Meksykański okręt atakuje amerykański most
2
220
JoSeed napisał/a:
Może dlatego nie wzięli go na poważnie?Sam okręt... bajeczny 😍
Castamir napisał/a:
Zaraz, jak on płynie bez żagli?A ja musiałem czekać bo piratowi podnieśli.
Ten twój pirat oszukuje!
Castamir napisał/a:
A po jakiemu to? Ani DDG, ani Wiktionary, ani Gugiel nie znajut.Idźkajcie welować, jano prantko!
podpis użytkownika
Powiedzcie proszę że pogib.
@100pa: Okręt szkoleniowy meksykańskiej marynarki wojennej, „Cuauhtémoc”, zderzył się w sobotni wieczór z Mostem Brooklińskim.
Szerokie, bury niebo nad Nowym Jorkiem było już niemal czarne, kiedy trójmasztowiec spłynął samotnie w dół East River. Żagle łopotały w strzępach, a polerowany mosiądz relingów dawno pokrył się zielonkawą patyną. Nikt nie trzymał steru; statek pchał naprzód tylko prąd i bezlitosna inercja.
W głębokościach ładowni ostatnia garstka ocalałych marynarzy zabarykadowała się w komorze kotwicznej. Spróchniałe drzwi zatarasowali łańcuchami, baryłkami farby i pękniętą boją sygnałową. Radiostacja, uszkodzona podczas pierwszej burdy, pluła wyłącznie szumem. Co godzinę któryś z mężczyzn, na wpół przytomny z lęku i zmęczenia, usiłował jeszcze wystukać znaki SOS, lecz odpowiedź nie nadchodziła.
Wyżej, na pokładzie, szwendali się już tylko zainfekowani — dawni koledzy o oczach jak matowe szkło i skórze przyklejonej do kości. Choroba ogarniała ich błyskawicznie: gorączka, dreszcze, a potem szał, którego nic nie mogło poskromić. Czasem w półmroku rozlegał się rozpaczliwy wrzask, po czym tępy chlupot, gdy kolejna postać wypadała za burtę.
Most Brookliński górował nad rzeką jak spokojny, żeliwny kolos. Turyści gromadzili się na promenadzie: zakochani, rodziny z dziećmi, starzy nowojorczycy wspominający „dobre czasy”. Telefony unosiły się w górę, błyskały flesze. Na ekranach wyglądało to jak spektakularny pokaz historycznego żaglowca. Nikt nie dostrzegł trupiej bladości za relingiem.
Uderzenie nastąpiło w ciszy — jakby samo powietrze na chwilę wstrzymało oddech. Dziób „Cuauhtémoca” roztrzaskał się o kamienny filar, pokład zadrżał, a przedni maszt runął z łoskotem, rozbryzgując wodę niczym gejzer. Krzyki z mostu stopniały w jeden nieartykułowany jęk.
Ledwie kilka sekund później na zdewastowanym pokładzie pojawiły się potworne sylwetki. Zachwiały się, a potem — jeden po drugim — skoczyły na drewniane molo. Pierwsi, którzy filmowali wydarzenie do samego końca, zostali rozdrapani i ugryzieni, nim zdążyli odłożyć telefony. Krwawiąc, chwiali się na kolanach, wciąż trzymając smartfony, nie wierząc własnym oczom.
Panika rozlała się po nabrzeżu szybciej niż sama choroba. Wozki z preclami przewracano w byle pośpiechu, dzieci płakały, syreny policyjne i ambulansowe zaczęły ryczeć w nieznośnej kakofonii. Lecz ziarno infekcji zostało już zasiane.
W Waszyngtonie nocne posiedzenie Rady Bezpieczeństwa trwało dłużej niż ktokolwiek pamiętał. Doradcy proponowali kwarantannę portów, blokadę granicy, nawet mobilizację Gwardii Narodowej. Prezydent — człowiek starej daty i twardej ręki — miał dość dyskusji. O świcie, w nadzwyczajnym orędziu, oznajmił narodowi:
> „Wobec rażącej nieodpowiedzialności władz Meksyku i zagrożenia dla życia obywateli Stanów Zjednoczonych, uznaję, że pozostaje nam jedynie stan wojny”.
Gazety nazajutrz krzyczały trzema kolumnami: **AMERYKA WYPOWIADA WOJNĘ MEKSYKOWI**.
Na nabrzeżu wciąż tliły się dogasające race służb ratunkowych. „Cuauhtémoc”, okutany w taśmę ostrzegawczą i pilnowany przez żołnierzy w maskach przeciwgazowych, wyglądał niczym upiorny relikt dawnych czasów — przypomnienie, że morze i choroba od wieków idą pod rękę, a stare żagle potrafią nieść zagładę tak samo, jak niegdyś niosły nadzieję.
O losie załogi z dolnych pokładów krążyły sprzeczne wieści. Jedni twierdzili, że odnaleziono ich ciała splecione w ostatnim uścisku braterstwa. Inni — że pod osłoną nocy przecisnęli się przez luk rufowy i popłynęli w gdzieś wzdłuż nabrzeża, wolni od wirusa, lecz na zawsze piętnowani wspomnieniem tego rejsu.
Na ostatniej, rozmoczonej kartce dziennika pokładowego, kapitan zdążył zapisać zaledwie kilka słów drżącą ręką:
*„Żagle milkną, lecz morze pamięta. Wybaczcie nam.”*
Szerokie, bury niebo nad Nowym Jorkiem było już niemal czarne, kiedy trójmasztowiec spłynął samotnie w dół East River. Żagle łopotały w strzępach, a polerowany mosiądz relingów dawno pokrył się zielonkawą patyną. Nikt nie trzymał steru; statek pchał naprzód tylko prąd i bezlitosna inercja.
W głębokościach ładowni ostatnia garstka ocalałych marynarzy zabarykadowała się w komorze kotwicznej. Spróchniałe drzwi zatarasowali łańcuchami, baryłkami farby i pękniętą boją sygnałową. Radiostacja, uszkodzona podczas pierwszej burdy, pluła wyłącznie szumem. Co godzinę któryś z mężczyzn, na wpół przytomny z lęku i zmęczenia, usiłował jeszcze wystukać znaki SOS, lecz odpowiedź nie nadchodziła.
Wyżej, na pokładzie, szwendali się już tylko zainfekowani — dawni koledzy o oczach jak matowe szkło i skórze przyklejonej do kości. Choroba ogarniała ich błyskawicznie: gorączka, dreszcze, a potem szał, którego nic nie mogło poskromić. Czasem w półmroku rozlegał się rozpaczliwy wrzask, po czym tępy chlupot, gdy kolejna postać wypadała za burtę.
Most Brookliński górował nad rzeką jak spokojny, żeliwny kolos. Turyści gromadzili się na promenadzie: zakochani, rodziny z dziećmi, starzy nowojorczycy wspominający „dobre czasy”. Telefony unosiły się w górę, błyskały flesze. Na ekranach wyglądało to jak spektakularny pokaz historycznego żaglowca. Nikt nie dostrzegł trupiej bladości za relingiem.
Uderzenie nastąpiło w ciszy — jakby samo powietrze na chwilę wstrzymało oddech. Dziób „Cuauhtémoca” roztrzaskał się o kamienny filar, pokład zadrżał, a przedni maszt runął z łoskotem, rozbryzgując wodę niczym gejzer. Krzyki z mostu stopniały w jeden nieartykułowany jęk.
Ledwie kilka sekund później na zdewastowanym pokładzie pojawiły się potworne sylwetki. Zachwiały się, a potem — jeden po drugim — skoczyły na drewniane molo. Pierwsi, którzy filmowali wydarzenie do samego końca, zostali rozdrapani i ugryzieni, nim zdążyli odłożyć telefony. Krwawiąc, chwiali się na kolanach, wciąż trzymając smartfony, nie wierząc własnym oczom.
Panika rozlała się po nabrzeżu szybciej niż sama choroba. Wozki z preclami przewracano w byle pośpiechu, dzieci płakały, syreny policyjne i ambulansowe zaczęły ryczeć w nieznośnej kakofonii. Lecz ziarno infekcji zostało już zasiane.
W Waszyngtonie nocne posiedzenie Rady Bezpieczeństwa trwało dłużej niż ktokolwiek pamiętał. Doradcy proponowali kwarantannę portów, blokadę granicy, nawet mobilizację Gwardii Narodowej. Prezydent — człowiek starej daty i twardej ręki — miał dość dyskusji. O świcie, w nadzwyczajnym orędziu, oznajmił narodowi:
> „Wobec rażącej nieodpowiedzialności władz Meksyku i zagrożenia dla życia obywateli Stanów Zjednoczonych, uznaję, że pozostaje nam jedynie stan wojny”.
Gazety nazajutrz krzyczały trzema kolumnami: **AMERYKA WYPOWIADA WOJNĘ MEKSYKOWI**.
Na nabrzeżu wciąż tliły się dogasające race służb ratunkowych. „Cuauhtémoc”, okutany w taśmę ostrzegawczą i pilnowany przez żołnierzy w maskach przeciwgazowych, wyglądał niczym upiorny relikt dawnych czasów — przypomnienie, że morze i choroba od wieków idą pod rękę, a stare żagle potrafią nieść zagładę tak samo, jak niegdyś niosły nadzieję.
O losie załogi z dolnych pokładów krążyły sprzeczne wieści. Jedni twierdzili, że odnaleziono ich ciała splecione w ostatnim uścisku braterstwa. Inni — że pod osłoną nocy przecisnęli się przez luk rufowy i popłynęli w gdzieś wzdłuż nabrzeża, wolni od wirusa, lecz na zawsze piętnowani wspomnieniem tego rejsu.
Na ostatniej, rozmoczonej kartce dziennika pokładowego, kapitan zdążył zapisać zaledwie kilka słów drżącą ręką:
*„Żagle milkną, lecz morze pamięta. Wybaczcie nam.”*
@100pa: Na trzeci dzień od katastrofy nad East River wisiała dziwna cisza. Nabrzeże w Brooklynie opustoszało — wejścia zatarasowano betonowymi blokami, za płotem z drutu kolczastego unosiła się jedynie woń morskiej wody i odkażających chemikaliów. Na rzece, pomiędzy żółtawymi bojarami strefy kwarantanny, krążyły szare kutry straży przybrzeżnej; ze słupków ich relingów zwisały w gotowości ciężkie sieci, jakby oczekiwały na kolejne trupy dryfujące z prądem.
Wojna na papierze
W świecie polityki — wojna rozgorzała najpierw w tytułach gazet. Meksyk, zaskoczony ultimatum, natychmiast oświadczył przed Radą Bezpieczeństwa ONZ, że „Cuauhtémoc” od miesięcy pozostawał w remoncie i nie wypłynął pod banderą marynarki. Waszyngton uniósł brwi i odpowiedział fotografiami zbombardowanego mostu oraz nagraniami pierwszych ataków: dowód miał być oczywisty.
Jednakże im głębiej analitycy wgryzali się w zapisy ruchu statku, tym więcej rodziło się wątpliwości. Zarejestrowany kurs, brak sygnału AIS i ślady prowizorycznych zmian w instalacji radiowej wskazywały, że ktoś przejął szkolny żaglowiec na wiele tygodni przed wypadkiem. Nie było tylko wiadomo — kto ani po co.
Cień zarazy
Tymczasem w szpitalu polowym na Long Island lekarze stanęli przed nowym koszmarem. Choroba okazała się nie wirusem, lecz złożoną infekcją pasożytniczo-grzybiczą. Mikroskopijne zarodniki atakowały najpierw błony śluzowe, a następnie układ nerwowy, pozostawiając w tkankach pajęczynę włókien odporne na większość znanych leków. Ciało nie umierało od razu; żyło w stanie budzącej grozę pół-śmierci, które laik nazwałby „ożywieniem trupa”.
Bezradne władze wysłały do akcji wojsko chemiczne. Na skrzyżowaniach w Greenpoint i Dumbo rosły namioty kontrolne; przechodniów zmuszano do płukania rąk w roztworach nadmanganianu, a całą dzielnicę spryskiwano mgłą chloru. Ograniczona blokada jednak nie zatrzymała zarazka. Dyżurni epidemiolodzy CDC odnotowali przypadki gorączki w Filadelfii, Baltimore, a nawet w Norfolk — wszędzie tam, gdzie w pierwszych godzinach po zderzeniu wylądowały taksówki pełne przestraszonych turystów.
Głos z głębin
Właśnie wtedy, gdy media rozpisywały się o „mexican plague”, na posterunku policji portowej pojawił się mężczyzna o zaczerwienionych oczach, okryty brudną kurtką przeciwdeszczową. Mówił łamanym angielskim z hiszpańskim akcentem. Po kilku nerwowych gestach na stole położył pożółkły zeszyt pokładowy i sękaty, drewniany krucyfiks.
— Nazywam się Teniente Arturo Reyes.
— Byliśmy w drydocku w Tampico, kiedy skradziono statek.
— Nie Meksyk zawinił, lecz ludzie w czarnych kombinezonach, którzy pod osłoną nocy załadowali coś, co świeciło w skrzyni niczym zielony bursztyn.
Reyes utrzymywał, że wraz z ośmioma kadetami zdołał ukryć się w ładowni podczas porwania i dopiero w Nowym Jorku wycięli otwór w burcie, by uciec wpław. Zanim sanitariusze zabrali go na izolację, przekazał jeszcze śledczym współrzędne opuszczonego szkunera-magazynu na Mofongo Cay, małej wysepce na Bahamach. Tam — twierdził — zapas owego „bursztynu” czeka na kolejny transport.
Decyzja w ciemno
Wieczorem tego samego dnia, łącząc się przez szyfrowany kanał, prezydent Stanów Zjednoczonych i premier Wielkiej Brytanii postanowili odłożyć otwartą inwazję na Meksyk. Zamiast tego wysłano grupę zadaniową USS Vicksburg z plutonem SEAL-ów, by zabezpieczyć wyspę i ładunek. Operacja otrzymała kryptonim „Hope Refit”.
Nad East River fragmenty zerwanych lin „Cuauhtémoca” wciąż klekotały o burtę, jakby okręt próbował przypomnieć przechodniom, że prawdziwy przeciwnik kryje się nie w barwach bandery, lecz w mroku ludzkiej chciwości. Drgający blask latarni oświetlał wyschnięte ślady krwi na deskach nabrzeża — świadectwo pierwszych minut zarazy. A w zakamarkach wielkiego miasta czaiło się tysiąc pytań bez odpowiedzi:
Co znajdowało się w skrzyni?
Czy daje się to zniszczyć — czy tylko uwolnić?
I czy morze, raz jeszcze, zechce przebaczyć?
O świcie, gdy nad Manhattanem zawisła wilgotna mgła, zawyły syreny kolejnego konwoju karetek. Batalia, którą gazety nazwały wojną, dopiero się zaczynała…
Wojna na papierze
W świecie polityki — wojna rozgorzała najpierw w tytułach gazet. Meksyk, zaskoczony ultimatum, natychmiast oświadczył przed Radą Bezpieczeństwa ONZ, że „Cuauhtémoc” od miesięcy pozostawał w remoncie i nie wypłynął pod banderą marynarki. Waszyngton uniósł brwi i odpowiedział fotografiami zbombardowanego mostu oraz nagraniami pierwszych ataków: dowód miał być oczywisty.
Jednakże im głębiej analitycy wgryzali się w zapisy ruchu statku, tym więcej rodziło się wątpliwości. Zarejestrowany kurs, brak sygnału AIS i ślady prowizorycznych zmian w instalacji radiowej wskazywały, że ktoś przejął szkolny żaglowiec na wiele tygodni przed wypadkiem. Nie było tylko wiadomo — kto ani po co.
Cień zarazy
Tymczasem w szpitalu polowym na Long Island lekarze stanęli przed nowym koszmarem. Choroba okazała się nie wirusem, lecz złożoną infekcją pasożytniczo-grzybiczą. Mikroskopijne zarodniki atakowały najpierw błony śluzowe, a następnie układ nerwowy, pozostawiając w tkankach pajęczynę włókien odporne na większość znanych leków. Ciało nie umierało od razu; żyło w stanie budzącej grozę pół-śmierci, które laik nazwałby „ożywieniem trupa”.
Bezradne władze wysłały do akcji wojsko chemiczne. Na skrzyżowaniach w Greenpoint i Dumbo rosły namioty kontrolne; przechodniów zmuszano do płukania rąk w roztworach nadmanganianu, a całą dzielnicę spryskiwano mgłą chloru. Ograniczona blokada jednak nie zatrzymała zarazka. Dyżurni epidemiolodzy CDC odnotowali przypadki gorączki w Filadelfii, Baltimore, a nawet w Norfolk — wszędzie tam, gdzie w pierwszych godzinach po zderzeniu wylądowały taksówki pełne przestraszonych turystów.
Głos z głębin
Właśnie wtedy, gdy media rozpisywały się o „mexican plague”, na posterunku policji portowej pojawił się mężczyzna o zaczerwienionych oczach, okryty brudną kurtką przeciwdeszczową. Mówił łamanym angielskim z hiszpańskim akcentem. Po kilku nerwowych gestach na stole położył pożółkły zeszyt pokładowy i sękaty, drewniany krucyfiks.
— Nazywam się Teniente Arturo Reyes.
— Byliśmy w drydocku w Tampico, kiedy skradziono statek.
— Nie Meksyk zawinił, lecz ludzie w czarnych kombinezonach, którzy pod osłoną nocy załadowali coś, co świeciło w skrzyni niczym zielony bursztyn.
Reyes utrzymywał, że wraz z ośmioma kadetami zdołał ukryć się w ładowni podczas porwania i dopiero w Nowym Jorku wycięli otwór w burcie, by uciec wpław. Zanim sanitariusze zabrali go na izolację, przekazał jeszcze śledczym współrzędne opuszczonego szkunera-magazynu na Mofongo Cay, małej wysepce na Bahamach. Tam — twierdził — zapas owego „bursztynu” czeka na kolejny transport.
Decyzja w ciemno
Wieczorem tego samego dnia, łącząc się przez szyfrowany kanał, prezydent Stanów Zjednoczonych i premier Wielkiej Brytanii postanowili odłożyć otwartą inwazję na Meksyk. Zamiast tego wysłano grupę zadaniową USS Vicksburg z plutonem SEAL-ów, by zabezpieczyć wyspę i ładunek. Operacja otrzymała kryptonim „Hope Refit”.
Nad East River fragmenty zerwanych lin „Cuauhtémoca” wciąż klekotały o burtę, jakby okręt próbował przypomnieć przechodniom, że prawdziwy przeciwnik kryje się nie w barwach bandery, lecz w mroku ludzkiej chciwości. Drgający blask latarni oświetlał wyschnięte ślady krwi na deskach nabrzeża — świadectwo pierwszych minut zarazy. A w zakamarkach wielkiego miasta czaiło się tysiąc pytań bez odpowiedzi:
Co znajdowało się w skrzyni?
Czy daje się to zniszczyć — czy tylko uwolnić?
I czy morze, raz jeszcze, zechce przebaczyć?
O świcie, gdy nad Manhattanem zawisła wilgotna mgła, zawyły syreny kolejnego konwoju karetek. Batalia, którą gazety nazwały wojną, dopiero się zaczynała…
jegido napisał/a:
Boskie! Czy to adaptacja gotowego tekstu czy sam pisałeś?@: Okręt szkoleniowy meksykańskiej marynarki wojennej, „Cuauhtémoc”, zderzył się w sobotni wieczór z Mostem Brooklińskim.
Szerokie, bury niebo nad Nowym Jorkiem było już niemal czarne, kiedy trójmasztowiec spłynął samotnie w dół East River. Żagle łopotały w strzępach, a polerowany mosiądz relingów dawno pokrył się zielonkawą patyną. Nikt nie trzymał steru; statek pchał naprzód tylko prąd i bezlitosna inercja.
jegido napisał/a:
Tylko Drumpf jest tak głupi — ale rządzi od niedawna, stąd domyślam się że sam tą opowieść stworzyłeś.> „Wobec rażącej nieodpowiedzialności władz Meksyku i zagrożenia dla życia obywateli Stanów Zjednoczonych, uznaję, że pozostaje nam jedynie stan wojny”.
podpis użytkownika
Powiedzcie proszę że pogib.
majeńka napisał/a:
Tylko Drumpf jest tak głupi — ale rządzi od niedawna, stąd domyślam się że sam tą opowieść stworzyłeś.
To ja w jednym z wcześniejszych wpisów napisałem że to nagranie ze statkiem to dobry wstęp do filmu o zombie i na koniec napisałem na beke że Trump wydał wojnę Meksykowi.
"To mógłby być wstęp do filmu o zombie. Ostatni żywi marynarze na meksykańskim okręcie zabarykadowali się w dolnej części statku i nie są w stanie nawiązać łączności żeby ostrzec ludzi na lądzie i innych statkach przed infekcją. Tym samym statek płynie przed siebie bez żadnej kontroli.
Zainfekowani marynarze zaczynają spadać ze statku na molo, ludzie na lądzie którzy filmowali z bliska zdarzenie do samego końca zostają zainfekowani w pierwszej kolejności. Prezydent USA wypowiada wojnę Meksykowi ...."
