Czym się różni fizjoterapeuta od łyżki?

- Łyżka jest w stanie wykarmić wielopokoleniową rodzinę.

...a wyszedł wp🤬l od dostawcy żarcia.

Dziś w moim zakładzie pracy takie oto specjalne danie jest serwowane





Żadna antyreklama, na pewno spróbuje, kolega nagra film ze spożycia

Special edition.
Ale uszy to zatkał

Ma to głęboko w nosie.

Rozgryzł temat.

Wrzucił coś na ząb.

Czy Albert Einstein był żydem?

Albert Einstein urodził się 14 marca 1879 r. w niemieckim Ulm. Był synem świeckiego żydowskiego inżyniera Hermanna Einsteina, który nie uznawał tradycyjnych obrzędów żydowskich. Dlatego też Albert Einstein, mimo tego, że jest uważany za żyda jadł wieprzowinę.

Co jadł Einstein?

Einstein nigdy nie przywiązywał uwagi do tego, co jadł. W liście do amerykańskiego radiologa Gustava Buckiego, wyznał, że nad dobry posiłek bardziej ceni sobie dobry sen. Natomiast jego gospodyni, Herta Winslow była innego zdania. Stwierdziła, że nade wszystko uwielbiał truskawki, grzyby, spaghetti oraz fetuccini. Herta każdego ranka przygotowywała mu jajecznicę z dwóch jajek i grzybów.
Oprócz tego, jego ulubionym deserem było ciasto pomarańczowe.

Czy Albert Einstein był wegetarianinem?

Albert Einstein wyznał: „Zawsze jadłem mięso zwierzęce z nieco wyrzutami sumienia”.
Niestety, nie mógł odstawić mięsa z powodu wrzodów żołądka i żółtaczki. Przez które lekarz nakazał mu stosować zbilansowaną dietę. Składającą się z chudego mięsa i prostych węglowodanów. Einstein ubolewał wtedy, że nie ma pełnej kontroli nad swoim życiem.
Po pewnym czasie choroby zaczęły się na tyle poważnie u niego rozwijać, że lekarze ostatecznie całkowicie zakazali mu spożywania mięsa.

Czy pokrzywa jest zdrowa ?
Dzisiaj pokrzywę wykorzystuje się głównie w medycynie i kosmetyce. Znana jest ze swoich właściwości antybakteryjnych i przeciwłupieżowych. Jest też śmiertelnym wrogiem każdego dziecka, Zawiera również wysoką zawartość witamin B1, C, E, i K, a także fosforu, manganu, krzemu i wapnia. Dlatego była ważnym składnikiem diety dla pierwotnych ludów europejskich. Pokrzywa zwyczajna należy do rodziny Urticaceae, której nazwa pochodzi od łacińskiego słowa “uro”, oznaczającego „palić”.

Skąd wzięła się nazwa “pokrzywa”?
Nazwa wzięła się od uczucia, które wywołują delikatne włoski, zawierające kwas mrówkowy i histaminę, pokrywające liście i łodygę rośliny.

Do czego używa się pokrzywy?
Z racji tego, że jej łodygi osiągają od 40 cm do 3m wysokości, to już od czasów starożytnych wykorzystywano jej włókna w płóciennictwie. Świadczy o tym 2800-letni, wykonany z pokrzywy, całun pogrzebowy Lusehøj znaleziony w 2012 r. w duńskim Voldtofte. Ponieważ pokrzywa nie pochodzi z tego miejsca, świadczy to o tym, że cywilizacje z epoki brązu handlowały tą roślin.

Co zawiera pokrzywa?
Ludzie od zawsze cenili pokrzywę za zawarty w niej chlorofil. Od wieków barwiono nią ubrania, a podczas II wojny światowej Wielka Brytania wykorzystywała ją do maskowania mundurów żołnierzy.

Jaka jest historia użytku pokrzywy?
Historia używania jej w medycynie również ma kilka tysięcy lat. Egipcjanie stosowali napar z pokrzywy w leczeniu zapalenia stawów i lumbago. Starożytni Grecy wierzyli, że może leczyć wiele dolegliwości. Hipokrates napisał o 61 różnych metodach leczenia pokrzywy, w tym na ukąszenia i użądlenia.

Najstarsze danie z pokrzywy?
Pudding z pokrzywy został okrzyknięty najstarszą brytyjską potrawą, której historia ma ponad 8000 lat.
Zostało ono odnalezione przez naukowców z Uniwersytetu Walijskiego, którzy przebadali odkrycia archeologiczne z tamtego okresu i późniejsze teksty traktujące o historii.
Znaleziono w nich danie, które powstało przez zmieszanie ubitych patykami dziko rosnących roślin - głównie pokrzyw ze zmielonym jęczmieniem i wodą. Które formowano w kulkę, którą umieszczano w zwierzęcym jelicie i gotowano je w bulionie bądź gulaszu.

Kuchnia starożytnego Rzymu kojarzy nam się z wystawnymi ucztami, na których podawano óżnorodne ptactwo takie jak: pawie gęsi, kaczki, gołębie, drozdy, oraz dziczyznę. Przyczyniła się do tego książka z pierwszego wieku naszej ery "De re coquinaria", zwaną "Apicius", której autorstwo przypisuje się Gawiuszowi Apicjuszowi, znanemu smakoszowi, żyjącemu w czasach cesarza Tyberiusza (14-37 n.e).

Czy dieta starożytnego Rzymu była bogata?

W książce tej obok przepisów na łatwe, szybkie i tanie dania, znajdują przepisy się, które ze względu na swój stopień trudności i bogactwo składników przypominają dania podawane w dzisiejszych wyrafinowanych restauracjach.
Jednak należy zwrócić uwagę na wiek, w którym została napisana ta książka - był to schyłek republiki, czas kiedy Rzym był potęga.

co naprawdę jadano w starożytnym Rzymie?

Zupełnie inną dieta przedstawia książka z czasów wojen punickich, czyli “De Agri Cultura’ Marka Porcjusza Katona (234-149 p.n.e.), która głosi, że w okresie wojen punickich jadano głównie: zbożowe placki, warzywa, owoce oraz wszelkiego rodzaju papki i zacierki. Jak pokazują badania archeologiczne, w późniejszym okresie dieta ta została odrzucona przez wyższe klasy, ale była kontynuowana przez biedotę.