Historia pewnego węża

Historię tę opowidziała mi moja dziewczyna, która usłyszała ją od swojego lektora angielskiego, który zna panią występującą w tej historii osobiście. Za prawdziwość i dokładność tej historii nie ręcze.

Zatem...

Pewna pani lubiła pająki i węże, kiedyś będąc w sklepie zoologicznym nabyła jednego słodkiego małego węża nieokreślonego gatunku (tzw. noname). Nie trzymała go w żadnym terrarium, ba nawet pozwalała mu spać we własnym łóżku. Przez długi czas wąż normalnie zwijał się w kłębek i zasypiał, ale potem zaczęły dziać się rzeczy które zaniepokoiły ową panią (wąż przez ten czas sporo urósł).
Zdarzyło jej się obudzić w nocy kilka razy i zauważyła że wąż nie śpi zawinięty w kłębek tylko leży wyciągniety równolegle do niej. Z początku się tym nie przejeła ale po pewnym czasie postanowiła pójść do weterynarza z wężem i zapytać o co chodzi.
Okazało się że wąż ten był z gatunku dusiecili, a to co robił w nocy było "przyrównywaniem" swojej wielkości do wielkości ofiary, gdyż wąż musi mieć pewność że da radę ją połknąć. Pani się lekko zmieszała oczywiście, nie spodziwała się że jej kochane domowe zwierzątko będzie chciało ją zabić i zjeśc.
Lekarz polecił węża ukatrupić i tak też się stało.

I jaki z tego morał?

Historię tą usłyszałem także z drugiej ręki, dokładnie mówiąc od pracownika sklepu zoologicznego, choć bez wątku o ukatrupieniu. Morał? Nie myślmy, że nasze zwierzątka myślą ja my.

to bylo na bashu albo kretynie

chyba było na tym i na tym, a historia była konkretnie o pytonie

Niestety muszę Was rozczarować Nic takiego nigdy nie miało i nie będzie miało miejsca. Węże nie porównują swoich rozmiarów do rozmiarów swojej ofiary. Też kiedyś się dałem na to nabrać

Niestety muszę Was rozczarować Nic takiego nigdy nie miało i nie będzie miało miejsca. Węże nie porównują swoich rozmiarów do rozmiarów swojej ofiary. Też kiedyś się dałem na to nabrać

Oj tam marudzenie
Co do historyjki: nie ma to jak sprawić sobie zwierzątko