A wszystkie projekty na których opierali się hamerykanie, były projektami zaj🤬ymi z europy razem z nazistowskimi naukowcami. Amerykanie są za durni żeby coś takiego samemu wymyślić.
[ Komentarz dodany przez: Nostrełe: 2012-08-02, 13:14 ]
John Knudsen Northrop był wielkim entuzjastą budowy samolotów w układzie latającego skrzydła. Już od 1929 roku zajmował się teoretycznymi aspektami budowy samolotów w takim układzie konstrukcyjnym. Latające skrzydło miało wiele potencjalnie korzystnych cech, minimalny opór, łatwiejsza w budowie konstrukcja, stanowiło trudniejszy do zestrzelenia cel dla potencjalnych, wrogich samolotów myśliwskich, bardzo duży współczynnik siły nośnej. W 1940 roku Northrop zbudował według tej koncepcji pierwszy latający samolot, był to Northrop N-1M. W dalszej kolejności powstały Northrop XP-56 Black Bullet, Northrop XP-79 Flying Ram oraz Northrop YB-35 i będący jego modyfikacją YB-49. W maju 1941 roku United States Army Air Forces podpisało z Northropem kontrakt na budowę wysokościowego, ciężkiego bombowca strategicznego w układzie latającego skrzydła, którego ostatecznym rezultatem był Northrop YB-35, późniejszy, potencjalny bombowiec Northrop B-35. Niestety, zmierzch ery samolotów tłokowych, zwiększenie zainteresowania napędem odrzutowym, kłopoty techniczne, jakie sprawiał YB-35 oraz pojawienie się innej, zdecydowanie bardziej klasycznej konstrukcji Convair B-36 Peacemaker, który miał tę przewagę nad konstrukcją Northropa, że mógł przenosić bombę atomową, zaowocował ostatecznym zakończeniem prac nad YB-35 w połowie 1948 roku. Jeszcze przed anulowaniem programu B-35, próbą reanimacją projektu było przeprojektowanie płatowca YB-35 w celu zamontowania na nim silników turboodrzutowych. W ten sposób narodził się YB-49. Pierwsze z nich były specjalnie do tego celu zmodyfikowanymi dwoma egzemplarzami YB-35, na których po usunięciu silników tłokowych zamontowano osiem silników turboodrzutowych Allison J35-A-5. Pierwsza tak przerobiona maszyna wzniosła się w powietrze 21 października 1947 roku, z kolei 5 czerwca 1948 roku, drugi prototypowy egzemplarz uległ rozbiciu, grzebiąc w swoich szczątkach pięcioosobową załogę, którą stanowili m.in. piloci Glen Edwards i Daniel Forbes. Ich nazwiskami nazwano dwie bazy sił powietrznych, Edwards Air Force Base i Forbes Air Force Base. Niestety, z uwagi na swój mniejszy zasięg niż konkurencyjny B-36, maszyna nie znalazła uznania w oczach sił powietrznych. Kolejną wersją był rozpoznawczy YRB-49A, napędzany sześcioma silnikami Allison J35-A-19/21, który po raz pierwszy wzniósł się w powietrze 4 maja 1950 roku. Tym razem United States Air Force zaakceptowały samolot i skierowały go do produkcji seryjnej, stało się to jeszcze przed pierwszym lotem samolotu, we wrześniu 1948 roku. Dwa miesiące później zamówienie zostało anulowane przez sekretarza sił powietrznych. W wywiadzie udzielonym w 1979 roku, John Northrop twierdził, że powodem takiej decyzji był brak jego zgody na połączenie się z firmą Convair, którą forsował ówczesny sekretarz sił powietrznych Stuart Symington. Inną przyczyną mogło być pojawienie się samolotu Boeing B-47 Stratojet, który swoimi osiągami przewyższał konstrukcję Northropa. 14 marca 1950 roku YB-49 wykonał swój ostatni lot, a dzień później cały program został całkowicie anulowany. Próby wersji rozpoznawczej trwały rok dłużej i zakończyły się 26 kwietnia 1951 roku. Idea Johna Northropa jednak nie umarła, prawie 40 lat po ostatnim locie YB-49, 17 lipca 1989 roku w powietrze wzniósł się Northrop B-2 Spirit.
Messerschmitt Me 323 Gigant – niemiecki wojskowy samolot transportowy zaprojektowany i budowany od 1942 roku w wytwórni Messerschmitt A.G. W zakładach w Leipheim i Obertraubling.
Wymiary:
-Rozpiętość: 55,24 m
-Długość: 28,50 m
-Wysokość : 10,15 m
-Powierzchnia nośna: 300,50 m²
Podstawowe dane techniczne:
-Napęd: sześć 14-cylindrowych silników w układzie podwójnej gwiazdy Gnôme Rhône 14N
-Moc 962 KM (740 kW) każdy z silników
W 1941 roku w dowództwie Luftwaffe zaczęto rozważać zwiększenie możliwości transportowych. Wśród innych konstrukcji prototypowych powstał szybowiec oznaczony Messerschmitt Me 321 Gigant. Spełniał on wymogi transportowe, lecz okazało się, że brak jest dostatecznej ilości samolotów mogących je holować.
Wtedy to w wytwórni Messerschmitta na podstawie szybowca Messerschmitt Me 321 zaprojektowano samolot transportowy oznaczony Messerschmitt 323 Gigant (czasami jest on określany jako motoszybowiec). Konstrukcja tego samolotu była identyczna z szybowcem, a jedynie zamontowano na nim 6 silników na skrzydle, po trzy z każdej stronie kadłuba. Prototyp tego samolotu oblatano w 1941 roku.
Samolot ten stał się największym samolotem transportowym, jakiego używano w II wojnie światowej, miał on pięciokrotnie większy udźwig od standardowego samolotu transportowego Luftwaffe – Junkers Ju 52.
Produkcję seryjną rozpoczęto w maju 1942, produkowany był w kilku odmianach. Odmiany różniły się mocą silników oraz zastosowaniem uzbrojenia obronnego. Produkcję zakończono w marcu 1944, zbudowano łącznie 209 samolotów tego typu wszystkich odmian.Samoloty transportowy Messerschmitt Me 323 Gigant był stosowany przez Luftwaffe na wszystkich frontach II wojny światowej, zarówno do transportu materiałów i żołnierzy na linie frontu, jak również do ewakuacji rannych czy wojsk z okrążenia.
Samoloty tego typu latały także do wojsk niemieckich w oblężonym Stalingradzie. Samoloty te były często zestrzeliwane oraz wracały z dużymi uszkodzeniami. Wtedy to z uwagi na łatwość łatania przestrzelin nazwano je Leukoplast-Bomber.
"Samoloty tego typu dostarczały zaopatrzenie i posiłki dla niemieckiego Afrika Korps. Wtedy to z tymi samolotami spotkali się polscy piloci z Polskiego Zespołu Myśliwskiego, którzy w dniu 22 kwietnia 1943 stoczyli walkę z osłoną około 20 myśliwców włoskich i niemieckich nad wyspą Pantellerią. Gdy Polacy rozbijali eskortę, nadleciały brytyjskie samoloty i zaczęły jeden po drugim niszczyć "giganty".
Te samoloty wykorzystywano w maju 1943 roku do ewakuacji żołnierzy DAK z terenów Tunezji. Swoisty rekord ustanowiła załoga pewnego Me 323 Gigant zabierając na pokład 340 żołnierzy. 120 z nich leżało pomiędzy dźwigarami w płacie.
Lockheed C-130 Hercules – amerykański średni czterosilnikowy wojskowy samolot transportowy o napędzie turbośmigłowym, produkowany przez wytwórnię Lockheed. Od wprowadzenia do służby w grudniu 1956 do chwili obecnej (2006) wyprodukowano ponad 2260 egzemplarzy tej maszyny w 40 wersjach, w którą wyposażone są siły zbrojne ponad 50 krajów świata. W grudniu 2006 C-130 Hercules stał się trzecią maszyną obok B-52 Stratofortress i English Electric Canberra, wykorzystywaną bez przerwy od 50 lat przez siły zbrojne, dla których został zaprojektowany, w tym wypadku Siły Powietrzne Stanów Zjednoczonych, będąc jednocześnie najdłużej produkowanym samolotem w historii lotnictwa. Najnowszą aktualnie budowaną wersją Herculesa jest C-130J.
Głównym przeznaczeniem Herculesa jest transport towarów i osób, także rannych na średnich odległościach, co przy zdolności lądowania na nieutwardzonych pasach startowych czyni z niego bardzo uniwersalną maszynę, często przebudowywaną do pełnienia także innych wyspecjalizowanych zadań poczynając od wsparcia powietrznego (AC-130 Spectre), po służbę ratowniczo poszukiwawczą SAR, jako latająca cysterna, samolot rozpoznania meteorologicznego, gaszenia pożarów czy ewakuacji medycznej.
Wymiary:
-Rozpiętość: 40,40 m
-Długość: 29,80 m
-Wysokość : 11,60 m
-Powierzchnia nośna: 162,10 m²
Podstawowe dane techniczne:
-Napęd: 4 × Allison T56-A-15, turbośmigłowe
-Moc: 4300 KM (3210 kW) każdy
Wojna koreańska, która wybuchła w czerwcu 1950 roku, pokazała, że samoloty transportowe opracowane podczas II wojny światowej, takie jak C-119 Flying Boxcar, C-47 Skytrain czy C-46 Commando, nie odpowiadają wymaganiom ówczesnego pola walki. Z tego powodu 2 lutego 1951 USAF ogłosiły konkurs na nowy samolot transportowy, zapraszając do niego amerykańskie wytwórnie lotnicze Boeing, Douglas, Fairchild, Lockheed, Martin, Chase, Airlifts Inc, North American i Northrop. Nowa maszyna miała przewozić 92 pasażerów lub 64 skoczków spadochronowych na odległość 1100 mil morskich (2037 km), posiadać zdolność startu z krótkich i nieutwardzonych pasów startowych oraz lotu z trzema silnikami. Wytwórnie Fairchild, North American, Martin i Northrop odmówiły udziału w konkursie, a pozostałe firmy przedstawiły łącznie 9 projektów: Chase i Douglas po trzy, Lockheed dwa, Boeing i Airlifts Inc. po jednym. Ostatecznie zwyciężył jeden z projektów firmy Lockheed oznaczony jako L-206 i 2 lipca 1951 podpisano umowę na dostawę maszyn oficjalnie nazwanych Model 82.
W latach 70. zdecydowano się zastąpić Herculesy samolotami o napędzie turboodrzutowym, ale USAF były zadowolone z jego zdolności krótkiego startu i lądowania, dlatego pozostawiono C-130 w produkcji. W latach 80. po raz kolejny planowano zastąpić C-130 inną maszyną, tym razem w ramach projektu AMST (Advanced Medium STOL Transport – zaawansowany średni samolot transportowy STOL), który również nie doczekał się realizacji, dzięki czemu Hercules jest produkowany do dziś.
Najnowszą wersją maszyny jest C-130J Super Hercules, jedyna aktualnie produkowana odmiana Herculesa. Zewnętrznie bardzo podobny do poprzednich wersji jest jednak znacznie przebudowaną konstrukcją. Głównymi różnicami jest zastosowanie nowych silników turbinowych Rolls-Royce Allison AE2100 ze śmigłami o sześciu łopatach zbudowanych z materiałów kompozytowych i o łukowatym kształcie, cyfrowych systemów awionicznych włącznie z wyświetlaczami HUD dla obu pilotów, zredukowaną do dwóch osób załogą, bez nawigatora lub inżyniera pokładowego. Zwiększyła się też znacznie niezawodność maszyn a koszty utrzymania spadły o 27%. C-130J jest dostępny zarówno w wersji o standardowej długości jak i wydłużonej C-130J-30. Użytkowane przez RAF samoloty tej odmiany są oznaczone jako Hercules Mk 5 w wersji standardowej i Hercules Mk 4 w wersji wydłużonej.
Boeing B-29 Superfortress (Superforteca) – amerykański ciężki bombowiec strategiczny produkcji zakładów Boeing, użytkowany przez lotnictwo armii Stanów Zjednoczonych podczas II wojny światowej oraz po jej zakończeniu. Wypożyczone B-29 (88 egz.) były również używane przez Wielką Brytanię w latach 1950-1955 pod nazwą Boeing Washington.
Wymiary:
-Rozpiętość: 43,05 m
-Długość: 30,175 m
-Wysokość : 8,46 m
-Powierzchnia nośna: 161,3 m²
Podstawowe dane techniczne:
-Napęd: 4 silniki Wright R-3350-23 z turbodoładowaniem
-Moc: 1600 kW (2200 KM) każdy
Był to samolot bombowy, w którym zastosowano wiele nowatorskich rozwiązań technicznych. Jego pierwsze plany powstały w październiku 1938 roku, kiedy to generał Oscar Westover, szef sztabu Korpusu Lotniczego Armii USA, zgłosił zapotrzebowanie na nowy superbombowiec, następcę Latającej Fortecy. W założeniach miał osiągać prędkość 628 km/h, zasięg 8582 km, mieć ciśnieniowy kadłub i ogromny,jak na tamte czasy, udźwig 7258 kg. Do marca 1940 roku wymagania odnośnie udźwigu i uzbrojenia wzrosły, rosła więc także masa samolotu – z początkowych 21,7 tony do 38,5 i w końcu do 54,4 tony, co oznaczało zwiększenie obciążenia powierzchni nośnej do 336,9 kg/m², ponad dwa razy więcej, niż zakładały ówczesne limity. W czerwcu 1940 roku projekt otrzymał oznaczenie B-29, a w sierpniu Korpus Lotniczy wyasygnował fundusze na dwa (a następnie trzy) prototypy. Prace ruszyły pełną parą mimo wielu wątpliwości (np. jak wzmocnić powierzchnię nośną czy zapobiec oblodzeniu śmigieł i karabinów na wysokości przekraczającej 9000 metrów). Zaraz za częścią nosową B-29 miał dwie komory bombowe z elektrycznymi, sekwencyjnymi zwalniaczami bomb. Do skrzydeł dołączono cztery gondole silników Wright R-3350 Duplex Cyclone z dwoma turbosprężarkami General Electric każdy i czterołopatowymi śmigłami Hamilton Standard o średnicy 5,05 metra. Z tyłu samolotu umieszczono trzy stanowiska obserwacyjne połączone z dwoma grzbietowymi i dwoma podkadłubowymi wieżyczkami strzeleckimi. Każda wyposażona była w dwa karabiny maszynowe 12,7 mm. Wszystkie karabiny maszynowe były sterowane elektrycznie przez tylnych obserwatorów. Oblot odbył się 21 września 1941 roku. W pierwszych egzemplarzach B-29 specjaliści znaleźli 9900 wad i usterek, ale udało się je usunąć. Ze względu na malejącą aktywność japońskich myśliwców i nieosiągalny dla nich pułap samolotu późniejsze wersje częściowo pozbawiano broni pokładowej w celu zwiększenia ładunku bomb. W 1942 roku samolot nazwano oficjalnie "Superfortecą".
Produkcja samolotu ruszyła "pełna parą" po japońskim ataku na Pearl Harbor. Była w nią zaangażowana duża liczba zakładów, rozrzuconych po całych Stanach Zjednoczonych. Podstawowe części samolotu pochodziły z 60 fabryk. Ostateczny montaż następował w wówczas największych na świecie halach produkcyjnych należących do Boeinga (w Wichita), Martina (w Omaha) i Bella (w Marietta). W późniejszym okresie powstała jeszcze jedna linia montażowa zakładów Boeinga w Renton, którą uruchomiono w lipcu 1945. Do końca wojny wyprodukowano ponad 2 tys. egzemplarzy. Chociaż zamówienia na dalsze 5 tys. sztuk anulowano, produkcję wstrzymywano stopniowo, aż do maja 1946. Ogółem zbudowano 3 960 egzemplarzy. W zakładach Boeinga w Renton utrzymano produkcję B-29D i pod oznaczeniem B-50 produkowano aż do 1953 roku.
Boeing 314 Clipper – hydroplan zbudowany przez firmę Boeing Company na zamówienie firmy lotniczej Pan American.
Był pierwszym transatlantyckim samolotem pasażerskim i przez 30 lat największym samolotem cywilnym.
Wymiary:
-Rozpiętość: 46,3 m
-Długość: 32,3 m
-Wysokość : 8,4 m
-Powierzchnia nośna: 266,3 m²
Podstawowe dane techniczne:
-Napęd: 4 silniki gwiazdowe Wright GR-2600-A2 Double Cyclone
-Moc: każdy1600 KM
W lipcu 1936 roku Pan American podpisał z Boeingiem kontrakt na wykonanie sześciu samolotów z opcją na sześć następnych. W sumie zbudowano 12 egzemplarzy – sześć Boeinga 314 oraz sześć modelu B-314A. W czerwcu 1938 r. pierwszy z nich wzbił się w powietrze. Z początku w lotach transatlantyckich przewoziły jedynie pocztę. Z czasem, gdy okazało się, że samoloty są bezpieczne, uruchomiono również loty pasażerskie.
Po wybuchu II wojny światowej dziewięć maszyn przekazano siłom zbrojnym USA. Jedna z nich, Dixie Clipper, w styczniu 1943 roku wiozła prezydenta Roosevelta na konferencję w Casablance. Yankee Clipper w miesiąc później rozbił się w Lizbonie. Wypadek pociągnął za sobą dwadzieścia dziewięć ofiar śmiertelnych, ale był jedynym w historii tego modelu samolotu.
Trzy maszyny, których linie Pan American nie przekazały lotnictwu wojskowemu trafiły do rąk Brytyjczyków i również były wykorzystywane do przewożenia przez Atlantyk ważnych osobistości. Dwiema z nich – Berwickiem i Bristolem latał Winston Churchill.
Zaletą łodzi latających było wówczas to, że nie potrzebowały bardzo kosztownych, długich, betonowych pasów startowych. Jednak podczas wojny w wielu częściach świata zbudowano właśnie takie pasy, dostosowane do wymagań ciężkich bombowców, tym samym ta cecha hydroplanów przestała mieć znaczenie.
Po wojnie eksploatacja B-314 okazała się nieopłacalna i samoloty jeden po drugim były kierowane do kasacji. Nie ocalał ani jeden egzemplarz. Ostatni wycofano ze służby w 1951. Ken Follett wykorzystał samolot w swojej powieści Noc nad oceanem.
.
