem. Nawet pojazdy z gąsienicami nie radzą sobie tak dobrze na pustyni, bagnach czy w głębokim śniegu.








I mniejszy brat naszego bohatera.O nim coś na sadolu było.


A jak było i o tym to chyba admini wiedzą co zrobić

W sumie ? to ciekawy materiał na harda by był gdyby ktoś pod to wpadł

Witam
Wiem, że tematy historyczne, cieszą się na sadolu, dużą popularnością, więc chciałbym przedstawić wam kolejnego Pana, który jest kolejnym dowodem na to ,jak okrutnym stworzeniem może być człowiek



Pol Pot, właściwie: Saloth Sar, znany także pod pseudonimami Brat Numer Jeden oraz Wujek Sekretarz (19 maja 1925 - 15 kwietnia 1998) był dyktatorem Kambodży, członkiem Komunistycznej Partii Kambodży i przywódcą ,,Czerwonych Khmerów" Zdaniem wielu badaczy oraz środowisk opiniotwórczych twórca najskrajniej totalitarnego reżimu w całej historii ludzkości. Z zawodu był nauczycielem.

Życiorys

Urodził się w zamożnej rodzinie chłopskiej, jako pierwszy z najmłodszych synów Saloth Pena i Sok Nem, którzy wyróżniali się spośród swojej społeczności wyjątkową pobożnością, zaś sam Sar jako mały chłopiec był dzieckiem bardzo spokojnym i niestwarzającym problemów wychowawczych. Studiował na prywatnej uczelni technicznej EFR w Paryżu, nie uzyskał dyplomu. Już na początku studiów spotkał się z lewicowymi studentami, należał do radykałów. Wkrótce znalazł się we Francuskiej Partii Komunistycznej. W 1953 roku wrócił do Kambodży i wstąpił do wietnamskiej partyzantki. Po wycofaniu Francuzów wietnamska partyzantka wycofała się z Wietnamu. Pol Pot zaczął działać w komunistycznej partyzantce, a oficjalnie utrzymywał się z posady nauczyciela.Po klęsce komunistów w wyborach w Kambodży władze zaczęły kampanię terroru przeciw nim. Ideologię przejął od francuskich komunistów. W 1960 współzałożyciel Komunistycznej Partii Kambodży a w latach 1963–1979 jej sekretarz generalny. Dowodził oddziałami zbrojnymi Czerwonych Khmerów, rozbudowywał także siatkę komunistycznej partyzantki.Na jego światopogląd znaczny wpływ miała ideologia Chińskiej Republiki Ludowej z okresu Rewolucji kulturalnej oraz myśli Mao Zedonga, choć sam Pol Pot maoistą nigdy się nie nazwał, a jego ideologia była daleka od marksizmu ze względu na elementy szowinistyczne i rasistowskie, które doprowadziły do eksterminacji mniejszości wietnamskiej i chińskiej na terenie Kambodży i wywołały wojnę z komunistycznym Wietnamem

Po wojnie wietnamskiej

W 1975 roku, gdy zakończyła się wojna wietnamska, partyzanci obalili rząd, a Pol Pot zmienił nazwę kraju na Demokratyczna Kampucza i rozpoczął jedną z najkrwawszych dyktatur XX wieku. Według Pol Pota kraj miał się składać wyłącznie z chłopów finansujących ekonomię kraju poprzez wzrost produkcji rolnej. Cała produkcja rolnicza była eksportowana, a ludzie umierali z głodu. Szacuje się, że w Demokratycznej Kampuczy zginęło około 1/4 ludności kraju, a liczba mieszkańców stolicy – Phnom Penh – wskutek przymusowych wysiedleń zmalała z 2 milionów do 23 tysięcy mieszkańców.

schyłek rządów

Pol Pot nawiązał współpracę z ChRL. Na tym tle, a także z powodu eksterminacji mniejszości wietnamskiej i incydentów granicznych popadł w ostry konflikt z Wietnamem. W 1979 został obalony przez wojska wietnamskie i wewnętrzną opozycję. Wraz z księciem Sihanoukiem kierował partyzantką wspieraną przez Tajlandię, CIA i ChRL, walczącą z prowietnamskim rządem w Phnom Penh. W latach 1986-1988 Pol Pot mieszkał w Tajlandii chroniony przez armię tajlandzką i tajlandzki rząd. Kontynuował wojnę domową także po wycofaniu wojsk wietnamskich oraz stworzeniu rządu zgody narodowej, gdy w 1991 r. książę Sihanouk ponownie został głową państwa. W 1997 roku w ramach jednej z niezliczonych czystek w kierownictwie partii, zlecił zabójstwo jednego ze swych najbliższych współtowarzyszy jeszcze z czasów paryskich – Son Sena. Kilka tygodni później współtowarzysze pod kierownictwem Ta Moka urządzili proces pokazowy Pol Pota i skazali go na dożywotni areszt domowy, gdzie po kilku miesiącach zmarł, według oficjalnej wersji z przyczyn naturalnych

,,bilans rządów ,,Brata Numer Jeden"

W Kambodży w okresie 3,5-letnich rządów Pol Pota spośród 7,5 mln mieszkańców Kambodży z głodu, chorób i w wyniku egzekucji zginęło ok. 1,7-2,5 mln ludzi. Pol Pot w udzielanych wywiadach nie uznawał swojej odpowiedzialności za te zbrodnie. O czasach swoich rządów mówił: byliśmy jak dzieci uczące się chodzić, walczyłem nie po to, aby mordować ludzi, naszą walkę prowadziliśmy, by zapobiec wietnamizacji Kambodży, moje sumienie jest czyste.



pierwszy post

Kalinin K-7 – radziecka latająca forteca

Latająca forteca to przydomek znanego z drugiej wojny światowej amerykańskiego bombowca strategicznego B-17, nadany mu ze względu na imponującą odporność i liczbę karabinów maszynowych. Powstała jednak znacznie mniej znana konstrukcja, która na nazwę latającej fortecy zasłużyła sobie wiele lat wcześniej od B-17.

Lata 30. XX wieku to czas, gdy na całym świecie powstawały projekty nietypowych, gigantycznych samolotów. Koncepcja wykorzystania lotnictwa nie była jeszcze skrystalizowana, dlatego różne, z dzisiejszego punktu widzenia niezbyt rozsądne pomysły mogły wydawać się wówczas całkiem sensowne.

Jednym z konstruktorów tamtego okresu był Konstantin Kalinin. Urodzony w 1887 roku w Warszawie, w latach 30. miał za sobą wieloletnie doświadczenie – jego przygoda z lotnictwem zaczęła się jeszcze w 1916 roku, gdy rozpoczął karierę pilota. Po zakończeniu działań wojennych i wojny domowej w Rosji Kalinin w 1926 roku założył w Charkowie biuro konstrukcyjne.

W kolejnych latach biuro Kalinina mogło pochwalić się wieloma interesującymi projektami, z których jedynie K-4 i K-5 były produkowane seryjnie. Jeden z prototypów wyróżniał się na tle nie tylko innych samolotów biura, ale również maszyn, które kiedykolwiek skonstruowano na świecie – był to bohater tego artykułu, Kalinin K-7

Czym wyróżniał się ten samolot? Rzucającą się w oczy cechą były jego wyjątkowe rozmiary – rozpiętość skrzydeł sięgała 53 metrów. Nietypowy, jak na maszynę tej wielkości, był również jego układ – K-7 zaprojektowano jako samolot dwukadłubowy.

Nie był to jednak zwykły dwukadłubowiec. Koncepcja była bliska układowi latającego skrzydła, jak choćby w znanym współcześnie B-2, czy bliższych czasom Kalinina, rozwijanych w Niemczech od 1919 roku projektom Junkersa i braci Horten. Konstruktor postanowił zmieścić w skrzydłach przestrzeń ładunkową i większość istotnych instalacji samolotu.

Następstwem takiego rozwiązania była znaczna grubość profilu, sięgająca nawet 2,3 metra! Istotną cechą samolotu były również umieszczone pod skrzydłami gondole, w których mieściło się nie tylko podwozie, ale i m.in. wejście do samolotu i stanowiska karabinów maszynowych

Nietypowy był również napęd samolotu – zapewniało go siedem silników. Sześć umieszczono standardowo – na krawędzi natarcia skrzydła. Dodatkowy, siódmy silnik napędzał śmigło pchające, umieszczone z tyłu skrzydła pomiędzy dwoma kadłubami. Dzięki grubości skrzydła konstrukcja Kalinina była pierwszym samolotem, w którym przewidziano dostęp mechaników do silników podczas lotu.

Podczas prac koncepcyjnych założono opracowanie dwóch wersji K-7, wojskowej i cywilnej. W obu wersjach kabinę pasażerską zaprojektowano w skrzydle, a samolot miał transportować do 128 pasażerów na odległość 5 tys. kilometrów. W wersji wojskowej kabina pasażerska została przeprojektowana do potrzeb spadochroniarzy, tak by mieścić ich wraz z niezbędnym wyposażeniem

Planowano również luksusową wersję pasażerską, gdzie w 16 kabinach miały podróżować 64 osoby. Na pokładzie miały znaleźć się m.in. bar, pomieszczenie klubowe i kuchnia. W planach była też wersja bombowa. Z obliczeń wynikało, że w komorach bombowych umieszczonych w skrzydłach K-7 będzie mógł przenosić od 9,9 do 16 ton bomb (dla porównania, B-17 mógł przenosić ok. 7,8 tony bomb).

Imponujące było również uzbrojenie obronne samolotu. Zaprojektowano w nim 12 stanowisk strzeleckich usytuowanych w taki sposób, by dowolny punkt w przestrzeni wokół K-7 mógł być ostrzeliwany przez przynajmniej trzech strzelców jednocześnie. Samolot nie miał martwej strefy.

Rozmiary K-7 sprawiły, że do sprawnego przemieszczania się strzelców na odległe stanowiska zaprojektowano elektryczne wózki dostarczające obsługę do stanowisk ogonowych.

W listopadzie 1932 roku rozpoczęto montaż prototypu, zbudowany w niezłym czasie dziewięciu miesięcy. W sierpniu 1933 roku przystąpiono do prób samolotu. Już na początku wyszły na jaw istotne wady. Nie dość, że niektóre elementy konstrukcji były bardzo obciążone, to ujawniły się bardzo silne drgania w rejonie tylnego silnika i w ogonowej części kadłubów.

Po częściowym wyeliminowaniu tego problemu przystąpiono do kolejnych prób. Jak wynika z relacji biorących w nich udział osób, samolot wykazywał się łatwością pilotażu i niespotykaną – jak na konstrukcję tej wielkości i ówczesną technologię – czułością sterów.

Po zakończeniu testów fabrycznych samolot miał wyruszyć do pierwszego, zaplanowanego na 5 tys. kilometrów lotu. Na jego pokładzie znalazło się 20 osób załogi, jednak samolot spadł na ziemię – zginęło wówczas 15 osób. Jako przyczynę awarii wskazano powodowane przez siódmy silnik wibracje.

Wbrew obiegowej opinii nie zakończyło to prac nad K-7. Kontynuowano je, budując kolejne dwa prototypy. Prace nad nimi zostały przerwane w wyniku zmiany sytuacji politycznej w Związku Radzieckim. W 1938 roku Kalinin został aresztowany i po trwającym kilka minut procesie skazany na śmierć.







Piękna maszyna ...