Szpital odmówił pomocy romskiemu chłopcu.

Zgodnie z obowiązującym prawem, jedynymi warunkami formalnymi dostępu dziecka do świadczeń refundowanych w przypadku braku ubezpieczenia są: posiadanie obywatelstwa polskiego, miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz wiek do 18. roku życia.

Prawo dziecka do ochrony życia i zdrowia jest zapewnione przez akty prawa międzynarodowego oraz Konstytucję RP i ustawodawstwo polskie. Ratyfikowana przez Polskę Konwencja o Prawach Dziecka nakłada na państwa — strony Konwencji obowiązek dążenia do zapewnienia każdemu dziecku dostępu do opieki zdrowotnej (art. 24 ust. 1 Konwencji).

 Ponadto, zgodnie z treścią ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, prawo do tych świadczeń jest zagwarantowane każdemu dziecku mającemu status tzw. świadczeniobiorcy, tj.:

 ∫ dziecku ubezpieczonemu, tj. objętemu powszechnym — obowiązkowym i dobrowolnym ubezpieczeniem zdrowotnym (np. członkom rodziny zgłoszonym do ubezpieczenia zdrowotnego, dzieciom zgłoszonym do ubezpieczenia przez szkołę lub placówkę opiekuńczą);

 ∫ innemu dziecku niż ubezpieczone, posiadającemu obywatelstwo polskie i posiadającemu miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, które spełnia kryterium dochodowe, o którym mowa w art. 8 ustawy z 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej;

 ∫ każdemu innemu dziecku, oprócz wymienionych powyżej, posiadającemu obywatelstwo polskie i miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, które nie ukończyło 18. roku życia.

 Prawo uzyskania świadczeń refundowanych przez dzieci nie zostało w ustawie uwarunkowane faktem zgłoszenia go do ubezpieczenia przez osobę do tego zobowiązaną.
 W praktyce oznacza to, że każde dziecko mieszkające w Polsce i mające polskie obywatelstwo ma status świadczeniobiorcy, a zatem prawo korzystania ze świadczeń nie tylko w przypadkach zagrożenia życia i zdrowia, lecz również np. wpisu na listę podopiecznych lekarza, pielęgniarki czy położnej poz.