Kiedyś dzieci
27
422
Bolid połowy lat 90-tych, postrach wszystkich górkowatych żużlówek. Wystarczyło umieścić gondole piętro niżej, na rzemykach by nadać mu sportowy wygląd i dop🤬lenie prędkości zrywające strupy z kolan.
Uniwersalność płyty podłogowej zachwalali nawet inżynierowie wujkowie i sąsiedzi. Potwierdzeniem tego były możliwości modyfikowania kadłuba co w zależności od zaplecza garażowego przynosiło różnorakie korzyści.
Przeważnie wszystko sprowadzało się do "patyka", ulepszenie promienia skrętu - patyk, hamulce w deseń brembo
- patyk itp itd.
Emocje kiedy zjeżdżałeś we 3 takim cudem techniki opracowanej razem z kolegami, po żużlówce przez wyryte od deszczu rowy tak by nie zaj🤬 w krawężnik który rozj🤬 niejedno koło... niby 25 lat temu ale pamiętam do dzisiaj.
Uniwersalność płyty podłogowej zachwalali nawet inżynierowie wujkowie i sąsiedzi. Potwierdzeniem tego były możliwości modyfikowania kadłuba co w zależności od zaplecza garażowego przynosiło różnorakie korzyści.
Przeważnie wszystko sprowadzało się do "patyka", ulepszenie promienia skrętu - patyk, hamulce w deseń brembo
- patyk itp itd.
Emocje kiedy zjeżdżałeś we 3 takim cudem techniki opracowanej razem z kolegami, po żużlówce przez wyryte od deszczu rowy tak by nie zaj🤬 w krawężnik który rozj🤬 niejedno koło... niby 25 lat temu ale pamiętam do dzisiaj.
Normalne czy nie, kiedyś dzieci były po prostu dziećmi. No i ta pasta mi się przypomniała:
Mam córkę, 5 lat, którą staram się trzymać dość twardo.
Uczę ją po prostu, by za każdym razem jak tylko coś
jej jest nie tak, to żeby nie płakała, tylko starała się ból
przezwyciężyć i zachować spokój.
Pewnego razu, jesienią, wracałam z nią z zakupów.
Moja córka, jako pomocnica mamusi, niosła dwie małe
torebki w obydwu rączkach.
Po wejściu na klatkę schodową trzeba było przejść
po schodach na górę. Moja córka na jednym z poziomów
się zakołysała i uderzyła (dość mocno) głową w żebro
od kaloryfera.
Nic nie powiedziałam tylko patrzyłam co zrobi. Widzę,
że oczy jej się zaszkliły, opuściła głowę na chwilę, wzięła
kilka szybkich oddechów, w końcu spokojnie powiedziała:
już grzeją.
Mam córkę, 5 lat, którą staram się trzymać dość twardo.
Uczę ją po prostu, by za każdym razem jak tylko coś
jej jest nie tak, to żeby nie płakała, tylko starała się ból
przezwyciężyć i zachować spokój.
Pewnego razu, jesienią, wracałam z nią z zakupów.
Moja córka, jako pomocnica mamusi, niosła dwie małe
torebki w obydwu rączkach.
Po wejściu na klatkę schodową trzeba było przejść
po schodach na górę. Moja córka na jednym z poziomów
się zakołysała i uderzyła (dość mocno) głową w żebro
od kaloryfera.
Nic nie powiedziałam tylko patrzyłam co zrobi. Widzę,
że oczy jej się zaszkliły, opuściła głowę na chwilę, wzięła
kilka szybkich oddechów, w końcu spokojnie powiedziała:
już grzeją.
podpis użytkownika
Masło na chlebie rozsmarowuję maczetą!
Wszystko zależy od wychowania rodziców, jeśli chcesz mieć z głowy dzieciaka to dajesz mu pełny dostęp do komputera, telefonu czy też tabletu. Jeśli zależy Ci na swoim dziecku i jego wychowaniu to z byle okazji nie dajesz smartfona czy też komputera.
Robiąc zakupy słyszałem rozmowę matki z dzieckiem... szczerze mówiąc myślałem ,że jebnę. Dzwoni córka do matki w czasie kasowania zakupów i pyta mamusi kupisz mi tego nowego smartfona co mi obiecałaś? Dostałam piątkę dzisiaj z plastyki. W głębi duszy mówię k🤬a szok jeszcze z plastki... czekam na reakcję matki, a matka do córki kupimy Ci telefon ale musisz cały rok się dobrze uczyć.
Przecież takie wychowanie to jedno z najgorszych możliwych prowadzących do wejścia na głowę rodzicom i późniejszego kalectwa jeśli chodzi o samodzielność.
Fakt faktem dzieci dzisiaj są trochę inne, a szczególnie te z miasta. Chociaż ja mieszkałem w mieście ,a skakałem po drzewach, garażach ,że matka dostawała zawału. Miałem piękne dzieciństwo i nie żałuję ,że nie urodziłem się w czasach smartfona. Liczą się wspomnienia pięknie spędzonych chwil.
Robiąc zakupy słyszałem rozmowę matki z dzieckiem... szczerze mówiąc myślałem ,że jebnę. Dzwoni córka do matki w czasie kasowania zakupów i pyta mamusi kupisz mi tego nowego smartfona co mi obiecałaś? Dostałam piątkę dzisiaj z plastyki. W głębi duszy mówię k🤬a szok jeszcze z plastki... czekam na reakcję matki, a matka do córki kupimy Ci telefon ale musisz cały rok się dobrze uczyć.
Przecież takie wychowanie to jedno z najgorszych możliwych prowadzących do wejścia na głowę rodzicom i późniejszego kalectwa jeśli chodzi o samodzielność.
Fakt faktem dzieci dzisiaj są trochę inne, a szczególnie te z miasta. Chociaż ja mieszkałem w mieście ,a skakałem po drzewach, garażach ,że matka dostawała zawału. Miałem piękne dzieciństwo i nie żałuję ,że nie urodziłem się w czasach smartfona. Liczą się wspomnienia pięknie spędzonych chwil.
Niedoj🤬y autor i niedojeby w komentarzach już płaczą, olaboga tera to przed kompem tylko siedzom. K🤬a, wyjdźcie raz w tygodniu ze swojej zatęchłej piwnicy i przejdźcie się po okolicy. Tego gówniarstwa wszędzie pełno, bawią się tak samo jak kiedyś, ew trochę mniej ich, ale to bardziej ze względu na coraz to mniej przestrzeni do zabawy, wszystko zabudowane i rosnącą nadopiekuńczość rodzicielską, która woli ich trzymać w domu, niemniej od c🤬ja i jeszcze trochę dziatwy na dworze. Ale jak ktoś siedzi cały dzień w swojej śmierdzącej jamie, albo rano do pracy, wieczorem do domu, a w weekendy, wiadomo, pieczara, to własne omamy zastępują rzeczywistość.
podpis użytkownika
Musi to na Rusi, a w Polsce JAK-KTO-CHCE!!!
aż się wzruszyłem
Konto usunięte
![Avatar]()
Użytkownik usunięty
grrronek napisał/a:
Normalne czy nie, kiedyś dzieci były po prostu dziećmi. No i ta pasta mi się przypomniała:
Mam córkę, 5 lat, którą staram się trzymać dość twardo.
Uczę ją po prostu, by za każdym razem jak tylko coś
jej jest nie tak, to żeby nie płakała, tylko starała się ból
przezwyciężyć i zachować spokój.
Pewnego razu, jesienią, wracałam z nią z zakupów.
Moja córka, jako pomocnica mamusi, niosła dwie małe
torebki w obydwu rączkach.
Po wejściu na klatkę schodową trzeba było przejść
po schodach na górę. Moja córka na jednym z poziomów
się zakołysała i uderzyła (dość mocno) głową w żebro
od kaloryfera.
Nic nie powiedziałam tylko patrzyłam co zrobi. Widzę,
że oczy jej się zaszkliły, opuściła głowę na chwilę, wzięła
kilka szybkich oddechów, w końcu spokojnie powiedziała:
już grzeją.
Dowcip stary jak świat, ale faktycznie jak na gimbusa przystało mogłeś liczyć, że ktoś go nie zna
