"Przedłużkę weź k🤬a!"

Dobrze się wsłuchajcie. Akcja od początku do końca

Część I

SYNOWIE LEGIONU

Legia Cudzoziemska bez sekretów.
Reportaż był opublikowany przez magazyn Komandos (numery 3 i 4 w roku 2003).

Dochodzi czwarta nad ranem. Za oknem atramentowa czerń. Pora najgłębszego snu. Za jakieś dwie godziny zacznie świtać. Kopnięte wojskowym buciorem drzwi dwudziestoosobowej sypialni z łomotem uderzają o ścianę. Potężnie zbudowany, łysy caporal-chef, z pochodzenia Bułgar wpada do sali:

- Wstawać! Wszyscy wstawać, ruszać się! Allez allez!!! Za dziesięć minut wszyscy na zewnątrz!

Nakrzyczał, i już go nie ma, pobiegł do następnej sali. Pobudka.
Z piętrowych, metalowych łóżek zwlekają się na wpół przytomni, rozespani młodzi mężczyźni. Klnąc na czym świat stoi wciągają szorty i czarne podkoszulki z logiem francuskich wojsk lądowych. Budzą tych nielicznych kolegów, których nie wybiły ze snu krzyki kaprala, potem pospiesznie ustawiają się w kolejce do łazienki. Ci, którzy nie zrobili tego przed zaśnięciem, gorączkowo porządkują zawartość szafek.

Potem, po zakończeniu pospiesznej rannej toalety wybiegają na korytarz, i schodami w dół - przed budynek. Wszystko idzie sprawnie, choć w takt przekleństw w kilkunastu językach świata.

Jedyną rzeczą, ktora otrzeźwia o takiej porze jest adrenalina, której wydzielanie powoduje postać zbliżającego się, miotającego okrzykami kaprala-szefa. Lepiej nie wpaść mu w oko. Wszyscy boją się tak naprawde tylko jednego: Że jeszcze adnotacja pójdzie do papierów i witaj cywilne życie. A tu nikt, poza nielicznymi wyjątkami, nie chce wracać do cywila.
10 po czwartej wszyscy ochotnicy sa już na zewnątrz. Cienkie koszulki nie dają ochrony przed przenikliwym chłodem. W całkowitych ciemnościach ochotnicy zbijają sie w narodowe grupki. Niektórzy zaczynają ćwiczenia fizyczne, próbując się w ten sposób rozgrzać.

Niektórzy desperaci są tak zmęczeni, że próbują spać na ziemi. Zwinięci w kłębek, dygocząc, i szczękając zębami.

Większość kryje się przed wiatrem w załomach murów koszar, kucają lub stoją, palą papierosy na spółkę, tupią nerwowo w ziemię.

Tak spędzą nastepną godzinę. Właśnie godzina dzieli ich od śniadania. Tak jest każdego dnia. Około 200 młodych ludzi dygoce z zimna, szczęka zębami i spogląda na zegarki. Nieliczni rozmawiają półgłosem, lecz większość nie ma nastroju. Nie ma też ciekawych tematów. Jedyną rządzą jest chęć odpoczynku.

To najbardziej znienawidzona przez nich pora dnia. Pierwsza godzina każdego dnia w ośrodku selekcyjnym to godzina, w której nie muszą robić nic. Teoretycznie - nic. Bo praktycznie, własnie wtedy nachodzą ich myśli. Zżerają ich wątpliwości.

"Czy tego oczekiwałem? Wszyscy mówią, że tu, podczas selekcji, jest lekko, że prawdziwa szkoła zacznie się dopiero w Castel. A jak będzie dalej? Przez następne 5 lat? I co potem? Czy każdego dnia będę budził się zmęczony, niewyspany,i z bólem głowy tylko po to, aby wykonywać idiotyczne rozkazy? Chciałem przygody, walki, egzotycznych krajów. Gdzie to wszystko? Jeszcze mogę sie wycofać, jeszcze mogę wrócić do cywila. Potem będzie już za późno."

Między czwartą a piątą rano wśród angages volontaires (zaangażowanych ochotników) nie ma mocnych. Każdy szuka odpowiedzi na pytanie: Co mnie tu przywiodło? Dlaczego do cholery wstąpiłem do Legii Cudzoziemskiej?

OJCZYZNA Z WYBORU:

Z brudnych, zaśmieconych ulic Marsylii wjeżdżam na autostradę biegnącą równolegle do wybrzeża Morza Środziemnego. Kilkanaście kilometrów za Marsylią skręcam w zjazd, prowadzący do małego, prowincjonalnego miasteczka Aubagne.
Niepozorny drogowskaz z napisem "Legion Etrangere" nakazuje mi jednak ruszyć w kierunku pofalowanych wzgórz zarośniętych kolczastymi krzewami.

Po niespełna minucie jestem na miejscu. Kilkunastometrowej szerokości żelazna brama rozsuwa się w bok, a pilnujący uzbrojony strażnik daje mi sygnał do przejazdu. Jestem w Quartier Vienot, kwaterze głównej Legii Cudzoziemskiej.

Kompleks zabudowań koszarowych, magazynów, biur, parkingów i strażnic ciągnie się na olbrzymim obszarze. Punktem centralnym jest plac defilad wielkości boiska piłkarskiego. Na środku wznosi sie posąg z brązu, przedstawiający kulę ziemską, otoczoną przez czterech legionistów w mundurach i z bronią z różnych epok ponad 170-letniej historii tej armii.

Jedną z granic placu wytycza mur muzeum Legii. Na murze wypolerowane litery z brązu tworzą napis - fundamentalne hasło formacji - "Legio Patria Nostra". Legia naszą ojczyzną. Czy ono jest kluczem do zrozumienia psychologii legionisty?

REKRUTACJA:

We Francji jest kilkanaście punktów werbunkowych Legii. Każdego roku do punktów tych trafia ok. 10 tysięcy młodych ludzi.
Z czasem istnienia Legii zmieniały się mundury, broń i liczebność armii. Niezmienne pozostawalo jedno: powód wstąpienia. Zawsze byla nim chęć całkowitej odmiany swojego życia. To, co dla jednych jest odebraniem wolności, wystawieniem się na niebezpieczeństwa i niepotrzebne ryzyko, to dla innych jest obietnicą lepszej i ciekawszej egzystencji. Życia według twardych, lecz jasnych zasad, i prawdopodobnie też wciąż nowych przygód. Jest szansą na zobaczenie świata, ucieczkę od szarej codzienności, od biedy i braku perspektyw w rodzinnym kraju.

Czy te marzenia mają szansę się spełnić w Legion Etrangere? Z tym bywa już różnie. Każdy ochotnik inaczej sobie Legię wyobraża, i każdy inaczej potem odbiera zastaną rzeczywistość. Jedni wychodzą rozczarowani, dla innych staje się domem na całe życie. Ale każdy z weteranów niesie w sobie dumę z lat spędzonych w doborowej formacji.

W dzisiejszych czasach Legia Cudzoziemska jest jedną z wciąż funkcjonujacych legend, wabiących stereotypowym wyobrażeniem ostoi romantyzmu i bohaterstwa.

Większość Polaków (jak i pozostałych mieszkańców Europy Wschodniej) swoją przygodę rozpoczyna w punkcie werbunkowym w Strasburgu. Pierwszy legionista z którym rozmawiałem, Paweł B., przyjechał tam wczesną wiosną. Leżący nad Renem, na odludnym przedmieściu punkt werbunkowy ma wspólną siedzibę z koszarami regularnej armii francuskiej.

Paweł podszedł do drzwi, i nacisnął przycisk dzwonka. Otworzył mu potężny Jugosłowianin w białym kepi. Przejrzał paszport, zadał po rosyjsku kilka pytań, i zaprosił do środka.

Wstępna selekcja jest łagodna. Wystarczy wyglądać na zdrowego, trzeźwego, i w wieku poniżej 35 lat. Wbrew obiegowej opinii, przy zaciagu trzeba posiadać dokumenty. Legia od dawna nie przyjmuje już ludzi znikąd.
Paweł został zaprowadzony do osobnego pokoju, i podoficer dał mu do obejrzenia film. Godzinna kaseta wideo, pokazująca życie legionistów i warunki kontraktu. Jeśli chętny nie rozmyśli się po obejrzeniu filmu, odbiera mu się paszport i cywilne rzeczy, daje w zamian wojskowe dresy, i miejsce w ośrodku. Tu, na zamiataniu, zmywaniu garów, i wstępnych badaniach lekarskich mija kilka dni. Codziennie do ośrodka przybywają nowi ochotnicy.

Przed upływem tygodnia wszyscy transportowani są pod eskortą podoficerów na południe Francji, do ośrodka selekcyjnego w Aubagne. Tam zaczyna się ostra gra. Jeden na każdych dziesięciu kandydatów w wyniku selekcji otrzyma szansę zostania legionistą. Pozostali po wypłaceniu skromnego żołdu bedą mogli wrócić do domu bez szansy powrotu.

SELEKCJA:

Ośrodek selekcyjny. Środek dnia. Słońce pali nieznośnie. Aż trudno uwierzyć, że w nocy byl taki ziąb.

Za budynkiem ośrodka jest piaszczysty plac okolony kępami gęstych krzaków. Krzaki maskują wysoki płot, odgradzający angages volontaires od świata cywilów.

Plotka niesie, że kilka miesięcy wcześniej jakiś ochotnik Francuz zatęsknił za domem, sforsował płot, i wrócił piechotą do domu w Marsylii. Wszyscy śmieją się z głupoty Francuza, ponieważ w Aubagne nikt nikogo nie trzyma na siłę. Każdego wieczora podczas zbiórki mogą zgłosić się ci, którzy postanowili zrezygnować z dalszego ubiegania się o tytuł legionisty. Czasem podoficer pomaga niezdecydowanym w wyborze zamęczając ich pompkami.

Niezadowolonych jest mało, zwykle ujawniają sie w ciągu kilku pierwszych dni. Reszta - zrobi wszystko, by pozwolono im zostać. Dla niektórych Legia to ostatnia szansa na sukces w życiu.
Ciszę południowej pory ostro przerywa wycie syreny. Syrena oznacza sygnał do natychmiastowej zbiórki. Syrena wyje przez 30 sekund, po czym milknie. Zanim sie odezwała, plac zbiórki był pusty. Teraz, po 30 sekundach - w pięcioszeregu stoi na baczność kilkuset angages volontaires. Wszystkie oczy wpatrzone są w drzwi koszar.

Z budynku wolnym krokiem wychodzi kapral. Mundur polowy, zielony beret, pewna siebie mina. Na opalonych przedramionach widoczne spod mankietów podwiniętych rękawów tatuaże.

- Repoz! - daje komendę na spocznij. Odpowiada mu nierówny trzask składanych na plecach rąk i tupot zmienianej pozycji nóg. Kapral nie martwi się tym, że ochotnicy nie nabrali jeszcze drylu. W Castel ich nauczą. Wszystkiego ich tam nauczą.

Kapral wyciąga świeżo wydrukowaną listę. Lista odwzorowuje postępy każdego ochotnika w selekcji. Lista mówi, kto właśnie dziś ma odpaść, kto idzie na jakie badania dodatkowe, kto do jakich prac, a kto - to spotyka tylko kilkunastu szczęśliwców na tydzień - został już zakwalifikowany.
W zależności od humoru i usposobienia kaprala, przed lub po czytaniu listy mogą zostać zaordynowane dodatkowe "atrakcje" - najczęściej pompki lub musztra.

Kapral wyczytuje nazwiska. Często musi je powtarzać, jeśli nikt się nie zgłasza. Powodem jest to, że ochotnicy zaciągając się zmieniają swoje nazwiska, a potem co niektórzy... Zapominają o tym.
Selekcja to kilkutygodniowa, precyzyjnie określona seria testów, weryfikacji i sprawdzianów. Podczas nich rośnie teczka danych z osiągami każdego kandydata. Ci, którzy przejdą przez wszystkie progi, nie zrezygnują w międzyczasie i ostatecznie otrzymają akceptację oficera dowodzącego ośrodkiem, wchodzą na tzw. "rouge". Marzy o tym każdy ochotnik. Udaje się to osiagnąć - statystycznie jednemu na dziesięciu.
Co decyduje o tym, że ktoś nadaje się na Legionistę?

W ciągu pierwszych dni odbywają sie testy na inteligencję i model osobowościowy. Testy ochotnicy wykonują na papierze, w języku ojczystym. Odpadają po nich niezrównoważeni psychicznie i idioci.

Badania lekarskie - początkowo ogólne, z czasem aż do bardzo szczegółowych. Ochotnik musi być zdrowy, musi też wykazać, że w cywilu uprawiał sporty.

Dodatni wynik testu na narkotyki, wszelkie blizny świadczace o samookaleczeniach, lub poważnych przebytych operacjach i wypadkach, duża ilość tatuaży, czy jakiekolwiek niedyspozycje fizyczne dyskwalifikują badanego.

Tak samo za nieodpowiednie zachowanie. Pyskowanie przełożonym, uchylanie się od pracy, rasistowska odzywka czy udział w bójce kończy się natychmiastowym wyrzuceniem.

Bieg średniodystansowy jest świetnym miernikiem kondycji człowieka. Aby przejść sprawdzian biegowy, należy przebiec dystans 2800 metrów w ciągu 12 minut. Bieg udaje sie zaliczyć mniej więcej połowie podchodzących. Kto na nim odpadnie, zostaje wyrzucony, lecz może wrócić po trzech miesiącach i poprawieniu kondycji.

Ostatni - jednocześnie najtrudniejszy próg to "gestapo". Kilkukrotne przesłuchania przez oficerów wywiadu wojskowego, podczas których wyławia się motywację do służby, oraz najskrytsze tajemnice z przeszłości kandydata. Legia to nie klub dla ministrantów - trafiają się różni ludzie. Nieodpowiadający standartom Legii są usuwani jeszcze tego samego dnia.
Czas pomiędzy badaniami i testami nie jest bynajmniej przeznaczony na relaks. Angages volontaires wykorzystywani są do pracy przy koszarowych kuchniach, zamiataniu, sprzątaniu magazynów. Praca jest ciężka i wielogodzinna. Bardziej zaawansowani "w nagrodę" wysyłani są do pracy w połcywilnych ośrodkach Legii w Marsylii, La Ciotat, czy w domu weterana w Paloubier. Całodzienna charówka przy zmywaniu naczyń lub przekopywaniu dziedzińca to dla wielu zapora nie do przebycia. Rzeczywistość filmów akcji i przygodowych książek odarta zostaje z romantyzmu. Zamiast karabinu na "dzień dobry" dostaje się miotłę i szmatę. Tak wygląda pierwszy odsiew.

KONTRAKT:

Kilkanaście arkuszy kredowego papieru, wsadzonych do teczki. Na okładce teczki narodowość ochotnika, jego nowe imię i nazwisko.
Kontrakt, który podpisuje każdy kandydat na legionistę już w kilka dni od wstąpienia.

Na arkuszach spisane są podstawowe zasady umowy pomiędzy Legią Cudzoziemską, a osobą, która chce w niej służyć. Najważniejsze paragrafy są przetłumaczone na język ojczysty kandydata.

Do złożenia kilkanaście podpisów. Jedne prawdziwym imieniem i nazwiskiem, inne - wymyślonymi personaliami pod którymi służy się jako najemnik.

Rzecz jednak najważniejsza - kontrakt pozostaje bezwartościowym zbiorem makulatury do czasu, gdy nie podpisze go generał dowodzący Legią. Generalski podpis dostają ci, którzy przejdą przez całą selekcję.
Pierwszy kontrakt wiąże ochotnika z Legią na okres 5 lat. Na ten czas każdy zobowiązuje sie służyc Francji z "wiernością i honorem".
Zmiana tożsamości jest obowiązkowa na najbliższe lata służby. Po trzech latach można wrócić do swojego pierwotnego nazwiska.
Zasady kontraktu są twarde. Legionista nie może mieć żony, ani dzieci. Przez pierwsze 5 lat służby nie może mieć żadnej własności (oprócz osobistej) - nie może kupić sobie samochodu ani mieszkania.

Po 5 latach służby może otrzymać stały pobyt we Francji, a po 15 - wojskową emeryturę. Procent jednak cudzoziemców, którzy dosłużyli się emerytury w Legii jest znikomy. Tak długo mało kto jest w stanie wytrzymać.

POLACY IDĄ DO LEGII:

Szósta wieczorem, pora posiłku. Przestronna wojskowa jadalnia, stuosobowa na oko kolejka do lady, przy której kucharz wydaje tace z obiadem. Ochotnicy w czarnych koszulkach czekają cierpliwie, Legioniści w mundurach polowych mogą wchodzić poza kolejnością. Ci, którzy dostali już swoje porcje, siadają przy stołach, i zabierają się za jedzenie.
Jadalnia to przyjemne miejsce. Na ścianach zdjęcia z egzotycznych krajów. Palmy, czarnoskóre kobiety i trenujący, uzbrojeni po zęby żołnierze to dominująca tematyka zdjęć.

W tle dudni francuska muzyka pop. Przy stolikach rozmowy. Chwila relaksu, lecz nie za długa. Gdy podoficer dowodzący sekcją zje swój posiłek, daje sygnał do wyjścia i zbiórki przed budynkiem. Wtedy wszyscy (oprócz tych, co dopiero przyjechali i jeszcze nie połapali sie w realiach) pospiesznie wychodzą. Maruderów czeka łapanka do pracy przy zmywaniu naczyń, a tego nikt nie lubi. W końcu nie z tym się kojarzy służba legionisty.
Łatwo znajduję stół Polaków. Już z daleka słychać często powtarzające się w rozmowach słowo "k🤬a''.
S., ciemnowłosy warszawiak, jest w Aubagne najdłużej z ośmiu Polaków - 3 tygodnie. Do selekcji podchodzi drugi raz. Próbowal już rok wcześniej - przeszedł wszystkie etapy, lecz został odrzucony z braku miejsc, i wrócił do Polski z odroczeniem na minimum 6 miesięcy. Po tym czasie miał możliwość kolejnej próby. Skorzystał. Jest zdecydowany zostać Legionistą, i prawdopodobnie tym razem mu sie uda. Za dwa dni sie to okaże, lecz już mu mówiono, że ma 95 procent szans.
- Od dziecka interesowałem się wojskiem - mówi S. - w Polsce skończyłem liceum o profilu wojskowym, potem służylem w wojsku przez 1,5 roku. Ale szans na karierę w polskiej armii dla siebie nie widziałem. Spróbowałem w Legii, ale z braku miejsc dostałem odroczkę. Wróciłem do Polski, w Warszawie znalazłem pracę w firmie. 3 tysiące złotych na rękę, samochód i komórka gratis. Nie było źle. Niejeden rodak by pozazdrościł, co? Ale to nie było to, co chcę w życiu robić. Wziąłem urlop, przyjechałem spróbować jeszcze raz w Aubagne. Mam nadzieję, że w tym tygodniu sie rozstrzygnie czy mnie biorą, czy nie, bo mi się niedługo urlop w Polsce kończy. Czego szukam w Legii? Na pewno nie pieniędzy. W Legii pieniędzy nie ma. Po prostu odpowiada mi styl życia, jaki Legia oferuje. Siła Legii nie leży w tym, że ma świetny sprzęt i szkolenia, a w twardości żolnierzy. W tym, że legioniście każą przejść 600 kilometrów, i on przejdzie, i na końcu wejdzie do walki tak pełen sił i zapału, jakby dopiero co wrócił z urlopu. To mi sie właśnie podoba. To chcę robić. I chcę szybko awansować.
A., 24-latek o sympatycznej twarzy i specyficznej mowie - "k🤬a" to co drugie jego słowo.
- Mój brat jest w Legii od 9 lat. Na początku był komandosem w 2REP, ale teraz to już zupełnie co innego - awansował, mieszka poza jednostką, ma żonę i dziecko. Nie jest już w "Combacie" (jednostce bojowej), tylko w ekipie od spraw technicznych, taki mechanik. Dla niego Legia to jak normalna praca, idzie o 8:00, wraca o 16:00 na obiad do domu. Żadne tam Rambo ani nic takiego. A ja? Ze mną to jakby tradycja rodzinna. Chcę trafić do "Combatu", zrobić tu karierę. A potem to się zobaczy.

H., na oko miłośnik sportów siłowych, 100 kilo wagi, jest tu od tygodnia, ale już ma dość. Zaciągnął się trochę przypadkiem, po drodze gdy wracał z wakacji w Hiszpanii. Znalazł punkt werbunkowy w Marsylii. Z budki telefonicznej naprzeciwko zadzwonił do Polski, i pożegnał się z dziewczyną.

- Jak to baba, płakała - mówi z uśmiechem, mieszając widelcem frytki z sosem - ale się zdziwi, jak za tydzień wrócę do domu.

- Dlaczego chcesz wrócić?

Oto kolejna (i z jakże sadystyczną puentą) historia blogera i10.

Enjoy!

Jakoś tak przed długim weekendem rodzina najmilszej zaprosiła nas na wieś.
- Ale po co? - zaprotestowałem. - Mamy Facebooka, niech mi wyślą zaproszenie do znajomych, a ja kliknę, że lubię to, czy coś. Nie wystarczy?
Kilkadziesiąt minut później wykład pod roboczym tytułem "i10 jako przykład ohydnej postawy mogącej łatwo zdestabilizować związek" dobiegał końca a mi w tym czasie udało się wypowiedzieć tylko cztery zdania. Wszystkie cztery brzmiały "Ale" chociaż w planach miałem nieco dłuższe.
- Ale co? - w końcu do niej dotarło, że nieporadnie usiłuję podłączyć się do dyskusji.
- Ale ja nie mam nic przeciwko. Ok, dobrze, pojedziemy. Świetnie. - szczerość i ogromne zainteresowanie w moim głosie zdecydowanie i stanowczo się nie pojawiły.
- Przecież ty nie chcesz jechać. Czemu nie chcesz jechać? Nie chcesz poznać mojej rodziny? – zrobiła usta w podkówkę, oho, będzie foch.
- Ej, no coooś ty, bardzo chcę. Ale wiesz, wieś to jednak wieś - rzucam mądrością. - Musielibyśmy zabrać psa. I na pewno zaatakuje nas jakieś dzikie zwierzę. Wściekły byk lub baran.
- Sam jesteś baran. Ciocia z wujkiem są już starsi i nie mają zwierząt. Może tylko kury. Lub kaczki.
- I kwiatki mogą zwiędnąć - teraz to chwytam się brzytwy, powiedziałbym że mam pilną pracę, ale jaką pracę? Pilne wysyłanie CV?
- Jakie kwiatki? – miła rozejrzała się po pustych parapetach.
- Piękne kwiatki, które zamówiłem i zamierzałem ci właśnie o nich opowiedzieć.
- Nie kombinuj. Jak się nie zgodzisz to będziesz świnia i w życiu się do ciebie nie odezwę. A jak się zgodzisz to po powrocie pogram z tobą w xboxa.
No kto by chciał być świnia? Poza tym uwielbiam ogrywać najmilszą w xboxa, więc się zgodziłem.

Następnego dnia nic nie wykombinowałem więc wieczorem spakowałem rzeczy i byłem gotowy do wyjazdu a najmilsza przeglądała mój bagaż, żeby dopakować swoje suszarki czy mikrofalówki, czy coś tam.
- Kochanie, nie musisz brać namiotu. Będziemy na wsi, to nie to samo co w dżungli. Ciocia z wujkiem mają domek. Z łóżkami mają, śpiwora też nie bierz. Po co ci saperka?
- Jakbym musiał dokopać się do wody albo zrobić okop.
Ukochana popukawszy się w piękne czoło wyjaśniła mi, że na wsiach są wodociągi, jest kanalizacja, może nie na wszystkich, ale na tej akurat tak. I że nie ma najmniejszej szansy, żebyśmy musieli przemykać okopami ukrywając się przed atakiem rozsierdzonych tubylców z widłami i kosami.
- Ty, i10? A ty w ogóle byłeś kiedyś na wsi?
- Oczywiście. Jestem wiejski chłopak.
No nie do końca. Jasne, że bywałem na wsiach, ale tej samej zasadzie co bywałem schwytany przez kontrolę biletów. Czyli: w dzieciństwie, rzadko i jak tylko była możliwość - zwiewałem. Od osiągnięcia pełnoletności prawie nigdy. Zresztą dzieciństwa nie powinienem liczyć, bo niewiele z niego pamiętam, a to co pamiętam, to żeby trzymać się z daleka od studni, krów z nagłą sraczką, samozapalających się worków z saletrą amonową, wyglądających na wytrzymałe stert obornika, wyglądających na wytrzymałe desek z których zrobiono dach stodoły, leżących na ziemi grabi, grabi opartych o mur, stawów służących wieśniakom do przechowywania blachy, rżysk, pszczół pojedynczych i zgrupowanych w ulach, nieoznakowanych pól kukurydzy a także drobiu marki indyk.
Moim zdaniem najlepiej trzymać się z daleka od tej całej wsi.
Prawdę mówiąc, bardziej staram się zapomnieć swoje wiejskie wspomnienia niż je roztrząsać.
- To świetnie. Ciocia z wujkiem się ucieszą, że jesteś taki wiejski chłopak.
I zadzwoniła do nich, żeby potwierdzić przyjazd, a oni ucieszyli się jakby było z czego.
Ale ja nie podzielałem ich radości i gdy później, przed snem, zastanawiałem się ile bym dostał za wynalezienie antygrawitacji, miałem raczej ponure myśli przez co niczego nie wynalazłem a na dodatek śniły mi się bzdury.

W piątek pogoda była okropna, bo piękna - nic, kurna tylko podróżować. „Gdybyśmy jechali na ryby, prawdopodobnie obudziłoby nas tornado – pomyślałem sobie – ale akurat dzisiaj musi być cholernie ślicznie”.
Po drodze na wieś nie złapaliśmy gumy, nie skończyła nam się benzyna, nie udało mi się zmylić drogi ani nie potrąciliśmy dzika*.
Bo pojechaliśmy pociągiem.
Jasne, że chciałem jechać samochodem, jednak ukochana powiedziała:
- Samochodem? Kochanie, no chodź pojedziemy pociągiem, będzie bardzo romantycznie - więc odbyliśmy bardzo romantyczną podróż donikąd Polskimi Kolejami Państwowymi. I tu spotkało mnie miłe zaskoczenie.
Pociąg był punktualny, obsługa miła, towarzystwo liczebnie skromne, z wyglądu sympatyczne zaś wagon posprzątany i błyszczący. Nawet trochę mi było szkoda, jak się zaczął palić pod koniec drogi.

Zaalarmowany maszynista zatrzymał pociąg i zamiast gaśnicy przyniósł taki duży młotek, którym począł opukiwać (że stukać, nie że polewać) miejsce, z którego pociąg wypuszczał dym. Czyli podwozie, ponieważ pociąg był elektroniczny i z wierzchu dymu żadnego nie wypuszczał.
Niekonwencjonalną metodę gaszenia pożaru maszynista objaśnił koniecznością odblokowania hamulca, który zablokował się z czymśtam.
- Cośtam się często blokuje - wyjaśnił - i wtedy leci dym i śmierdzi. Nic wielkiego, trzeba popukać i chwilę poczekać.
Wykorzystując przerwę w podróży chciałem pobiec do lasu za uciekającą Zmorą, lecz wredny pies - zdrajca, nie zechciał wyrwać mi się z ręki i umknąć, abym mógł natychmiast rzucić się w pościg, tylko wrednie siedział spokojnie przy mojej nodze i oblizywał się po mordzie.
- Kochanie zobacz, pies jest głodny, może powinniśmy wracać, bo nam tu zdechnie? – zaproponowałem smętnie, bo bez nadziei na sensowny efekt.
Osiągnąłem tyle, że kochanie przyniosła psu przysmaczek, a mi nędzną, małą kanapkę i napój. Pies zeżarł przysmaczek nie spuszczając oczu z kanapki, toteż wykorzystując moment, gdy maszynista przyciągnął uwagę zebranych, waląc się młotkiem w piszczel, rzuciłem kanapkę za siebie i nie ruszając ustami wymamrotałem "Zmora masz". Głupi pies nawet nie drgnął, kanapka wpadła w błoto dzięki czemu do końca podróży, przez całe dziewięć minut głodowałem. Czułem, że jeszcze chwila i z głodu dostanę halucynacji a następnie umrę. Najmilsza, z którą podzieliłem się swoimi przemyśleniami powiedziała, żebym się z łaski swojej nie wydurniał, co uraziło mnie okrutnie więc zamilkłem.

Jak zostało napisane, na stację będącą naszym (akurat, bo naszym) celem dojechaliśmy parę minut później.
Do miejsca docelowego czekał nas półgodzinny spacer, w trakcie którego nie wydarzyło się nic ciekawego, może tylko to, że po drodze spotkaliśmy prawdziwego tubylca - wieśniaka, któremu najmilsza powiedziała "Dzień dobry" a on po polsku odpowiedział "Dzień dobry".
Później na polu zobaczyliśmy żywą krowę, która miała nonsensowny, czarno-biały kolor i której właściciel zapomniał zawiesić jej na szyi dzwonka. Zmora krowę obszczekała odważnie, a krowa udawała głuchą. Dzielny pies, głupi ale dzielny.

I w końcu dotarliśmy na miejsce, wieś miała może osiem, może dziesięć domów na krzyż, przez środek wsi szła droga, na początku przy drodze stał wspomniany krzyż, "a więc - pomyślałem - mieszkają tu religijni ludzie".
Byliśmy na skraju znanej cywilizacji. Trzydzieści dwa tysiące metrów od Łodzi. Dalej był już tylko Sieradz.

Obejście wujostwa składało się z wielkiego, czerwonego ceglanego domu, z drewnianej stodoły (pamiętać, żeby nie włazić!) i z budynku gospodarczego. Wszystko przy wielkim frontowym podwórzu - jak u Simaka. Oczami wyobraźni widziałem jak Zmora przynosi wykopaną gdzieś łapę dinozaura.
Ciocia Jadzia i wujek Janusz - ludzie pod siedemdziesiątkę powitali nas na schodach zwanych z wiejska gankiem. Ócz mych źrenica przedstawiła mnie, ja cmoknąłem ciocię w rękę, z wujkiem zrobiliśmy niedźwiedzia i po swojskim "wchodźta, wchodźta", weszliśmy do domu.
Dom jak to dom. Bardzo przyjemny, a co różniło go od mieszkania w Łodzi to absolutna cisza.
Nic nie brzęczało, nie przejeżdżały samochody, sąsiedzi nie wiercili dziur, nie oglądali telewizji, dzieci sąsiadów nie krzyczały i nie rzucały przedmiotami w ziemię.
Dlatego bardzo wyraźnie słychać było gdakanie czającej się gdzieś za drzwiami kury. Bardzo konsekwentne "ko!".

- Jak podróż (ko!)? - zapytała ciocia Jadzia.
- Znośna - odpowiedziała miła. - Hamulce się w pociągu (ko!) zapaliły i mieliśmy postój (ko!) tu niedaleko.
- (ko!)Zawsze się tam grzejo - oznajmił wujek - stare (ko!) pociungi puszczajo.
- Wyglądał (ko!) na nowy - wtrąciłem.
- Bo przemalowali (ko!) . Siadajta do stołu. Dzisiaj jest (ko!) gulosz, ale jutro - spojrzał stronę wejścia - będzie rosół (ko!!?)

Rozpakowaliśmy się, zjedliśmy obiad, palce lizać, wujek Janusz pokazał mi obejście, nic mnie nie ugryzło, nie spadło na mnie, nie pokaleczyło, niczego nie podpaliłem ani nie zawaliłem żadnego budynku.
Za stodołą wujek pokazał na pole, machnął ręką i powiedział:
- A to jest nasz sunsiad.
- Pole sunsiada - pokiwałem głową.
- Nie, sunsiad. Wpadł chop do rozdrabniarki i go porozrzucało - wujek zapatrzył się w dal - po całym polu. Sporo czynści nigdy nie znaleźli. Dziesinć lat temu. Piękna śmierć.
Zamyśliłem się nad różnicą między wiejskim i miejskim wyobrażeniem pięknej śmierci i w sumie musiałbym przyznać wujkowi Januszowi rację. Sąsiad leży sobie porozrzucany po polu, a jeśli mnie rąbnie któregoś dnia autobus linii 58 - szanse, że ktoś kiedyś pokaże skrzyżowanie Piłsudskiego z Piotrkowską i powie "a tu samochody rozjeździły starego i10, kilku kawałków nigdy nie udało się odnaleźć" są raczej niewielkie. Facet stał się częścią tego, co kochał, mi to nie będzie dane, hmm.. chyba, żeby najmilsza ze Zmorą mnie zjadły..? Otrząsnąłem się:
- A co tu rośnie panie Januszu - pokazałem na rosnącą roślinność - żyto?
Żeby nie było, że się nie znam, rozumiecie, miła przedstawiła mnie jako człowieka ze wsią obeznanego.
- To są, i10, kartofle.
Wujek zamyślił się i pokiwał głową, ja też pokiwałem głową. I tak sobie trochę pokiwaliśmy głowami wpatrzeni w dal, fajna sprawa, bardzo relaksująca, ludzie powinni częściej kiwać głową wpatrzeni w dal. Z drugiej strony, jakby człowiek w mieście tak sobie kiwał głową wpatrzony w dal to po chwili by go coś przejechało.
- To chodźmy i10, wódeczki się napijemy, pogadomy. I możesz mi mówić Janusz - powiedział wujek Janusz.
Więc poszliśmy do domu. A przed wejściem na tak zwany ganek, kura wlazła mi pod nogi, rąbnąłem łbem w wystający gzyms i rozbiłem głowę.

- Nie patrzy jak chodzi – powiedziała miła godzinę później, poprawiając odlepiający się plaster na moim czole – to jego wina.
- To nie jego wina – powiedział po kilku minutach Janusz rozlewając wódkę do kieliszków – kuroczok odciugnął uwagę chopoka.
- To nie jego wina – powiedziała ciocia parę chwil potem, stawiając na stole miskę gulaszu – o ten gzyms niejeden już rąbnął głową. Mówiłam ci Januszku, zrobiłeś chodnik za blisko ściany.
- To moja wina - powiedziałem jakiś czas później podnosząc któryś z kolei kieliszek – krzywo szedłem.
- ko! – dodała z podwórka ironicznie kura.
Janusz spojrzał na mnie.
- i10, chcesz oskubać kurczaka?
Wypiliśmy pół litra na dwóch, bo najmilsza raczej udawała niż piła, ciocia nie udawała, po prostu nie piła. Piliśmy samogon, ale pół litra na dwóch to przecież tyle co nic. Byłem więc całkowicie trzeźwy gdy odpowiedziałem:
- No pewnie.
- To oskubiesz rano?
- Co chłopak będzie skubał – wtrąciła mądrze ciocia – ja złapię i oskubię.
- Niech oskubie ciociu, zobaczymy czy umie – postanowiła dolać oliwy do ognia najmilsza.
- No to rano się zdziwisz, kochanie – oświadczyłem dumnie wypinając pierś przez co złapał mnie kaszel całkowicie psując efekt.
Posiedzieliśmy jeszcze trochę, już przy kawie, porozmawialiśmy, ja powiedziałem, że wieś jest śliczna, że krajobraz, że cisza (ko!), tylko że brak internetu może doskwierać. Wtedy Janusz pokazał mi gdzie stoi router i podał hasło do wi-fi. Zmierzyłem najmilszą spojrzeniem osoby cierpiącej na zapalenie spojówek a ona wzruszyła ramionami i powiedziała, że i tak nie wzięliśmy laptopa. Na co ciocia z pokoju obok przyniosła Toshibę a ponieważ „i tak miała właśnie sprawdzić fejsa” – wysłała nam zaproszenie do znajomych.
Obiecałem potwierdzić zaraz po powrocie do Łodzi i poszliśmy spać.

Rano wstałem wcześnie rano, bez śladów kaca, przecież po bimbrze nie ma kaca. Rozbita głowa też mnie nie bolała, choć dobrze mi zrobi jeśli w najbliższym czasie nie będę nią uderzał w żadne gzymsy. Poszedłem wyprowadzić psa, bo nędznik nie chciał spać na dworzu, tylko z nami w tak zwanej izbie. Później razem z psem złapaliśmy kurczaka, co nie było łatwe, ale przynosło wiele radości, choć nie kurczakowi. Następnie, oskubałem go, co było jeszcze trudniejsze bo robiłem tak naprawdę pierwszy raz w życiu. Szczerze powiem, że to mnóstwo skubania, palce mnie później bolały przez tydzień. Pies miał frajdę, ganiał za piórami. Potem jak towarzystwo się obudziło, przyniosłem i pokazałem im swoje dzieło i wszyscy byli zaskoczeni tym że sobie poradziłem i tym, że oskubałem kurczaka sąsiadów zamiast naszego gdaczącego.
- Nie poznałem, który jest który (ko!) – próbowałem się tłumaczyć. - Ten też (ko!) gdakał, jak Zmora go ganiała.
Na to ciocia powiedziała, że chociaż oskubałem kurczaka (ko!) sąsiadów, zamiast tego (ko!) ich gdaczącego to nic nie szkodzi, bo sąsiedzi to bardzo mili ludzie i nie będą mieli (ko!) żalu.
Poszliśmy z miłą i ze Zmorą pospacerować po okolicy. Płaskiej, cichej i nudnej, gdzieniegdzie usianej krową. Krajobraz bardzo się podobał Zmorze a mi trochę mniej, choć jego wielkim atutem było, trzeba przyznać, że mnie ani razu nie zaatakował więc może nie ma co narzekać. Jak wróciliśmy to akurat ciocia Jadzia zrobiła rosół, palce lizać, od razu można poznać, że z dobrze oskubanego kurczaka.
- I przede wszystkim, nie tuczy - zażartowałem, ale jakoś nikt się nie śmiał.
A po obiedzie pożegnaliśmy się, było miło, cmok, cmok, (ko!) i wróciliśmy do domu.

Przyznam, że się myliłem, wyjazd był fajny a wieś jest spoko.
W domu miła gra sobie w xboxa. Sama gra, bo mi od skubania w palcach zrobiły się zakwasy jak nigdy w życiu. Znienawidziłem ubrania zapinane na guziki, papierosa podnoszę oburącz nadgarstkami, szczoteczką, którą też muszę operować oburącz mało sobie zębów nie wybiłem a już na pewno nie jestem w stanie naciskać przycisków kontrolera gry.
Ołówkiem trzymanym w zębach zaakceptowałem zaproszenie Jadzi i Janusza na Facebooku, chociaż chyba na razie nie będą nas zapraszali do siebie. Przez telefon powiedzieli najmilszej, że jestem niezwykle, wręcz dziwnie "miastowy". Ukochana mówi, żebym się nie przejmował, po prostu wstrząsnął nimi widok żywego łysego kurczaka sąsiadów.

Zaj🤬e wiadomo skąd...

Podobało się? Nie? To scrolluj dalej.

Chciałem się z wami podzielić historia jaka obecnie się dzieję w moim życiu i wrażeniami o naszej „służbie zdrowia”.
Pisane w emocjach

UWAGA DŁUGIE!

Historia zaczęła się jakieś 2 tygodnie temu i dzieje się do dzisiaj w miejscowości X.

Wracam sobie w niedziele do mieszkania, na weekendzie miałem imprezę firmową w innej miejscowości. Z wyjazdu wracam skacowany i wymęczony jak „koń po westernie”, ale w drodze powrotnej pocieszam się, że moja luba czeka na mnie na mieszkaniu i że sobie z nią wypocę kaca
Wchodzę do domu – myślę sobie pewnie w kuchni siedzi obiad mi gotuje, a tu zonk, nie ma jej. Wołam, szukam, nie ma niewiasty. Patrzę w sypialni, a tam jakiś kołtun pościeli na łóżku się rusza i jeszcze wydaje jakieś dźwięki!
- heeeeeejj wróóciiiiłeśś…. – dobiega jak z zaświatów. Toż to głos mej wybranki, ale jakiś taki przydżumiony.
- no jestem, co Ci jest?
- gorączkę mam i źle się czuję.
- ile masz tej gorączki? zażyłaś coś?
- 39 stopni i tak zażyłam .
- aha to dobrze, śpij sobie – i na tym rozmowa się zakończyła. Poszedłem do kuchni coś wszamać i walnąłem się później koło niej z zamiarem udania się w kimono. Ciężko mi było zasnąć bo rozgrzana była jak nigdy – szkoda, że nie z mojego powodu.

I tutaj dochodzimy do sedna sprawy:

Kolejne dni nie przynosiły poprawy, ba było jeszcze gorzej spuchły jej węzły chłonne i wyglądała jak chomik – dla mnie śmieszne dla niej mniej, więc w końcu przestałem się śmiać i jej mówię:
– do lekarza – no i poszła.

Poszła… ale do ośrodka z NFZ:
Przy rejestracji kolejka – standard zawsze tak jest, ktoś chce się wp🤬lić w kolejkę też norma, teraz najtrudniejsze trzeba rozmawiać przy okienku, tam siedzi stara pukwa zmęczona życiem bo cały czas robi łaskę, że z kimś gada. No i zaczynają się hasła typu:
- czego? A do kogo? A jest pani zarejestrowana ? – nie k🤬a po to stoję przy okienku!
- a bo to trzeba deklarację wypełnić i wybrać lekarza
- ale ja tutaj jestem pierwszy raz nie znam lekarzy (zmieniliśmy miasto)
- to niech sobie pani wybierze kogoś z listy – Tak jeszcze wtrącę, po jakiego c🤬ja są te deklaracje ja się pytam? i komu to potrzebne? No nie ważne, wpisała jakąś panią doktor idzie do kolejki. Tutaj się dopiero zaczyna, na krzesełkach sam geriavit – już wiadomo gdzie jeżdżą ciągle w tych autobusach i tramwajach, zagadują – chcą usłyszeć historię twojego życia. Z grzeczności i szacunku coś tam opowiada. Przychodzi do wizyty:

Lekarka stara baba jedna z wielu w przychodni : badanie typu: „boli panią noga? – tak – to nie ruszać” w końcu pada wyrok – grypa – antybiotyk i Polopiryna. Polopiryna? Z mojego doświadczenia c🤬ja warta no ale dobra.

Minęły 2 dni jest jeszcze gorzej (niech żyje Polopiryna! - nic gorączki Ci nie zbija) idziemy na pogotowie tam jakiś śliczny młody doktorek. Opowiadamy co się dzieję, że nic nie pomaga, że może jakieś skierowanie na badania, cokolwiek? Badanie było… się zaczęło tak, że dał jej termometr i wyszedł na 10 min rwać pielęgniarki – noż k🤬a! Wraca, jest diagnoza (Eureka!) - ma pani gorączkę! Przepisał NOWY antybiotyk – tamten odstawić i zmienił Polopirynę (hurra!) na coś innego.

Tutaj napiszę, że na necie zacząłem szukać co jej może być i mi wyszło po objawach, że to może być mononukleoza, takie gówno co to na to nie ma lekarstwa można tylko zbijać gorączkę, aż się organizm sam wyleczy i uodporni.

Kolejne 2 dni dalej c🤬jnia, ja już powoli wytrzymać nie mogę i mówię:
- idź do prywatnego zapłacimy i będziemy mieć pewność czy to mono!
- zadzwonię do mamy – tutaj nastąpił u mnie opad wszystkich części ciała.

Mamusia złota kobieta kazała iść znowu do tej przychodni do tej samej co na początku pani doktor! No złota rada od złotej kobiety. A ta moja głupia – chyba od tej gorączki – poszła! Pani doktor nie chciała słuchać o mononukleozie(podejrzewam, że ostatni raz spotkała się z tą nazwą na studiach w 1921 roku) wypisała skierowanie do laryngologa na spuchnięte węzły chłonne i zapisała 3 kolejny już antybiotyk i uwaga POLOPIRYNĘ! Kuuurrrwaaa mać!

Na następny dzień u pani laryngolog (udało się bez kolejki dostać - cud):
- nie wiem co pani jest – przynajmniej szczera – ale to na pewno nie mononukleoza to się zaczyna od anginy – hmm... taka ciekawostka nigdzie o tym nie wyczytałem w necie, ale co tam może internet się myli, przecież to nie pierwszy i nie ostatni raz.

Kolejny minął dzień, moja lepsza połówka żyje od jednej tabletki do drugiej, a gorączka ciągle jest. Teraz to się wk🤬iłem już nie na żarty na moją wybrankę, że uparta i nie chce iść prywatnie, w końcu po burzliwych pertraktacjach poszła.

110 zł wizyta + 30 zł badanie krwi i moczu. Wynik: podejrzenie mononukleozy i skierowanie do szpitala.

Przyjęli nas w ten sam dzień. Uważam to za sukces, już tłumaczę dlaczego, w przeszłości moją bratową 2 razy w tym samym, samiusieńkim szpitalu nie chcieli przyjąć: raz jak było zagrożenie dla ciąży (prawie poroniła), drugi raz jak praktycznie przestała widzieć na oczy przez zakażenie bakterią – w obu przypadkach miała skierowanie, no ale co zrobić – taki szpital.

Muszę powiedzieć, że absurd jaki nas spotkał przy rejestracji był zaskakujący. Musieliśmy łazić w tę i z powrotem między budynkami wydziałów dobre kilkadziesiąt metrów, a chciałbym napomknąć, że ona(ta chora moja luba) już była tak osłabiona, że prawie ją niosłem. Dlaczego tak chodziliśmy?
Bo ja głupi myślałem, że jak się ma skierowanie na odział zakaźny to trzeba iść na ten odział. No ale uwaga - NIE! Najpierw trzeba iść na SOR, wejść do poczekalni, gdzie siedzą ludzie z przeróżnymi chorobami zakaźnymi i się zarejestrować KOMPUTEROWO i wrócić na oddział (Dlaczego tego nie można zrobić na oddziale? do dziś nie wiem.)Tak sobie myślę – no dobra my jakoś pójdziemy, ale jakby ktoś był sam i praktycznie mdlał to co wtedy? Albo jakby nie miał nogi? Eee… na pewno by pomogli… NA PEWNO?!

Mała dygresja: jak stałem przy okienku jakaś babka zwróciła uwagę dyskretnie pielęgniarce, że pan, który jest strasznie żółty i ma żółtaczkę, siedzi w poczekalni i wszystkiego dotyka, może zarazić dzieci i innych dlatego powinno się go trochę odizolować, pani pielęgniarka jej powiedziała, że się nie da – to jest szpital i trzeba się z tym liczyć. Myślę sobie nie wiem, nie znam się, nie odzywam.

Już wtedy powoli c🤬j mnie strzelał i zaczęło mnie kłuć coś tak z tyłu czaszki i pod językiem, i jakoś tak ręka mi lata, i nóż się w kieszeni otwiera. Zachowałem jednak spokój jak to robią mnisi tybetańscy.

Przy wejściu na odział stoi ochroniarz, ale niech was nie zmyli nazwa, on jest raczej odźwiernym bo niczego broń boże nie ochrania ani nic, tylko drzwi otwiera. Nie pyta się co wnosisz w torbie, plecaku, walizce, niczego nie sprawdza, nie legitymuje – zaufanie to podstawa, szczególnie w dzisiejszych jakże spokojnych latach.
Na mojej lubej przeprowadzono wywiad środowiskowy: co? gdzie? kiedy? i z kim? Ja stałem się jej mężem (najszybszy sakrament), żebym mógł się czegoś dowiedzieć o jej stanie i żeby nie było problemu z wizytami i poszliśmy wszyscy do jej nowego lokum.

Z plusów chodzenia po szpitalu: nie trzeba teraz nosić na butach worków, reklamówek czy kondomów – jak byłem poprzednio to jeszcze był obowiązek, więc myślę – rozwój!

Sale jak za PRL: 3 łóżka, jedno zajęte przez panią z WZW typ C (widocznie można mieszać chorych z różnymi chorobami zakaźnymi), szafki takie sprzed wojny – czyli tak samo jak x lat temu – tutaj brak rozwoju. Przy łóżkach nie ma przycisków do wzywania pielęgniarek bo po c🤬j! Przecież można w nocy po ciemku z buta iść do ich pokoju, no albo się trzeba drzeć. Aaaa i jeszcze szmaty pod oknami bo przeciąg i na łóżku koło okna lepiej nie spać bo ciągnie.
Łazienka w pokoju – luksus. Jest też telewizor na złotówki, no ale co można w polskiej tv oglądać?

Zostawiłem ją tam bidule i do domu poszedłem pierwszy raz od kilkunastu dni się wyspać. Przezornie sprawdzam godziny odwiedzin: od 15.00 do 19.00? czemu tak nie wiem? Ludzie którzy pracują do 16, 17 to się nie nabędą ze swoimi bliskimi no cóż nie wnikam (Dzień później się okazało, że panie pielęgniarki przymykają oko na te godziny więc nie jest aż tak źle).

Przedwczoraj miała testy czy ma mononukleozę czy nie. Wyszedł negatywnie, ale pani doktor mówi, że to o niczym nie świadczy i może mieć mono. WTF? To co to za test? Nie wiem, nie znam się, nie odzywam.
Odwiedzam ją, pocieszam chce się czegoś dowiedzieć co jej jest i tu kolejna niespodzianka: lekarz który ją prowadzi może mi powiedzieć, a jego nie ma i będzie jutro. Dobra jest ok. 17 godzina może miała na rano. Coś mnie jednak tknęło i się pytam pielęgniarki:
- to pani nie wie co jej jest?
- no nie… – k🤬a sobie myślę, to skąd ma wiedzieć co jej może podać albo czego nie dawać?
Moja mnie ciągnie za rękaw bo wie, że zaraz zacznę coś głupiego mówić i idziemy do sali.

Później jak już poszedłem dzwoni do mnie luba w nocy, żebym jej termometr przyniósł. Co k🤬a?! Drewno do lasu będę nosił? Majaczy – pewnie z gorączki. Okazało się, że nie! Nie chcieli jej dawać leków bo im elektroniczny termometr nie pokazywał gorączki – tutaj kolejna niespodzianka jak się okazało później musiał być zepsuty bo miała 38 „z kreskami” i natychmiast wtedy jej coś dali na zbicie temperatury, zaraz po tym jak zaczęła się trząść pod pościelą z zimna i gorączki (Pościel składa się z koca - rocznik 95 i koca - rocznik 85 zawiniętego w poszewkę - ciepełko).

Kończąc, wczoraj znów u niej byłem i o dziwo dalej się kontrolowałem, chyba tylko dla niej, no ale muszę też oddać, że zaczęli się nią lepiej opiekować bo chyba stwierdzili, że nie udaje.
Dzisiaj jakąś godzinę temu lekarz powiedział – mononukleoza czyli internet się nie mylił i my też dobrze zakładaliśmy. Mimo wszystko wolelibyśmy grypę.
Poczekam jak wyjdzie i pójdziemy do tych wszystkich lekarzy, a zwłaszcza pani doktor z ośrodka NFZ i pani laryngolog, żeby im trochę gwoździa zabić, że można się bardziej przyłożyć i słuchać pacjenta co ma do powiedzenia, w końcu tu chodzi o zdrowie ludzi.

Moja luba musi jeszcze siedzieć w tym szpitalu przez kilka dni, bo jej siada wątroba, a ja? Ja jestem za prywatną służbą zdrowia.

P.S. Ta historia jest prawdziwa albo ja mam halucynacje z niedożywienia.

Poszedłem do sąsiada pożyczyć cukier. Patrzę – drzwi niedomknięte.
Otwieram – a tam wszędzie krew, flaki, rozbryzgany mózg…
Zaglądam dalej – o, cukier!

Tak jak w temacie.
Można porozkminiać ich rozmowę i przerzucić na nasze idee

W brzuchu ciężarnej kobiety były blizniaki. Pierwszy
zapytał się drugiego:
- Wierzysz w życie po porodzie?
- Jasne. Cos musi tam być. Mnie się wydaje, że my
własnie po to tu jestesmy, żeby się przygotować na to
co będzie potem.
- Głupoty. Żadnego życia po porodzie nie ma. Jak by
miało wygladać?
- No nie wiem, ale będzie więcej swiatła. Może
będziemy biegać, a jesć buzią….
- No to przecież nie ma sensu! Biegać się nie da! A
kto widział żeby jesć ustami! Przecież żywi nas
pępowina.
- No ja nie wiem, ale zobaczymy mamę a ona się będzie
o nas troszczyć.
- Mama? Ty wierzysz w mamę? Kto to według Ciebie w
ogóle jest?
- No przecież jest wszędzie wokół nas… Dzięki niej
żyjemy. Bez niej by nas nie było.
- Nie wierzę! Żadnej mamy jeszcze nie widziałem czyli
jej nie ma…
- No jak to? Przecież jak jestesmy cicho, możesz
posłuchać jak spiewa, albo poczuć jak głaszcze nasz
swiat. Wiesz, ja myslę, że prawdziwe życie zaczyna się
pózniej.”

poznajcie historie powstania tej okładki:

Na wesoło

„Jeśli zbyt długo wpatrujesz się w otchłań i ona spojrzy na ciebie”
Fryderyk Nietzsche

Matylda i Mateusz, czyli bajka terapeutyczna...

Na obrzeżach lasu stała sobie skromna, aczkolwiek wygodna chatka. Mieszkała w niej mała Matylda, jej braciszek Mateusz oraz ich rodzicie. Domu i obejścia pilnował duży pies Azor, przyjaciel Matyldy. Jako, że domek znajdował się z dala od innych zabudowań dziewczyna rzadko miała okazję zobaczyć innych ludzi poza swoją rodziną. Dlatego też co roku bardzo czekała na festyn w pobliskiej wsi. Jednak Matylda bynajmniej nie była smutna, o nie! Caluteńkie dnie spędzała na zabawie ze swym młodszym bratem, Mateuszkiem. Jednak pewnego razu chłopczyk zachorował...
Choroba była poważna, więc malec bez przerwy leżał w swym łóżeczku. Matylda nie chciała bawić się sama, toteż przysiadywała w pokoju brata rozmawiając z malcem, albo spoglądając przez okienko. Było jej smutno... Wiedziała jednak, że nie można być chorym cały czas, do festynu na pewno jej braciszek wyzdrowieje. Mijały jednak kolejne tygodnie, a nic się nie zmieniało, aż do pewnej burzowej nocy...
Matylda jak zawsze siedziała na stołeczku obok łóżka brata. Było jej bardzo, bardzo smutno, ponieważ w tym roku jej rodzina nie poszła na jarmark. To wszystko wina Mateusza i jego głupiej choroby – myślała sobie dziewczynka.
- A leż sobie! Gupku! – szepnęła do śpiącego malca i wyszła.
Jednak Mateuszek nie spał, miał tylko przymknięte oczka. Jemu też było smutno, po pierwsze dlatego, że ciągle leżał w łóżeczku, a po drugie bardzo lubił swoją siostrzyczkę. A teraz przez niego ona była nieszczęśliwa. Spojrzał na szalejąca za oknami burzę i postanowił sobie, że nie chce już przeszkadzać tacie, mamie i siostrzyczce...
Matylda nie mogła zasnąć, było jej wstyd za to co powiedziała do braciszka. Dobrze, że mnie nie słyszał – pomyślała. – Ale i tak go przeproszę. Wyskoczyła zatem z łóżeczka, ubrała ciepłe papucie i poszła do pokoju brata uważając by nie narobić hałasu, nie chciała zbudzić rodziców. Otworzyła drzwi i nagle bardzo się zdziwiła. Łóżeczko było puste, a przez otwarte okno do środka wlatywał deszcz i zimny wiatr. Przestraszona dziewczynka podbiegła do okna i wyjrzała na zewnątrz. Zobaczyła tam golusieńkiego Mateuszka biegającego na deszczu, w dodatku całego umazanego błotem.
- Maaaaaamoooo! – zaczęła krzyczeć...
Rodzicie nie wiedzieli dlaczego ich synek zrobił taką głupią rzecz. Jednak Matylda szybko domyśliła, się że to jej wina. Biedaczek musiał wtedy nie spać, ostatnio często bolała go główka i mało sypiał. No, ale wszystko będzie dobrze – myślała sobie. Niestety, biedny malec zmarł dwa dni później... Zrozpaczona Matylda wiedziała, że musi coś zrobić! Poczekała aż rodzice zasną a potem zakradła się do pokoju mamy i zabrała przybory do szycia. Później odwiedziła kuchnię, gdzie znalazła nóż. Na koniec otworzyła spiżarkę i zabrała stamtąd butelkę tatusiowego wina. Zrobiła poważną minę i wyszła na zewnątrz...
Najpierw odwiedziła grób braciszka, potem ruszyła do budy swojego przyjaciela, psa Azora.
- Cześć piesku... – powiedziała cichutko. – Masz, to dla ciebie...
Nalała do miski Azora tatusiowe wino, kręcąc przy tym noskiem, bo zapach był bardzo silny. Zwierzę wychłeptało cały napój i dziwnie sapiąc położył się na boku. Po chwili już smacznie spało. Matylda drżącymi rączkami chwyciła nóż. Wiele razy pomagała mamusi w kuchni i kroiła mięso, wiedziała co zrobić.
- Biedny Azorek... – wyszeptała ze łzami w oczach.
Wbiła ostrze w brzuch psa i wykonała szybkie cięcie. Przeciągły skowyt szybko ustał, i po chwili dziewczyna grzebała w środku przyjaciela szukając serduszka. Wyrwała je i zawinęła w chusteczkę, po czym szybciutko pobiegła do mogiły Mateuszka...
Była już tam wcześniej i wykopała jego ciałko, a nawet rozcięła nożem w jednym miejscu i wyjęła zimne już serduszko. Natychmiast po przybyciu zajęła się szyciem. Wsadziła cieplutki organ do środka braciszka i pozszywała przecięte żyły, potem zaszyła ranę na piersi. Na koniec uderzyła go parę razy w policzek wołając:
- Wstawaj! Wstawaj!
Chłopiec otworzył oczy i podniósł się z ziemi. Matylda piszcząc z radości wzięła go za rękę i ruszyła do domu krzycząc:
- Mamo! Tato! Mateusz się obudził!
Pierwszy z chaty wyskoczył tatuś i aż krzyknął widząc córkę radośnie prowadzącą zmarłego niedawna syna. Dopadł do dzieci i łamiącym się głosem spytał:
- Jak to? Co to?
Dziewczyna podekscytowana szybciutko opowiedziała jak dzięki Azorowi Mateusz znów był zdrowy. Tatuś jednak spochmurniał i łkając oglądał dziwnie markotnego synka.
- To tylko ciało, puste... Puste... – szeptał. Nagle z całych sił uderzył w twarz Matyldę wrzeszcząc: To na nic! To pusta skorupa ty mała wiedźmo!
Wziął pod pachę Mateusza i ruszył do drewutni zostawiając płaczącą w niebogłosy Matyldę samą. Po drodze zabrał z pieńka siekierę jęcząc coś niezrozumiale. Po minucie wyszedł z szopy, ale bez Mateuszka i siekiery. Z oczu leciały mu łzy, było mu bardzo smutno. Na podwórku nie zobaczył jednak córeczki, lecz swoją żonę która leżała na ziemi bardzo blada...
A było to tak: w czasie gdy tatuś wszedł z Mateuszem do szopy dziewczynka została porwana przez Azora. Pies zbudził się słysząc wołania swojej towarzyszki zabaw, jednak nie miał już serca. Dlatego też stał się zły, rzucił się na Matyldę i porwał ją do lasu. To właśnie zobaczyła jej mama, która zemdlała z przerażenia. W lesie zły pies zaniósł dziewczynkę do swoich kuzynów strasznych: wilków. Chciał żeby ją zjadły, sam bowiem miał rozcięty brzuszek i jeśli coś by połknął to i tak to by z niego wypadło. Ale wilki były najedzone, a nie chciały się przejeść, mówiąc ze to jest niezdrowe. Jednak Azor skomlał i skomlał, więc dla świętego spokoju każdy wilk skubnął kawałek Matyldy. Dziewczynka piszczała, krzyczała, prosiła, przepraszała, na próżno jednak. Po kilku chwilach nie miała już mięsa i skóry na rączkach i nóżkach. Zły Azor ucieszył się tym tak bardzo, że aż zaczął biegać radośnie w kółko. Nagle niechcący zahaczył o wystający z ziemi kawałek powalonego pnia przez co do reszty rozerwał sobie brzuszek. Przez to umarł. Matylda natomiast ciągle płakała. Bolały ją obgryzione kończyny, ponadto uderzył ją tatuś a w dodatku przez nią zginał biedny Azorek. Mateusz chyba też nie wyzdrowiał tak jak chciała. Ale nadal miała przecież rodziców, którzy ją kochali. Zaczęła wić się po ziemi jak wąż, coraz szybciej i szybciej...
Rodzicie Matyldy siedzieli na ganku swojej chaty, byli bardzo smutni. Tatuś wstał nagle i wszedł do środka zanosząc się płaczem. Mama też chciała tak zrobić, ale nagle zobaczyła że z lasu wypełza jakiś straszny potwór. Cały był w błocie i krwi, wydawał też jakieś straszne odgłosy. Mamusia Matyldy była dzielną kobieta: nie ulękła się zjawy. Wzięła widły i bez chwili wahania zabiła złego węża. Wtedy, o dziwo, bestia przemówiła i to w dodatku głosem Matyldy!
- Boli mnie mamo, przytul mnie...
Przerażona kobieta podbiegła do studni pośpiesznie czerpiąc wodę. Polała nią istotę i spod błota wyłoniła się twarzyczka jej córeczki. Ale było już za późno, Matylda umarła. Widok okaleczonej, martwej córeczki oraz świadomość, że to ona, jej matka, zadała śmiertelny cios sprawił, iż kobiecie zrobiło się bardzo, ale to bardzo smutno. Zapłakała na cały głos i umarła z żalu.
Tatuś Matyldy wybiegł na zewnątrz i widząc co się tu stało, zrozumiał że nie ma już dla niego miejsca na tym świecie. Dlatego poszedł nad brzeg rwącej rzeki i skoczył w jej odmęty...
Ryby zjadły ciało mężczyzny i dzięki temu nie umarły. Były bowiem bardzo głodne, a jedzenia w rzece ciągle brakowało. Dużo z tych ryb złowił potem pewien staruszek, który aż się zdziwił ich wielkością. Przyrządził z nich pyszną potrawkę dla swojego chorego wnuczka dzięki czemu chłopczyk wyzdrowiał. I przestał być smutny...

Morał: Dobrymi chęciami jest piekło wybrukowane, trzeba zatem działać z rozwagą i nie krzywdzić ani zwierząt, ani ludzi dla osiągnięcia swoich celów. Bowiem nie każdy błąd da się naprawić, a robienie tego na siłę prowadzi do wielu nieprzyjemności, bądź śmierci.

Autor:
„HK”

Jakiś czas temu postanowiłem wytrenować swojego skila na high, tak jak Mario. Na początek zdecydowałem spróbować skałtem. Pooglądałem na spekcie jak gra kjub i niuk, te zabijaki sa dobre w koncu. Latałem po serwerze jak szalony, rozwalałem wszystkich i wszystko, kpd 30:0; czasami nawet na 1 strzal padalo do 3 gosci!!!! Postanowiłem poćwiczyć pistolet. Odpaliłem kanter strajka i latałem z samym glockiem, rozwalałem na luzaku k0lesi z AWP ktorzy kampili, nie mieli ze mna szans. Spotkałem Neo z Mit Jur Mejkers, zabiłęm go!!!!! Dodałem go do znajomych na stim, ale nie zaakceptował, szkoda, mógłbym grać razem z nimi w MYM, fajnie by było. Pomyślałem, że jestem dobry więc zapisałem sie na triala do klanu Rejected, za winda, bo ponoc sobie nie radzi i sie nie nadaje do tego klanu. Zaprosili mnie na wspólny sparing!!!! Niesamowita historia, jak tylko się o tym dowiedziałem zrezygnowałem ze spotkania z moją dziewczyną, która miała akurat w ten dzień imieniny. Rzuciła mnie, generalnie bardzo niefajna sprawa. Poszedłem ją przepraszać, ale dostałem hita w zęby. Na następny dzień przyszedłem znów ją przeprosić, tym razem z kwiatami i czekoladą. Wybaczyła mi, ufff. Dobra, nie odbiegajmy od tematu. Wracam do domu, a tutaj banda łobuzów idzie. Boję się. Strach w moich oczach. Czy mnie pobiją? Myślę, że nie, przecież znam profeta, njuk zabijaka tez ma ekipe, Mario jak cos spusci im [CENZURA], wiec ide na luzie, przechodze obok nich, nic. Wiadomo, znajomosci robia swoje. Wchodze do domu, sciagam buty, odpalam komputer. Cholerstwo sie dlugo wlacza wiec ide sobie zaparzyc herbatę. Fajnie, herbatka jest, wszystko ładnie i pięknie, ale [CENZURA] nie ma cukru. No i trzeba zasuwac do sklepu nocnego. Oczywiscie nie mam zamiaru sie naciac na jakichs lobuzuw wiec dzwonie do mejka czy wyjdzie ze mna zeby mnie pobronic jak cos. Zgodzil sie, idziemy po cukier. Wchodzimy do sklepu, a tam taka fajna laska, mmmm ) NOO! ale co jak sie dziewczyna dowie?
Albo mejku sie wygada?? o, nie!! tak sie dziac nie bedzie, podchodze do lady, statua wolnosci miedzy nogami i mowie ze chce cukier. Ekspedjentka tak patrzy na mnie, na moje spodnie i cos tam zaciesza miche pod nosem. Zaplacilem, babka dala cukier wiec biore go pod pache i w nogi!!! Tak wlasciwie to nie wiem dlaczego uciekalismy no ale co tam. Odprowadziłem Mejka pod dom, pozegnalem sie z moim przyjacielem. Wracam do domu. Parze herbatke od nowa, zimnej pic nie bede :/. Wlewam wode do czajnika, a tu moj pies wbija sie do kuchni i szoruje glowa po mokrej podlodze. Powiedzialem mu, ze jest noobem i wracam do PC. Damn, z PC cos nie teges, trzeba zrestartowac :///. Nigdy nie kupujcie Athlonow!!! Dobra, PC sie odpala na nowo, melodyjka jest Windowsowa, jest ok. Odpalam steama, haracz pisze, ze gramy, wbijam na Skajpa, bo z tego korzystaja jak graja. Gramy ten mecz, sparing sie rozpoczyna, fajnie, czekamy na szóstego gracza z drużyny przeciwnej. Czekaliśmy ładne 15 minut!!!! Na szczęście pojawił się. Wszyscy wiemy, ze to ze strachu przed rejekted. Dobra, gramy już tak ładne 10 minut no i na moje nieszczescie upadł mi cukierek na podłogę. Teraz kieruję do Was moje pytanie: czy wystarczy, że podmucham na cukierek i już mogę go zjeść czy muszę go umyć? btw. Jezeli muszę go umyć to jaką temperaturę ta woda powinna posiadać?

Że też chciało mu się tyle pisać...