Dinozaur i dzieciak

Śmiejecie się jak pop🤬leni, ale dostrzegliście jednej prostej rzeczy.

Dzieciak wykazał się niesamowitą bystrością i fantastycznym instynktem samozachowawczym - każdy znany mi bachor w takiej sytuacji uczepiłby się z całej siły nogi matki, wrzeszcząc wniebogłosy o ratunek. Rezultat: żywy dinozaur wp🤬liłby wszystkich i jeszcze się oblizał.

Co tymczasem zrobiło dziecko? Ogarnęło sytuację i zaczęło sp🤬alać. Gdyby dino był żywy, olałby go i zeżarł tą głupią p🤬dę w czerwonym i jej męża z kamerą. Więcej miącha, po prostu. A dzieciak w tym czasie dawno osiągnąłby w miarę bezpieczny dystans, śmiejąc przy tym w kułak. Ocena z umiejętności przetrwania - piątka z j🤬ym plusem!!! Na szóstkę musiałby się lepiej postarać, np. przewracając mamuśkę, coby nie mogła sp🤬olić i dodatkowo zablokowała drogę. Ale to już najwyższa szkoła sadyzmu.

Nie dostrzegliście też drugiej ważnej rzeczy.

Kto k🤬a przy zdrowych zmysłach wymaga od trzyletniego dzieciaka wiedzy, co to jest dinozaur i czy akurat ten może być groźny?! Obywatele Sadola! Przyjmijcie zatem do wiadomości, iż ten dzieciak prawie na pewno nie miał pojęcia, do czego byłby zdolny żywy velociraptor. A mimo to, w kilka sekund bezbłędnie ogarnął sytuację i podjął właściwe (jak na jego wiek i poziom wiedzy - genialne) działania.

K🤬a, może nie zasłużył na medal, ale też na pewno nie na takie poj🤬e komentarze!