Wioska smerfów to radziecki kołchoz pełen szczęśliwych marksistów, Papa Smerf to Józef Stalin, a Gargamel to chciwy Ż__ kapitalista. Oto ukryte znaczenie kultowej serii.

Drugie dno
Dzieła kierowane do najmłodszych nigdy nie były całkiem wyprane z ukrytych znaczeń. Technikę przemycania politycznych treści mistrzowsko opanował już wiele lat temu George Orwell, autor „Folwarku zwierzęcego”. Stosują ją także współcześni twórcy pop kultury. I tak zeszłoroczny film o Batmanie w rzeczywistości miał dotyczyć walki kapitalistów z „oburzonymi”. Nie inaczej jest ze smerfami. Antoine Buéno, wykładowca prestiżowej szkoły Sciences Po, w 2011 roku wydał książkę, w której poddał wioskę smerfów analizie polityczno-ekonomicznej. „Mała niebieska książeczka” zyskała już we Francji miano kultowej.

Twórca smerfów, Belg Pierre Culliford (Peyo), bez wątpienia odwoływał się do bieżącej polityki w swoich komiksach. Jaskrawym przykładem jest album, w którym wioska niebieskich skrzatów w wyniku wielkiej kłótni zostaje podzielona na walczące ze sobą Północ i Południe. To nawiązanie do konfliktu Flamandów i Walonów w Belgii, który zaostrzył się niedługo przed ukazaniem się albumu. Był to również okres zimnej wojny. Kiedy powstawały smerfy, na Zachodzie występowały silne tendencje prokomunistyczne i panowało rozczarowanie kapitalizmem. Ostatni przed śmiercią Peyo album („Smerf bankier”) został wydany niedługo po upadku muru berlińskiego i opowiadał o tragicznej w skutkach decyzji o wprowadzeniu pieniędzy do wioski smerfów. Czy kultowa seria to apoteoza ZSRR?

Pieniądz śmierdzi

Według Buéno gospodarka wioski jest oparta na autarkii i panuje w niej marksistowska zasada: „każdy według swoich zdolności, każdemu według potrzeb”. I tak, niezależnie od wysiłku, każdy skrzat otrzymuje tyle samo. Nie występują jednak pieniądze ani handel. Niebieskie stwory wykazują niechęć wobec złota. W albumie „Smerf bankier” Górnik mówi: „Złoto? Pfff… To świństwo… To tylko się błyszczy i nic więcej!”. Z kolei kiedy innym razem jeden ze smerfów zmienia swój biały strój na złoty, zostaje wyśmiany przez innych.

I nic dziwnego. Na początku serii Gargamel odkrywa magiczny przepis, który pozwoli mu zamienić każdą skałę w złoto. Smerf jest ostatnim składnikiem, którego czarownik potrzebuje dodać do mikstury. Zamiłowanie do cennego kruszcu jest więc synonimem niegodziwości i chciwości. A w najlepszym przypadku jest niezrozumiałym szaleństwem. Kiedy Pracuś konstruuje maszynę zdolną przemienić wielki worek orzechów w kawałek złota, a Papa Smerf pyta go, co zamierza z nim zrobić, ten odpowiada: „Kupię wielki worek orzechów…”.

Niechęć do złota i pieniędzy znajduje swój finał w ostatnim albumie Peyo. Wprowadzenie handlu i gotówki szybko prowadzi do degeneracji i burzy równość w wiosce smerfów. Ci bardziej produktywni, np. Pracuś i Łasuch, bogacą się, podczas gdy inni, jak Śpioch, Poeta czy Smerfetka, ubożeją i ulegają stygmatyzacji. Kiedy wioska chyli się ku upadkowi, następuje rewolta, a Papa Smerf zarządza koniec przygody z kapitalizmem. I nic dziwnego. Ten poczciwy brodacz to nikt inny, jak sam Józef Stalin.

Papa Stalin

Chociaż rację mają ci, którzy dostrzegają podobieństwo między Papą Smerfem a Karolem Marksem, Buéno widzi w szefie smerfów Józefa Stalina, ponieważ Marks nigdy nie stał na czele państwa. Z kolei Ważniak to Lew Trocki. Nie tylko z powodu okularów. Ważniak krytykuje poczynania smerfów, daje im lekcje i pełni rolę wroga publicznego. Jest jedynym smerfem, wobec którego wszyscy używają siły.

Poza wrogami wewnętrznymi, ZSRR miał wroga zewnętrznego – kapitalizm. Czyli Gargamela i Klakiera. Czarownik marzy o kumulowaniu bogactwa i jest chciwym egoistą. Tak, jak kapitaliści w radzieckiej propagandzie. Jest też brzydki, garbaty, niechlujny i ma orli nos. Według Buéno Gargamel jest więc stereotypowym Ż__em. Co więcej, chociaż w Polsce jego kot nazywa się Klakier, w oryginalnej wersji jego imię brzmi Azraël. W okresie stalinowskim antysemityzm szedł w parze z antykapitalizmem. Ale to nie koniec.

Smerfny kołchoz

Egalitaryzm, antyindywidualizm i prymat grupy to kolejne dowody na radzieckie korzenie smerfów. Poza kilkoma wyjątkami wszystkie skrzaty wyglądają identycznie i tak samo się ubierają. I tylko w grupie są silne. W „Smerfach” jednostka jest słaba, próżna i popełnia błędy.

Tylko grupa przyczynia się do dobra ogółu. Smerfy organizują roboty publiczne, które polegają na budowie i naprawie tamy, która chroni ich przed zalaniem. Do złudzenia roboty te przypominają wielkie prace irygacyjne w ZSRR. Reszta wspólnych aktywności przywołuje na myśl kołchozy, sowchozy, a nawet gułag. W jednym z albumów Papa Smerf krzyczy: „Wszystkie smerfy powstały po to, aby pracować!”. Historia pewnego malkontenta pokazuje, że z wioski nie można odejść. A nie wszyscy są zadowoleni. Rolę bumelantów i reakcjonistów pełnią Śpioch, Laluś, Ciamajda i Maruda.

Precz z demokracją

Sprzeciw nie prowadzi jednak do niczego dobrego. Wioska funkcjonuje dzięki mądrości ojca narodu – Papy Smerfa vel Józefa Stalina. Jak ktoś się go nie słucha, sprowadza na innych niebezpieczeństwo, jak np. Poeta, który otworzył tamę, aby przypodobać się Smerfetce. Ważniak, który poza rolą Trockiego, pełni funkcję policji politycznej i donosiciela, często przypomina, że Papa Smerf ma zawsze rację. Przywódca się nie myli. I jest tylko jeden.

Niebieskie stworki są przeciwnikami demokracji. W jednym z albumów („Smerf naczelnik”) pewien smerf pod nieobecność Papy Smerfa zostaje wybrany w demokratycznych wyborach na szefa wioski. A to dzięki kampanii, w czasie której obiecywał wszystkim to, co chcieli. Po przejęciu władzy szybko wprowadza dyktaturę. Lekcja jest jasna: wybory to manipulacja, a demokracja to najkrótsza droga do tyranii.

Wreszcie, smerfy używają nowomowy, uganiają się za Klakierem z sierpem i młotem oraz wszystkie noszą czapkę frygijską – największy symbol rewolucji. Buéno przywołuje też mniej znaną teorię, która łączy smerfy z nazizmem i rasizmem. Rzeczywiście – album „Czarne smerfy” został w USA ocenzurowany. Zresztą cała seria filmów o niebieskich skrzatach została tak ugrzeczniona i zmodyfikowana względem belgijskiego oryginału Peyo, aby nie wypaczała młodych amerykańskich umysłów.

Po co teraz bawić się w takie analizy? Przede wszystkim uwrażliwiają one na poszukiwanie sensu nawet tam, gdzie z początku go nie widać. Są też dobrym ćwiczeniem intelektualnym. Tego typu ćwiczeń musiało zabraknąć niektórym czytelnikom, którzy autorowi „Małej niebieskiej książeczki” grożą śmiercią.

Mam nadzieję, że to Wam zrujnowało dzieciństwo

Źródło: onet.pl

Rzecz się dzieje w Polsce Ludowej.

Do drogerii wchodzi klient i zwraca się do kierownika:
-Towarzyszu, poproszę żyletki.
-Nie ma! - pada odpowiedź.
Kiedy klient wyszedł, ekspedientka dziwi się:
-Panie kierowniku, przecież mamy żyletki w kilku gatunkach...
-Jak on taki towarzysz, to niech się goli sierpem!

Dla zainteresowanych dyskusja w studiu Polsatu Winnickiego z Czarzastym:

/watch?v=CuzcWq63Z6g

Oraz Bronisław Wildstein:

/watch?v=qXlTx3IRYs4

Otóż sądzę, iż historia mego pradziadka jest odpowiednia dla tego portalu jak i jego czytelników. Postaram się przedstawić tę historię jak najlepiej tylko potrafię i umiem. Za wszelkie ewentualne błędy przepraszam.

Historię tę zasłyszałem od mego brata ciotecznego, który wypytywał mą babkę, dopiero po takim sznurku dane mi było ją usłyszeć przy piwku. Nie wiem ile z tego to prawda, a ile ktoś dodał wiadomo. Jednakże szkielet jakiś musi być prawdziwy. Więc mój przodek był wielce przeciwny rosjanom(specjalnie z małej), jak i komuchom. Działał niejako aktywnie przeciw nim, a takie działanie zawsze nagradzane było szeroko rozumianą wysyłką do obóz kilkuletnich czy nawet śmiercią w jego czasach. Gdy został złapany, został wpierw porządnie przekatowany przez ubeków, a wtem nagrodzony zsyłką na Sybir. Podczas przesłuchania nie dał z siebie żadnej pary z ust co zaowocowało kilkoma porządnymi uszkodzeniami i omawianą wysyłką na Syberię. Był tam trzymany dobrych kilka lat, dokładnej liczby nie jestem w stanie podać. Aczkolwiek i tam trzymał gębę krótko. Podobno wręcz nie odzywał się żadnym słowem. Czy było to spowodowane umyślnie czy też zamknął się w sobie, nie wiem. Mogę jedynie się domyślać. Wreszcie po kilku latach roboty i zapoznania się bliżej z metodami torturowania bolszewików został zwolniony z owego obozu. Ale jak to bywa, podróż koleją jest tylko jednostronna. Z tego powodu wracać musiał o własnych siłach, głównie podróżując na pieszo. Podróż wszak zajęła mu sporo czasu, aczkolwiek wreszcie dotarł do rodzinnego Miasta Trybunałów, tudzież Piotrkowa Trybunalskiego. Znalazłszy się tam problemem już nie były urazy cielesne, jednakże to że wciąż nie wydał ze swych ust żadnego słowa. Dopóty, dopóki... nie napił się wódki. Ot takiego miałem pradziadka, człowiek nie do zdarcia o jakich ciężkich w dzisiejszych czasach.

Mam nadzieję, że historia nie jest przydługa i czytało się ją wam przyjemne, a i końcowa anegdota była dla was zabawna. Pozdrawiam w tenże słoneczny dzień sadistikowicze.

Autentyk z kazania pewnego pomysłowego księdza:
Niektórzy widzą w trzech królach pierwowzór komunistów: przybyli ze wschodu, podążali za gwiazdą i pchali się do żłobu.

Ciekawy artykuł o tym jak Polska jest "wolna i demokratyczna". Nie daję do działu dokument bo chce żeby przeczytały to więcej niż 3 osoby.

Rewolucje, do których doszło w 1989 r. w Europie Wschodniej, zostały zorganizowane przez KGB. Był to element wielkiej operacji sowieckiego politbiura, która wymknęła się spod kontroli. W 4. numerze Historii Do Rzeczy z Władimirem Bukowskim rozmawia Piotr Zychowicz. Publikujemy fragmenty wywiadu.

PZ: Dlaczego Kiszczak i inni oficerowie komunistycznego aparatu przemocy w Europie Wschodniej pozostali bezkarni?
WB: Aby to zrozumieć, należy przyjrzeć się dokładnie upadkowi komunizmu. Temu, w jaki sposób demoludy przepoczwarzyły się w demokracje. Prawda jest bowiem szokująca. Zmiany, które zaszły w Europie Wschodniej, były skutkiem wielkiej, niezwykle skomplikowanej operacji sowieckich tajnych służb.
(…)

PZ: Czy pierwszym stadium była pierestrojka?
WB: Tak, w połowie lat 80. Michaił Gorbaczow zaczął forsować pierwsze reformy. Nie był to jego pomysł, został do tego zadania wyznaczony jeszcze przez Andropowa. Reformy te oczywiście nie miały na celu polepszenia bytu mieszkańców – jak to przedstawiano – tylko wynikały z obawy przed możliwością utraty władzy.

PZ: Jakie działania podjęto w krajach satelickich?
WB: Gorbaczow na posiedzeniu politbiura w roku 1988 przekonywał, że sytuacja może się w każdej chwili wymknąć spod kontroli. Jeżeli znów dojdzie do wielkiego strajku w Polsce albo do niepokojów na Węgrzech czy w Czechosłowacji, to nie będziemy już w stanie tego stłumić tak jak w latach 50. czy 60. – mówił. Rozładujmy więc te nastroje w inny sposób. Dajmy tym narodom pewne złudzenie wolności, zaspokójmy pozornie ich potrzeby, ale nie na tyle, żeby stracić kontrolę nad ich państwami.

PZ: Jak to wprowadzono w życie?
WB: Poprzez sprowokowanie za pomocą tajnych służb buntów społecznych. Dzisiaj już nie ma wątpliwości, że demonstracje i inne wystąpienia w Czechach, Polsce, Rumunii czy na Węgrzech zostały zainspirowane oraz zorganizowane przez bezpiekę. To w wyniku ich prowokacji ludzie wyszli na ulice i… nagle zaczęły się dziać rzeczy magiczne. Dławiący do tej pory bezwzględnie wszystkie formy oporu czerwoni dyktatorzy jeden po drugim zaczęli podawać się do dymisji.

PZ: Czy całą operację przeprowadzono przy użyciu tajnych współpracowników
służb?
WB: Szeregi opozycji w krajach komunistycznych były oczywiście głęboko spenetrowane i nafaszerowane agentami. Przy ich pomocy nie tylko szpiegowano, ale również inspirowano opozycję do działań pożądanych przez Kreml. Tak właśnie było w roku 1989. Cała aksamitna rewolucja w Pradze była właśnie taką operacją KGB, podobnie było w Rumunii. Były szef tamtejszych służb Ion Pacepa, który wcześniej uciekł na Zachód, rozpoznał wśród prowodyrów zajść agentów Moskwy.
(…)

PZ: Jak wyobrażali sobie Sowieci sukces tej operacji w całej Europie Wschodniej?
WB: Celem było stworzenie we wszystkich krajach takich układów, jakie wytworzyły się w Polsce po obradach Okrągłego Stołu. Czyli komuniści pozostają przy władzy, ale dopuszczają do współrządzenia śladowe ilości opozycji. Następuje pozorna liberalizacja zamordyzmu. Miał to był spektakl w stylu praskiej wiosny z 1968 r., stworzenie „socjalizmu z ludzką twarzą”. Miało to wywołać olbrzymią euforię zarówno na Wschodzie, jak i na Zachodzie. Na Wschodzie uśmierzyć niezadowolenie społeczne, a na Zachodzie wywołać pozory, że blok wschodni idzie w stronę demokracji. Skutkiem miało być zniesienie embarga i uruchomienie strumienia kredytów oraz technologii. Był to niezwykle ambitny, skomplikowany plan, który miał pozwolić komunistom przezwyciężyć kryzys.

(…)
PZ: A jak wygląda sytuacja w innych byłych demoludach?
WB: Często bywam w Rumunii i na Węgrzech. W tym ostatnim kraju jest teraz bardzo porządny rząd. Ale choć komuniści przegrali wybory, nadal są niezwykle silni i kontrolują kluczowe gałęzie gospodarki. Podobnie jest w Rumunii, jedynym kraju wydobywającym ropę w Europie Centralnej. Kto to wydobycie kontroluje? Łukoil. Kraje te mają więc zewnętrzne oznaki demokracji, niepodległości. Ale jeżeli zajrzy się głębiej, zacznie drążyć, to okazuje się, że postkomuniści i Rosjanie mają olbrzymie wpływy.

PZ: Czyli przegraliśmy?
Nie, nie wszystko jest jeszcze stracone! Dopóki w Europie Środkowo-Wschodniej jest choćby cząstka demokracji, dopóty ci ludzie nie mogą czuć się bezpiecznie. Nie mogą spać spokojnie. Przegraliśmy bitwę, ale jest jeszcze nadzieja.
(…)

PZ: A teraz?
WB: A teraz staliście się apatyczni, zatraciliście gdzieś ducha. Wasz obecny rząd wydaje się bać własnego cienia. Najważniejsze są wygoda i unikanie konfliktów. W efekcie jesteście bezbronni wobec obcej penetracji, a zbrodniarze komunistyczni chodzą po ulicach i śmieją się w oczy swoim ofiarom. To nie jest ta Polska, jaką znałem kiedyś.

PZ: Co by pan zrobił na miejscu polskiego premiera?
WB: Przeprowadziłbym głęboką dekomunizację i lustrację. Oczyścił tajne służby z postkomunistycznych układów, wytropiłbym agentów. Oczyścił państwo ze szlamu, jaki zebrał się przez pół wieku komunizmu. Słyszę, że tak nie można, że skala agentury była tak wielka – także w Kościele i wśród byłej opozycji – że to by było trzęsienie ziemi. Nie ma się co tego bać, nie ma się czego wstydzić. Sowiety okupowały was przez kilka dziesięcioleci i przez ten czas bardzo głęboko spenetrowały wasz kraj. Trzeba to wykorzenić w sposób bardzo zdecydowany. Inaczej nie będziecie nigdy w pełni suwerenni.

Całość rozmowy opublikowana jest w 4. numerze miesięcznika Historia Do Rzeczy.

Źródło: kresy.pl/publicystyka,wywiady?zobacz/jak-kgb-obalilo-komunizm
Dodane przez wachmistrz_Soroka

ostatnio głośno o łotewskich halucynacjach, niedożywieniu i mroźnej zimie, więc postanowiłem poszperać i znalazłem kilka komicznych jak dla mnie zbrodni za, które skazywano na gułag.

dla nie wiedzących co to gułag:
Gułag – system obozów pracy przymusowej w ZSRR, w którym więźniami byli zarówno przestępcy kryminalni, jak i osoby uznawane za społecznie niepożądane lub politycznie podejrzane.

A oto popełnione zbrodnie:
Ekspedientka, przyjmując towar, zapisywała cyfry na gazecie, innego papieru nie było. Liczbę kawałków mydła zanotowała na czole towarzysza Stalina. 10 lat

Krawiec, odkładając na bok igłę, wetknął ją w gazetę, którą wyklejona była ściana i trafił Kaganowicza w oko. 10 lat

Marynarz sprzedał Anglikowi zapalniczkę własnego wyrobu typu „Katiusza” (knot w rurce i krzesiwo) jako pamiątkę za jednego funta.. Narażenie na szwank autorytetu kraju-10 lat

Pastuch, złoszcząc się na krowę, że narowista, sklął ją od „kołchozowych kurew”. 10 lat

16–letni uczeń – Czuwasz, pisząc w gazetce ściennej hasło, popełnił omyłkę w pisowni rosyjskiego, a więc nie ojczystego wyrazu. 5 lat

Rozumie się samo przez się, że wlepiano 58 robotnikom, którzy robili w zakładzie składkę na pomoc dla żony aresztowanego towarzysza. Ci mieli tupet, co?

Jest tego więcej, ale skopiowałem to co było najkrótsze

Pewien trener tak dobrał piłkarzy reprezentacji Związku Radzieckiego, że ogrywali wszystkich jak leci. Zapytany o źródło sukcesu odpowiada:
To bardzo proste towarzysze!
W ataku: Gruzini, nap🤬lają ile wlezie...
W pomocy: Czeczeni, z nimi się wróg się nie dogada...
W obronie: Uzbecy, jak nie zapłacisz to nie przejdziesz...
A na bramce: ż__owski prawnik, jemu to nawet jak strzelisz gola, to tego nie udowodnisz

Druga wojna światowa. Zwiadowcy radzieccy złapali niemieckiego czołgistę. Jeniec został doprowadzony do sztabu w celu przesłuchania. Powstał jednak mały problem, gdyż nikt w dowództwie nie znał języka niemieckiego. Wtedy oficer polityczny, który skończył sześć klas przykołchozowej szkoły pod Władywostokiem i uczył się tam angielskiego, postanowił przesłuchać Niemca w tym właśnie języku. Na początek upewnił się, że wróg również zna angielski :
- Du ju spik inglisz ? - zapytał
- Yes I do - odpowiedział Niemiec
- Łot is jor nejm ? - zadał pytanie politruk
- My name is Gerhard Schmidt - powiedział jeniec
Oficer radziecki trzasnął go pięścią w twarz i wykrzyczał :
- Łot is jor nejm ?
- My name is Gerhard Schmidt - wyjęczał przestraszony niemiecki żołnierz
Trzask. Następny cios w twarz.
- Łot is jor nejm ? - wrzasnął czerwony ze złości Rosjanin
- My name is Gerhard Schmidt - zakrwawionymi ustami wyszeptał Niemiec.
Trzask
- Ja się ciebie k🤬a pytam ile macie czołgów.

Autentyk:
„Jeśli kiedykolwiek dostaniecie ofertę pracy od Rosjanina i będzie ona brzmieć w stylu: Pracuj na BBL O110 lub MBL O66, to się na nią nie zgadzajcie, bo BBL O110 znaczy Bol’szaja Boewaja Lopata Obwodu 110 cm, a MBL O66 znaczy Malen’kaja Boewaja Lopata Obwodu 66cm”

Władze rosyjskie postanowiły wydać Czukczom dowody osobiste.
Do takich dowodów potrzeba naturalnie zdjęć. Jedynemu fotografowi na Czukotce szybko się robota znudziła i stwierdziwszy, że i tak wszyscy jednakowo wyglądają, doszedł do wniosku, że wystarczy sfotografować jednego, a wszystkim pozostałym robić odbitki z tego jednego negatywu.
Wszystko szło pięknie do momentu, kiedy jeden z Czukczów zgłosił reklamację:
- To nie moje zdjęcie!
- No jakże nie twoje? Twoje! Twoja morda!
- Morda moja, kufajka nie moja!

- Jak zrujnować gospodarkę USA?
- Wysłać radzieckich doradców.

- Jakie jest credo człowieka sowieckiego?
- Lepiej na wszystko patrzeć przez palce niż przez kraty.

- Co to jest szczęście?
- Mieszkać w Związku Sowieckim.
- A nieszczęście?
- Mieć to szczęście.

- Co to jest skleroza w ZSRR?
- To jest wtedy, gdy człowiek stojąc w przedpokoju z pustą torbą zastanawia się czy miał iść na zakupy, czy właśnie z nich wrócił.

- Co to jest radziecka wolność słowa?
- Uświadomiona potrzeba milczenia!

Pozdrawiam ultraprawicę, która jest uprzedzona do tego stopnia, że nawet wyśmiewanie rzekomo znienawidzonej komuny hejtują, argumentując "njema piwa, bo komónizm".

Nic dodać, nic ująć. Hipokryzja dzisiejszej ogłupionej młodzieży.

Naukowcy podjęli próbę ożywienia Lenina.
Sarkofag poddano ściśle tajnej procedurze, opieczętowano i pozostawiono na 72 godziny.
Po tym czasie komisja przychodzi, a sarkofag jest pusty.
Zamiast ciała Lenina leży maleńka karteczka:
"Kryptonimy te same, kontakty te same. Jestem w Genewie, zaczynamy jeszcze raz"