Dwie młode japonki robią sobie dobrze...

Moja dziewczyna popełniła samobójstwo.

Skoczyła z dachu ręka w rękę ze swoją przyjaciółką.

Fascynowała się słuchaniem muzyki. Codziennie wymienialiśmy się prywatnymi wiadomościami i zakochałem się w niej. Po jakimś czasie zaczęliśmy chodzić na randki i poznaliśmy się lepiej.

Życiowo umierała w swoim pokoju, aż znalazła mnie na mediach społecznościowych. Zobaczyła mnie na filmiku, zainspirowała się i postanowiła żyć na nowo. Byłem dla niej wszystkim.

Zawsze sprawiałem, że czuła się niepewnie, ponieważ byłem gospodarzem w swoich działaniach.

Mieliśmy czasami kłótnie i za każdym takim razem, widziałem jej stronę, której nie lubiłem, więc powiedziałem jej żeby trzymała się z daleka.

Przekazałem jej, że zamierzam się od niej zdystansować.

Przedwczoraj przez telefon powiedziała: "Umrę, jeśli odejdziesz. Już przyjechałam do Tokio, żeby umrzeć". Postanowiłem spotkać się z nią osobiście następnego dnia i przekonać ją, że naprawdę potrzebuję trochę czasu z dala od niej.

Ona rozpaczliwie zaprzeczała. Próbowałem jej wytłumaczyć płacząc, że był to dla niej pracowity czas ze zbliżającymi się obchodami do Festiwalu Urodzin Buddy, a także, że miała wiele niepokojów i pewnie było to dla niej psychicznie trudne. Stopniowo uspokoiła się i zrozumiała to. Kiedy się rozstaliśmy, powiedziała: "Chcę być z tobą".

Powiedziała też: "Chcę z tobą się bzykać".

Odmówiłem jej.

Kiedy dowiedziałem się, że skoczyła, zadzwoniłem na policję i powiedziałem, że chcę się oddać w ręce policji. Później przyszedł detektyw i powiedział, że jestem niewinny.

Załamałem się do łez.

Załamałem się do łez. Czułem się naprawdę głupio, że nie byłem w stanie powstrzymać jej przed zabiciem się na moich oczach.

Gdybym tylko zdążył ją wtedy przytulić, może jeszcze by żyła.

Ja też myślałem o śmierci. Ale tylko płakałem, płakałem i jeszcze raz płakałem, gdy ją wspominałem.

Szczerze mówiąc, chciałabym umrzeć i dołączyć do niej jak najszybciej. Nie sądzę, żeby mi wybaczyła. Mimo to, chcę ją jeszcze raz zobaczyć i przytulić.

Za każdym razem, gdy myślę o jej twarzy, chcę umrzeć.

Nie wiem, czy będę w stanie z tym żyć, ale będę nosił ten niewybaczalny grzech na swoich barkach i muszę spędzić resztę życia próbując to zadośćuczynić.

Bardzo przepraszam rodziny pogrążone w żałobie, osoby zainteresowane i wszystkich, którzy do tej pory mnie wspierali za to, że zawiodłem wasze zaufanie.

Prawdziwe jak szczerość i uczciwość tuska